غزل
منصورعزمی
میرے شہر اِچ لگدا اے مینوں آن بلاواں نَچیاں نیں
جِدھر ویکھاں بھاجڑ پئی اے ہا ہا کاراں مچیاں نیں
مُنصف دی تھاں بَہہ کے سوچیں فیر توں کریں نتارا
کِدیاں ساریاں جھُوٹھیاں نے تے کِدیاں سبھے سَچیاں نیں
سَپ وی شہر باہر کھلو کے ایہہ پئے کرن صلاحواں
کِنوں ڈنگیے ایتھے تے سبھناں وچ زہراں رَچیاں نیں
اپنے وَلوں عالم فاضل بن بن بہناں ایں لوکاں وچ
تیرے سبھ خیال نے مٹی تیریاں سوچاں کچیاں نیں
نیند کیوں اُڈ گئی بابلا تیری ویکھ کے گھر وچ دھیاں نوں
رَبّ اُس گھر تے رحمت کردا جس گھر دے وچ بچیاں نیں
عزمیؔ کیوں ہر ویلے آڈھا رَبّ نال لائی رکھنا ایں
تینوں تے ایہہ گلاں باتاں بلکل وی نہیں جچیاں نیں
