غزل شاعری دے متھے دا جھومر
لكهت:ابرار ندیم
غزل اردو شاعری دی اک اجہی صنف اے جہنوں اپنی ہردلعزیزی تے مقبولیت پاروں اردو شاعری دے متھے دا جھومر کہیا جاندا اے۔ صرف دو مصریاں وچ کسے خیال نوں ایس کمال تے ہنرمندی نال بنھنا کہ سنن والے بے اختیار واہ واہ کرن‘ غزل دا ای خاصا اے پر اجیہا شعر کہنا ہر کسے دے وَس دی گل نہیں ہوندی۔ ایہدے لئی شاعر نوں کسے پردرد احساس دے مشکل راہواں توں لنگھ کے جہڑیاں ریاضتاں تے فنی نزاکتاں دا خیال رکھنا پیندا اے ایہدا اندازہ آتش د ے ایس مصرعے توں کیتا جا سکدا اے۔ ’’شاعری بھی کام ہے آتش مرصع ساز کا‘‘ پر ایہ پرانے ویلیاں دی گل اے اج ویلے دے نال جتھے حیاتی دے ان گنت فارمولے بدل گئے نیں اوتھے کجھ نویں شاعراں دے کلام نوں ویکھو تے احساس ہوندا اے ہن شاعری ورگا نفیس کم وی مرصع سازاں دی تھاں مربع سازاں دے ہتھ وچ آ گیا اے پر ایہدا مطلب بالکل وی ایہ نہیں کہ ہن چنگی شاعری نہیں ہو رہی۔ کجھ سر پھرے اج وی موجو دنیں جو اپنی لگن‘ محنت تے جنون نال غزل دی شمع نوں روشن کر رہے نیں تے اجہے اجہے خوبصورت شعر کہہ رہے نیں جو خاص دے نال نال شعروادب نال دلچسپی رکھن والے عام قارئین وچ وی زبان زدعام نیں۔یقینا ایہ اوہ مقبول عام شعر نیں جو ساڈے قارئین دی اکثریت نے پہلے وی پڑھے ہون گے اج ایس کالم وچ اسیں اجہے ای شہرہ آفاق شعراں نوں اپنے انداز وچ سلاہنا پیش کراں گے۔ اوہ ایس طرح کہ ایہناں شعراں وچ اسیں اپنے ولوں اک دو لفظاں دی تبدیلی نال ایہناں نوں اک نویں شکل دین دی کوشش کیتی اے جہدی بنیاد طنزومزاح تے رکھی اے۔ امید اے کہ طنزومزاح نال جڑے بندیاں لئی ایہدے وچ کجھ نہ کجھ دلچسپی دا پہلو ضرور نکل آوے گا۔
ان کے دیکھے سے جو آجاتی ہے منہ پہ رونق
وہ سمجھتے ہیں بیمار کا منہ اچھا ہے
عجب اس دور میں اک معجزہ دیکھا کہ پہلو سے
یدِ بیضا نکلنا تھا مگر بیضہ نکل آیا
شہر میں آکر پڑھنے والے بھول گئے
کس کی ماں نے کس کا زیوربیچا تھا
پرواز ہے دونوں کی اسی ایک جہاں میں
نرگس کا جہاں اور ہے شاہیں کا جہاں اور
غریبِ شہر فاقوں سے مر گیا عارف
امیرِشہر نے شیرے سے خودکشی کر لی
بچھڑا کچھ اس ادا سے کہ رت ہی بدل گئی
اک شخص سارے شہر پہ احسان کر گیا
اس نے ہنسی ہنسی میں کھلانے کی بات کی
اور میں نے عدیم اس کو مکرنے نہیں دیا
تم سمند ر کی بات کرتے ہو
لوگ نالوں میں ڈوب جاتے ہیں
چند تصویرِ بتاں،چند حسینوں کے خطوط
بعد چھاپے کے مرے گھر سے یہ ساماں نکلا
جو بھی بازار میں دم بھر کو ٹھہر جاتا ہے
سادہ دل اس کو بیمار سمجھ لیتے ہیں
ہم جنھیں لوٹ کر نہیں آنا
کیا ہمیں دیکھنا نہ چاہو گے
ہڈ حرامی ختم ہے ان پر جو یہ فرماتے ہیں
فرشِ مخمل پہ مرے پائوں چھلے جاتے ہیں
کچھ تو مرے پندارِ محبت کا بھرم رکھ
تو بھی تو کبھی مجھ کو کھلانے کیلئے آ
جیسے آرام کرنا کوئی کام ہی نہ ہو
سب پوچھتے ہیں ان دنوں کیا کر رہا ہوں میں
متاعِ جاں بہت سستی تھی لیکن
میں اپنے باپ کو مہنگا پڑا ہوں
اپنے من میں ڈوب کر پا جا سراغِ زندگی
تو اگر میرا نہیں بنتا نہ بن بندہ تو بن
اگر تو اتفاقا کھو بھی جائے
تری قربت کے صدمے کم نہ ہوں گے
