ںاول شکارن

علی انور احمد

”میری ماسی دا پُتر سانوں ملن آیا ہویا سی۔” موجاں دسیا۔
”کہڑا؟” سہیلی پُچھیا۔
”اوہدے بہت زیادا چٹے رنگ پاروں اسیں اوہنوں بگا سدنے آں۔ تُوں ویکھیا ہویااے۔”
”اچھا’ اچھا’ جہدیاں لتاں ماریاں نیں تے جہڑا گوڈیاں بھرنے دوواں ہتھاں دی اڑیس نال بھوئیں تے رِڑھدا اے۔ اوہ تاں شاید جماندرو لُولھا اے۔”
”ہاں اوہیو” مونہ متھے ولوں رج سوہنا اے۔ پر وچارا لُولھا اے۔ آکھدے نیں اوہدے پیو کسے فقیر دا مذا ق اُڑایا’ اوہنے ستے ہوئے نے بددعا دِتی سی۔ اوس توں بعد اوہ جمیا سی۔ اوہ اِکّیاں بائیاں سالاںدا ہو گیا سی۔ کم کار جوگا اوہ ہے نہیں سی۔ اوہ انج ای رشتا داراں گھریں آ جا کے اپنا ویلا لنگھاندا سی۔ بڑا مظلوم سی”۔
لوکی اوہنوں ویکھ کے ترس کھاندے۔
”ہاں اوہنوں ویکھ کے ترس وی آندا سی تے ڈر وی آندا تے مونہوں ہمیشاایہ دُعا نکلدی کہ اللہ کسے نال وی انج نہ کرے۔”
”اوہنوں ساڈے گھر آئے نُوں دُوجا دن سی۔ اوس دن ساڈی پانی دی واری سی۔ میرا سائیں پانی لاون گیا۔رات دے یارھاں وجے اوہنے پانی سنھنا سی’ سویرے ست اٹھ وجے دُوجے گھر دی واری سی۔ اسیں اودوں وکھرے ہو گئے ساں۔”
”مطلب توں تے بگا گھر وچ اکلے سا ہو؟”
”ہاں اسیں اکلے ساں۔ بگا مینوں آندی جاندی کم کار کردی نوں بڑیاں ترسیاں نظراں نال ویکھدا پیا سی۔ میں اوہدی بھُکھ تے ترسیویں نوں چنگی طرحاں سمجھ گئی۔ اصلوں اوہدی بھُکھ نوں سمجھن لئی کوئی سولھاں جماعتاں پڑھن دی لوڑ نہیں سی۔ اوہدا انگ انگ’ اوہدا پورا جسم’ اوہدیاں اکھّاں’ ہر شے وچوں بھُکھ بھُکھ دی اینی اُچی اواز آندی پئی سی کہ بولا بندا وی سن سکدا سی۔ تے میں تاں فیر زنانی آں۔ زنانی نوں مرداں دی بولی سمجھن لئی کوئی اک وادھو حِس دِتی ہوئی اے رب نے۔”
”یاں فیر انج کہ لئو مرداں نوں زنانیاں تک اپنی گل اپڑاون دا اینا سُچجا ڈھنگ آندا اے اوہناں نوں بولن دی لوڑ ای نہیں پیندی۔ بغیر گل کیتیاں’ بغیر بولیاں ای ‘ عورتاں تک اوہ گل اپڑ جاندی اے جہڑی اوہ اپڑانا چاہندے نیں۔” سہیلی آکھیا۔
”تیری ایہ گل وی ٹھیک ای لگدی اے۔ پر بگا تاں اصلوں مریا پیاسی۔ اوہ ڈردا مارا مونہوں نہیں سی بولدا پیا۔ اوہدا پورا پِنڈا بولدا پیا سی۔
جے اوہ ٹھیک ہوندا تے سنیاسی ملنگ وانگوں کدے دا بھیڈ نُوں چیر پھاڑ کے بھج گیا ہوندا۔ پر اوہ ایتھے مار کھا گیا سی۔ اوہ بھجن جوگا نہیں سی تے کوئی شئے کھوہ کھس کے اوتھے تاں نہیں بیٹھے رہی دا۔
اوہ تاںہر… کم لئی دُوجیاں دا مُتھاج سی۔ جے اوہ ثبوتا تے سالم مرد ہوندا تاں اوہ اوس ویلے بھڑ باشک ناگ سی۔”
”ایہ تاں تُوں سچ آکھیا اے۔ عورتاں لئی تاں مرد سپ ای سمجھو۔ جسراں سپ نوں زہر منگن لئی کدھرے جاون دی لوڑ نہیں ایسراں عورت نوں داگی کرن واسطے مرد نُوں کسے کول کوئی شئے منگن لئی جانا نہیں پیندا۔”
”میں سوچیا موجاں ایس وچارے نال اج نیکی ای کردے۔ ایہ تیری ماسی دا پُتر اے۔ وچارا مُتھاج اے۔ ایہنوں اُنج تاں ساری عُمر عورت لبھنی کوئی نہیں۔ توں ای خیر خیرات کڈھ دے۔”
”تُوں آپ’ میرا مطلب اے تُوں خُد ایہ سوچیا؟”
”ہور اوتھے کون سی؟ میں ساں یاں بگا سی۔ تے اوہ جو کُجھ سوچدا پیا سی اوس توں بعد گڈی تاں ای رِڑھنی سی جے کہ میں وی اوسراں ای سوچدی۔”
”تے تینوں اوہدے تے ترس آ گیا؟”
”ترس ای آیا وچارے اُتے۔ شاید کوئی تھوڑا بہت پیار وی آیا پر ایہ اوہ پیار نہیں سی جہڑا عورت مرد نال کردی اے۔ ایہ تاں کوئی ہور ای پیار سی۔ ترس بھریا پیار۔ جِویں تہانوں کِسے فقیر اُتے ترس آوے۔ اوہدیاں مِنتاں ترلے سُن کے۔ (جاری اے)