غزل
انور اُداس
انھّیاں گُنگیاں بولیاں راتاں رہ گئیاں
یا سینے وِچ دَبیاں سدّھراں رہ گئیاں
اوہ رُسیا تے اوہدے نال شکائت نہیں
ساڈے پیاراں وِچ ای کمیاں رہ گئیاں
زہراں بھریاں رُتّاں امبروں لتھیاں کیہ
آہلنیاں وِچ سہم کے چِڑیاں رہ گئیاں
دُشمن تائیں ساڈیاں خبراں دیون لئی
ساڈے پِچھّے اُڈ دیاں دُھوڑاں رہ گئیاں
بھر لَے فیر بھڑولے پِنڈ دے چودھریاں
فر کامے دے ویہڑے بھُکھّاں رہ گئیاں
طُوفاناں نے ہر شَے کھو لئی لوکاں توں
بس کِکراں تے ٹنگیاں لیراں رہ گئیاں
انورؔ! اوہ اج سانوں چیتے آیا کیہ
ہنجواں دیوچ ڈُب کے اکھّاں رہ گئیاں
