غزل

عبدالکریم قدسی

پتھر دل اس دنیا اندر، بہتے نہ توں یار بنا
زندہ دل انساناں اندر، اپنا اک دلدار بنا
جیون دے لئی ہر بندے نوں کجھ تے کرنا پیندا اے
سدھراں دی بنجر دھرتی وچّ گلشن دے آثار بنا
عرضاں دے وائرس نے تینوں، ایناں روگی کیتا اے
لالچ دی نگری توں ہٹّ کے، وکھ اپنا گھربار بنا
آبادی لئی بندیا جنگل دے ول ودھدا جاندا ایں
انساناں توں نفرت کرکے وحشی نہ توں یار بنا
سچ دا جگنوں ہو کے چمکاں میں تاں کالیاں راتاں وچ
چڑھدے سورج وانگوں سجناں توں وی کجھ لشکار بنا
گنگے بولے لوکاں وچّ بس، کلا پھردا رہندا ایں
کد تکّ کلا رہیں گا قدسی توں کوئی غم خوار بنا