غزل

منصور عزمی

بے وَساں دا چلدا نہیں کوئی اِس دھرتی تے وَس
یاں ماڑے میں روندے ویکھے یاں فیر جاندے نَس
پہلاں اِی آکھ گئے نیں سچّیاں گلاں وَڈ وڈیرے
جندڑی جاپے مینوں ویلن چنگی چاڑھی کس
اِس نکھتّے جگ نے پایا پینکھڑ جیبھ نوں میری
میریاں سچیاں سُنن توں پہلاں آکھن بس وئی بس
چندرے اِس سَلّگ نے کیتا مینوں رووَن ہاکا
اکھیاں کیرن بُک بُک ہنجو بُلھیاں پیئاں ہس
پاٹے لیڑے، مِدھیا جُثہ، کیہ انہونی ہوئی
لے کے بھتہ وِیر دا گئی سَیں ، کُجھ تے دِھیے دس
انھے واہے لِکھ لِکھ اکھر کر نہ بے سوادا
جے نہ دِل دے لہو نال لِکھیا آئونی نہیوں چس
چُلھا پاٹن نال نے مردیاں عزمیؔ نونہاں روز
کدے نناناں کیوںنہیں مریاں ، کیوں نہیں مردی سس