فقیر میاں رحمت ، حیاتی شخصیت تے تصانیف

اُو تاں آپ نے فرمایا جہیں امام عالی مقام دا ویہڑا لٹیندا ڈٹھٹھا ہووے اوہدا روون کیویں مُک سکدائے۔ آپ نے پچھلی ساری حیاتی امام پاک دے غم وچ رو رو کے گزار دتی۔ اکھیاں دے تلے پھٹ بن گئے تے کھائیاں پئے گئیاں۔
آپ نوں حکیم نے صلاح دتی جوں اٹھ دیہیں روونا چھوڑ دئیو اکھیں تے اوہدے پھٹ گھُل ویسن۔ ایہ گل سن کے آپ کَوّڑی گئے تے آکھن لگے مینوں اوہ اکھیں اکا نہیں چاہیدیاں جہڑیاں حسین دے غم وچ رو نہ سگن۔ دیہیں راتیں روون نال آپ دے لیڑے ہنجواں نال پُس ویندے تاں آپ اوہ تھگڑے لاہ چھڈدے تے نویں پا لیندے۔
ہک وار دی گل اے آپ دا گبھرو پُتر ولی محمد دنیا فانی توں چلانا کر گیا تے آپ دیاں ہنجوں ترائے دیہاں واسطے کھلو گئیاں تاں لوکا پچھیا میاں جی تُہاڈا گبھرو پُتر موئیا اے تاں آپ فرماون لگے ایہ اکھیں امام دے غم وچ روندیاں ھن دنیا دے پُتراں نوں روون تاں ایہ اکھیں جوٹھیاں ہویندیاں ھن مُڑ اوہ اس جوگیاں نہیں رہندیاں۔ دوجھی گل ایہ اے جوں دنیا دار آکھسن اپنے پُتر نوں روندا اے۔ میں اپنے پُتر نوں رو کے اپنی عبادت ضائع نہیں کرنا چاہندا۔
شخصیت
آپ دی شخصیت رعب دار، سوہنی تے من موہنی صورت اُچا قد کاٹھ ، سوہنے تے سلکھنے گھبرو ، بہادر، دلیر تے ڈھیر سارے ہمتال ھن۔ اس واسطے اوہناں کم کار وی ہمتالاں آلا کیتا۔ جگت مشہور ڈاکو بنے۔ لٹیندے ہمیش امیراں لوکاں نوں ھن تے لُٹ دا مال غریب غربے وچ ونڈ دیندے ھن۔ آپ ہمیشہ لوکاں نال بھلیائی کردے، ایہناں دے کم آمدے غریباں مسکیناں دیاں لوڑاں تھوڑاں پوریاں کردیندے۔
مہمان نوازی
میاں رحمت دی حیاتی ول جھات مرئیے تاں پنجاب دھرتی دی وسوں جیویں کہ آدر بھاء وچ اپنی ہک سنجان رکھدی اے انج وانگ میاں رحمت وی آئے گئے دی آدر بھاء کریندے۔ پروہنے دی ٹہل سیوا اوہناں حیاتی دا حصہ رہیا۔ اخلاق دے چنگے، ملن سار، ہر ویلے غریباں تے ماڑیاں نال چنگیائی کرن تے تُلے رہندے۔ مہمان نوازی ایہناں دی حیاتی دا ہک اپنا خاصہ رہیا اے۔
خدمتِ خلق
میاں رحمت مُڈھ توں ایں خدا دی مخلوق نال پیار کریندے ھن۔ جدوں اوہ ڈاکے مریندے ھن اُدوں وی اوہ جہڑا مال لئے آندے اوہ سارا مال غریب غربے وچ ونڈ چھڈدے ایہوں ایہناں دا ساری حیاتی دا وطیرہ رہیا۔ اوہ یتیماں تے مسکیناں دا خیال وی چوکھا رکھدے۔
انسان دوستی
میاں رحمت خدا دی مخلوق نال ڈھیر پیار کریندے ھن۔ ایہناں دیاں لوکاں توں اوہلے امداد کرنی۔ ایہناں دیاں لوڑاں تھوڑاں پوریاں کرنا ایہناں دی حیاتی دا ایہ حصہ رہیا اے۔ جدوں ایہ کم چھڈیا تاں مڑتے اکا ای مٹ گئے۔ فقیری تاں انسان تے انسانیت نال پیار دا ناں اے۔
ایثار دا جذبہ
جدوں بندہ اندروں اپنی میں نوں مار لیندا اے ادوں اوہ خدا دی مخلوق نال چنگا ای کریندا اے۔ تے ہر ویلے رب دا ڈر اوس دے اندر موجود ہوندا اے۔ تے سارے کماں نوں بھل کے لوکاں نال بھلائی تے چنگیائی کردا دسدا اے۔ فقیر میاں رحمت نے ساری حیاتی بندیاں دی سیوا کیتی تے ایہناں دے دکھاں نوں ونڈدے رہے۔ اسے دا ناں قربانی اے۔ دوجھیاں دا دکھ تے پیڑ نوں اپنا ای جانیا ونجے۔
ملن ساری
آپ شروع توں ای ملن سار ھن۔ لوکاں نال مل کے ایہناں دے دکھ سکھ ونڈنے، اوکھ سوکھ اچ ایہناں دے کم آونا، ہر آئے بندے دی چیٹ نال گل سننی تے ایہناں دی جہڑی ضرورت ہوونی اوہ آپ پوری کر چھڈ دے۔ کسے ہور جی نوں اس دی کنوں کن خبر ای نہ ہوون دیندے۔جیویں قرآنِ حکیم اچ اللہ سوہنے دا فرمان اے:
”جس ویلے کسے لوڑ وند دی تساں مدد کرو تہاڈے دوجھے ہتھ نوں وی سُونہہ نہ لگے”۔
ایہ ساری گل ایہناں وچ پائی جاندی ہائی۔ اتھوں ویکھیا جا سگدا اے کہ اوہ کتنے ملن سار ھن۔ (جاری اے)