دولت سب کجھ چٹ گئی

مظہر برلاس

میرا خیال سی کہ میں پورا کالم سانحہ ماڈل ٹائون تے لکھدا پر میرے دیس دی غمزدہ اکھاں دے سامنے یونان دا ساحل اے۔ ساحل دی ریت تے میرے ہم وطناں دے لاشے نیں۔ ایہ لاشے کسے سندیسے دے منتظر نیں فضاواں نوں کہہ رہے نیں کہ ’’کوئی آئے تے سانوں لے جائے‘‘۔ ساڈے بے جان جسماں نوں ایسے عظیم مٹی دے حوالے کر دتا جاوے جتھے خوف دے سائے نیں‘ جتھے بھکھ بلکدی اے جتھے روزگار دے بوہے بند کر دتے گئے سن اسیں کوئی شوق نال سمندری لہراں دے حوالے نال نہیں سی ہوئے۔ سانوں دکھاں دی نگری وچ اک ای وقت وچ خوف‘ بیروزگاری تے بھکھ نال لڑنا پے رہیا سی۔ اسیں سوچیا کہ پانیاں تے تر کے کسے اجہے وطن ٹر جائیے جتھے خوف‘ بیروزگاری تے بھکھ توں چھٹکارا مل جاوے۔ سانوں کیہ پتہ سی کہ موت ساڈے اپنے وطن توں ای ساڈا پچھا کر رہی سی آخر کار موت نے سمندر وچ ساڈا گھیرا تنگ کیتا۔ ساڈے وچوں کجھ سمندر نگل گیا کجھ اسیں بے یارومددگار ساحل تے پئے آں۔ حیرت اے ساڈے واسطے یونان دے شہراں وچ وڈے وڈے مظاہرے ہو رہے نیں پر ساڈے اپنے دیس وچ ساڈے لئی کوئی مظاہرہ نہیں ہو رہیا شاید ایہدی وڈی وجہ خوف اے کیوں جے اوتھے مظاہرہ کرنا کسے وڈے جرم توں گھٹ نہیں۔ خوف وچ لپٹے ہوئے لوکاں نے اپنیاں زباناں تے جندرے لا لئے نیں۔ بند کمریاں چوں ہچکیاں دیاں آوازاں آ رہیاں نیں تے ساڈی حکومت نے اک کمیٹی تشکیل دے دتی اے ایہ کمیٹی کیہ سواہ کرے گی؟ ساریاں نوں پتہ اے کہ باہر گھلن والے ایجنٹاں دی پشت پناہی کہڑی شخصیات کردیاں نیں۔ کہڑے سرکاری اہلکار ایجنٹاں توں پیسے وٹدے نیں تے فیر کس کس نوں حصہ اپڑاندے نیں ساریاں نوں پتہ اے سارے ایجنٹ سرکاری چھتری تھلے کم کردے نیں‘ کجھ نہیں بنے گا۔ ایس ملک دے پورے نظام نوں دولت دی ہوس کھا گئی اے جس نظام دے سارے پرزے دولت دے چکر وچ جائز و نجائز کرن تے تل جان اوتھے انصاف د ا خواب‘ سراب بن جاندا اے جے انصاف ہوندا تے ساڈے توں پہلاں شہید ہون والے سانحہ ماڈل ٹائون دے شہیداں نوں انصاف مل چکیا ہوندا۔
دوستو! سانحہ ماڈل ٹائون دے 9 ورھے لنگھ چکے نیں اوتھے شہید ہون والے قبراں وچ انصاف دے منتظر نیں جد کہ اوہناں دے وارثان انصاف لئی دھکے کھا رہے نیں۔ ایہناں شہیداں دا لہو کہدے سر اے کسے نے تے اوتھے گولیاں چلائیاں سن کوئی تے قاتل ہے‘ اوتھے شہید ہون والی اک عورت تنزیلہ دی صاحبزادی بسمہ امجد کہندیاں نیں ’’سانحہ ماڈل ٹائون والے دن‘ میں اپنی ماں دے نال کھڑی سی جدوںگولیاں چلن دی آواز آئی‘ میں ویکھیا کہ میری ماں دے چہرے تے گولی آ کے لگی۔ فوراً بعد اک گولی کول کھلوتی میری پھپھو دے سینے وچ لگی‘ مینوں یاد اے کہ ایس توں پہلاں اتھرو گیس دے کئی شیل وی برسائے گئے سن۔ فیر میری ماں نوں ایمبولینس وچ پا کے ہسپتال اپڑایا گیا اوہ بڑی مشکل نال ساہ لے رہیاں سن پر ہسپتال اپڑدے ای میری ماں دا جسم لاش وچ بدل گیا۔ ایسے دوران میری پھپھو وی دم توڑ گئی۔ 13 ورھے دی کم عمری وچ ایہ سمجھن توں قاصر سی کہ پولیس نے میری ماں تے پھپھی تے گولیاں کیوں چلائیاں۔ پچھلے کئی ورھیاں توں میں اپنی ماں نوں انصاف دلان لئی کئی احتجاجی مظاہریاں تے ریلیاں وچ شریک ہوئی کئی عدالتاں دے چکر کٹے پر ہنوز انصاف دوراست۔ واضح رہوے میں ایس سانحے وچ اکلی نہیں ‘‘۔
اک سانحہ بلدیہ ٹائون کراچی وچ وی ہویا سی۔ کئی ہور سانحات وی ہوئے پر ایتھوں دے گلے سڑے نظام دے رکھوالے اہلکاراں نے منہ کھول رکھے نیں۔ کوئی وی آئے نوٹاں نال اوہناں دا منہ بند کرے تے کجھ وی کر جاوے۔ ایس معاشرے دی اقدار نوں دولت کھا گئی۔ ایتھے دولت دی پرستش اینی خوفناک اے کہ جدوں حادثے ہوندے نیں تے لوک لاشاں دیاں جیباں ٹٹولدے نیں‘ والیاں نوچدے نیں‘ ایتھے نہ زندہ لوگ ظلم توں بچ پاندے نیں نہ مر کے‘ ظلم ہر حال وچ‘ ہر موسم وچ جاری رہندا اے۔ ایتھوں دی جمہوریت وچ وی دولت دا عمل دخل اے۔ میرے پیارے پاکستان دا پورا نظام دولت دے حوالے ہو چکیا اے جہدے کول دولت ہووے اوہ دولت دے سر تے طاقت خرید لیندا اے دولت تے طاقت رکھن والے دا مقابلہ بھلا کون کر سکدا اے۔ دولت تے طاقت دوویں قنون شکنی کردے نیں ظلم نوں رواج دیندے نیں۔ ظلم ناانصافی نوں جنم دیندا اے تے ناانصافی نفرت دے بیں گڈدی اے صرف بیں نہیں گڈدی‘ خوف‘ غربت‘ بھکھ تے پیاس وچ وادھا کردی اے۔ دکھ تے ایہہ وے کہ ایتھے لوک سب کجھ دولت دی اکھاں نال ویکھدے نیں تے افسوس توں وی ودھ دکھ ایس گل دا اے کہ دولت سب کجھ چٹ گئی اے۔ دولت دے ایس گھنائونے کھیڈ وچ شکیل فاروقی دا شعر یاد آ گیا کہ:
دنیا کے سب یزید اسی غم میں مر گئے
سر مل گیا حسین کا، بیعت نہیں ملی