غزل

منصور عزمی

خورے اِس دھرتی دے اُتے قہر سمے کیہ بیتے نیں
گلیاں وی سبھ سُنجیاں دِسیاں رُکھ وی چپ چپیتے نیں
ایتھے سُندا اے کون کِسے دِی ، ایس لئی تے لوکاں نے
چُپ دیاں سولاں دے نال بُلھ اپنے وِی سیتے نیں
پُرے دی واء نہیں چلدی ہُن تے چلدی لال ہنیری اے
لگدا اے ایتھے اِک دُوجے دے لوکاں نے لہو پیتے نیں
جیہناں دی کوئی پیش کسے تے چلدی نہیں اوہ لوک
رَبّ دے نال ای لڑدے نیں تے لڑدے آن مسیتے نیں
چن تے سورج دی رُشنائی ایسے لئی پئی مکدی اے
مظلوماں تے ظالماں نے کجھ ظلم اجیہے کیتے نیں
اُس وستی وچ پے جاندے نیں اپنے آپ اُجاڑے
جِتھے آن وسیبا کیتا ہووے شیر تے چیتے نے
عزمیؔ دس ہُن حق سچ دا میں کس نوں مانی منّاں
جو منصور نے اَجکل دے اوہ سارے اِی بد نیتے نیں