غزل
گورچرن کوچر
محبت وِچ اوہ میرے توں ایہہ کیسا دان منگدا ہے
جو میری جان ہے میتھوں اوہ میری جان منگدا ہے
ایہہ نہ ہی دِین منگدا ہے تے نہ اِیمان منگدا ہے
ایہہ دیکھو اج دا انسان جُھوٹھی شان منگدا ہے
مکھوٹا پا شرافت دا، سیاستدان ہر کوئی
سدا ہی اپنے سُچے ہون دا سنمان منگدا ہے
نہیں کوئی وی چاہوندا اُس دی بیڑی پار نہ پہنچے
کدوں اِک ناخُدا بیڑی لئی طوفان منگدا ہے
نہیں ہونا سمندر اوس نے اوہ جاندائے، فِر وی
ایہہ تُپکا تریل دا وی وکھری پہچان منگدا ہے
اصل انسان ہے اوہی جو منگدا خیر ہے سبھ دی
بُرا منگدا ہے جے کوئی تاں بس شیطان منگدا ہے
جیہنے ’کوچر‘ بزرگاں دی کدے سیوا نہیں کیتی
اوہ اپنی سیوا خاطر ربّ توں سنتان منگدا ہے
