غبارے

بلیجیت سنگھ

پنج منیجر تاں دیکھ چکی آں۔ اگنی ہوتری نُوں چھڈّ کے سارے ای چنگے سن۔ باقی سبھ نے ہر سال میری تنخواہ تے بونس ودھاؤن لئی ہیڈ آفس ممبئی نُوں لیٹر لکھ دتا سی۔ تے پھیر ٹیلیفون اُتے منظوری دین دی سفارش وی کیتی سی۔ پروانگی فیکس تے منگوائی سی۔ ایہہ سنجیو چھیواں منیجر اے۔ جبل پور توں بدل کے آئے۔ سانوں دفتر چ پتہ نہیں کیہ عادت اے کہ اسیں سارے اِک دوسرے دا بایو ڈیٹا ہی اکٹھے کردے رہندے ہاں۔ من وِچّ اِک دوسرے دِیاں عمراں، گھروالیاں تے اوہناں دے بچیّاں… شہراں دے ڈیٹے… پُچھ پُچھ… سُن سُن سانبھی جاندے آں۔ کیہ کریئے… اچھوپلے جیہے ہی کمپیوٹر تے بیٹھی دے دماغ وچّ فائیلاںکُھلی جاندیاں۔ سِر دفتر بنیا پیا اے… ٹیڈھی گردن والی فائیل پھیر مُڑ مُڑ میرے دماغ چ کُھلی جاندی۔ کدے جی کردے کہ سنجیو دی ٹیڈھی گردن بارے اُس توں پچھ ہی لواں پر پھیر سوچدی آں کہ بہتی ٹیڈھی تے نہیں۔ جاں مینوں اِنج ای لگدی اے۔ میں نگاہ وی چیک کرواؤنی اے۔ پتہ نہیں میرے پچھن دا اوہ کیہ ارتھ کڈھ لوے… اُنج دساں کُو دِناں چ مینوں پتہ لگ گیا سی کہ اوہ آئی. آئی. ٹی. رڑکی توں کوالیفائیڈ انجینئر اے۔ بُڈھی چپڑاسن مینوں ایہہ وی دس گئی سی کہ اُس نُوں ہر مہینے اک لکھ باٹھ ہزار روپئے سیلری مِلدی اے۔ میرا دھیان بار بار اُس دی ٹیڈھی گردن ول جائی جاندا۔ تے سِر وچّ چِٹے والاں دی اِک لکیر جیہی جو متھے توں پچھانہہ نُوں گھمدی اُس دے کھبّے کنّ اُتوں ہیٹھاں نُوں ڈِگدی گُم ہو جاندی۔ شِو جی دی فوٹو وِچ جٹاں چوں نکلی گنگا وانگ۔
ہُن دِناں دا خیال آؤندا اے۔ جس دِن اُس دا نام سُنیا سی… اوہ پہلا دِن سی… کسے کتاب دا پہلا ورقہ… پھیر تاں اوہ روز ہر نویں دِن… کتاب وانگ روز میرے اگے ورقہ ورقہ تھل ہوئی گیا… میں کتھے پڑھدی آں کتاباں۔ بی کام کیتی۔ پھیر انگلش شارٹ ہینڈ دا کورس کیتا۔ ایم کام سِرے نہیں لگی… تے اخبار وِچّ چھپی واک ان دی ایڈ توں مینوں آہ نوکری مِل گئی… پھیر کیہنے پڑھنیاں سی کتاباں۔ میں کُڑی سی۔ مینوں نوکری کرن چ کوئی مشکل نہیں آئی… ہر پدھر تے میرا وجود ہی میری ہر مشکل دا حل لبھّ لیندا۔ مینوں اودوں ایہہ احساس ہوندا کہ مرد تاں ہوندے ای گدھے دی تخم نیں۔ کہن نُوں جو مرضی کہی جان۔ عورتاں دے کپڑیسُنگھدے رہندئے… میں کئی وار خوش ہو کے ہسّدی ہاں کہ میرا چھ سو روپئے دے سوٹ دا رنگ تے ہور میچنگ ہی وڈے اعلیٰ بندے دی دھون مروڑ کے ٹیڈھی کر دیندے تے سنجیو دی گردن تاں پہلاں ہی ٹیڈھی سی پتہ نہیں کیوں اُس دی عادت سی… پتہ نہیں جان بُجھّ کے ہی… میرے ول نُوں وِنگی کرکے رکھدا تے کدے لگدا کہ اُس دی گردن ٹیڈھی ہون کرکے والاں دی چٹی گنگا میرے تے آ ڈِگے گی… تے پنڈتاں دے کہن تے میرا وِیروار نُوں پایا پیلے رنگ دا سوٹ چاندی رنگا کر دیوے گی۔
پہلے دن تاں میں ڈر ہی گئی۔ مینوں کہندا: تسیں کون او؟مینوں پتہ سی کہ اُس موہرے بیٹھے سٹاف وِچوں اُس دی نگاہ سبھ توں پہلاں میرے تے ہی رُکے گی۔ پھیر وی ہر کوئی چاہندا اے کہ اُس نُوں ایہہ سوال پُچھیا جاوے۔ اِس سوال دا پورا جواب کسے کولے نہیں ہوندا۔ بندہ لکھّاں… کروڑاں… انگنت کون ہوندا اے۔ اِس کون دا جواب کم والی تھاں تے سُنگڑ کے چھوٹا جیہا ہو جاندا۔ میں اپنی چُنی ہِک تے ٹھیک کردی نے کیہا:
پرسنل سیکٹری۔سِر میں تہاڈی پرسنل سیکٹری آں۔جس دی تنخواہ پنج حصّیاں چ دس توں نڑنویں ہزار دے وِچکار کِتے وی ہو سکدی اے تے اُس اچھا کہن وانگ سِر ہلاؤندے نے ٹیڈھی گردن میرے ول ہور وِنگی کر دِتی۔ الیکٹرونکس دا سامان ویچن والی کمپنی دا ایہہ کوئی نواں منیجر نہیں سی۔ مرداں ورگا مرد۔ باراں سال ہو گئے مینوں ایسے کرسی تے بیٹھے ایہو جیہے بھکھڑاں نُوں دیکھدے ہوئے۔ ہور وی ہیگیاں لیڈی سٹاف… کُڑیاں، ادھ کھڑ… تے اوہ بُڈھی چپڑاسن… جس دے ہیٹھلے جباڑے چ تِنّ ہی دند رہ گئینیں… جس دا بند مُونہہ ایں لگدا جیویں سڑک تے ٹائر پنکچر ہویا ٹرک کھڑا ہووے۔ اوہ سبھ تے نگاہ رکھدی اے۔ اُس دے مغز وِچّ سارے دفتر دے ہر عمر دے مرد، عورت دی کلی کلی گل فیڈ ہوئی پئی اے۔ اوہدے ساہمنے کمپیوٹر دی میمری کیہ چیز اے۔ اوہی بہتا منیجراں دے کمریاں چوں سنیہے لیاؤندی… لجاندی اے۔
پر میں تاں نہ بُڈھی آں… نہ کُڑی… نہ ادھ کھڑ… پتہ نہیں میں کیہڑی کیٹیگری چ آؤندی آں میرے دو بچّے، بیٹا بیٹی نے ہی سچ لُکا کے چھیانویں چ میری شادی ہو گئی سی… ایہہ انڈین ریلوے دے کلیریکل کیڈر وِچّ سرکاری نوکر سن۔ نَوں سال ہو گئے شادی ہوئے نُوں باپ میرا لفنڈر سی اپنے پُتّ، وڈّی دھی تے بچدی مینوں ویاہ کے اُس نے سماج وچّ ذمہ دار باپ ہون دا بھرم پیدا کر دِتا سی۔ جس سماج دے بنائے ضابطے اُس نے کُتر کُتر کے کھادے سن اوسے سماج وِچّ بہہ کے، گُھٹ پی کے ہور سو گلاّں بولدا اوہ ایہی کہندا لگدا سارے بچّے پڑھا دِتے۔ سارے جوباں کردے۔ ویاہ دِتے۔ سبھ سیٹلڈ۔ سرخرو۔… میری ماں نُوں اوہ اپنے اِک پَیر دی جُتی دا پتاوا وی نہیں سی سمجھدا… تاں وی باپ سی میرا سارے مرد ہنڈرڈ پرسینٹ ہوندے ای گدھے دی تخم نیں۔ہُن مینوں خیال آؤندا کہ جدوں کدے میرا باپ ساڈے گھر دا جی بن کے میری ماں نُوں نام لے کے آواز ماردا میرے بارے پُچھدا ہوندا سی تے مینوں چاء چ اپنیاں بانہاں چ گُھٹ لیندا سی تاں آہ گدھے جیہے… پر سِدھی گردن والا منیجر ہی تاں لگدا سی۔

وٹس ایپ سٹی جان گے۔ فون تے ہی بیٹھی نُوں کم لائی جاندے نیں۔ بینکاں… کمپنیاں… مولز والے اپنیاں سکیماں دے میسیج بھیجی جاندینیں… ٹرن… ٹرن… اُتوں سنجیو نے میسیج بھیج بھیج کے، مینوں پڑھن لا رکھیا اے۔ اِس وِچّ وِنگے وِنگے لکھے میسیج آؤندے نیں۔ ہندی چ۔ پہلاں سنجیو فیلڈ وِچّ ٹوئر کرن گیا دفتری فوناں دے بِزی ہون کرکے مینوں بزنس تے بزنس دی ورکنگ نال ریلیٹڈ میسیج ہی سینڈ کردا ہوندا سی… پر ہُن… ہُن اوہ میرے اندر وڑ کے، میرے جیون چ رلن لگ پیا ہے۔ میرے آلے دوآلے اُس دا گھیرا پے رہیا اے۔ دفتر چ… گھر چ… ہر چیز مینوں عجیب دِسدی اے۔ موبائیل نُوں ہتھ چ پھڑی رکھدی آں۔ پتہ نہیں اُس نے کیہڑے ویلے کیہ میسیج لکھ کے میرے اُتے ٹھاہ کردا مار دینا اے۔ میرے گھر والا تاں پہلاں ہی میرے تے شک کردے۔ پر میں سبھ کجھ نال دی نال ڈیلیٹ کری جاندی آں… من وچوں کجھ وی ڈیلیٹ نہیں ہوندا… ایتھے مناں دے من میٹر روز جڑی جاندے۔
کیسی ہیں آپ؟سنجیو مینوں کرسی تے بیٹھدی… اپنی شارٹ ہینڈ نوٹ پیڈ تے پینسل سنبھالدی نُوں روز پُچھدا:
ٹھیک اے سر میرا سبھ کجھ ہلیا پیا ہوندا۔
آپ کبھی میرا حالَ نہیں پوچھتے۔
افسراں دا حال تاں ٹھیک اے ہوندا سر، کہہ کے میں اُس ول نہیں ویکھیا۔ میری ہمت نہیں پئی ایہہ دیکھن دی کہ اس بینگڑ جیہے تے میرے اس بول دا کیہ اثر ہویا پر مینوں غلط کمانڈ دتے کمپیوٹر دی تکھی بیپ ہوں اں اں دی آواز سنی۔
اِک دِن میں اکلے بیٹھے سنجیو نُوں پُچھ لیا، سر، تہانوں میرا نام نہیں پتہ، بِناں کجھ بولے اُس نے سر چکیا جو مینوں سوالیا نشان ورگا لگیا تے اوہنے مسکرا کے ہور ای طرحاں دا مُونہہ بنا لیا… اکھّاں سُنگڑ کے بند ہوندیاں چھوٹیاں، ترچھیاں ہو گئیاں… جیویں دیاں نپالیاں دِیاں ہوندیاں، نہیں سر، مطلب میں تاں پُچھیا کہ تسیں ہر وار کہندے او… میڈم نُوں بلاؤ۔ کہندا مینوں نام یاد نہیں رہندے۔ میرا چہرہ اُتر گیا۔ اوہ پریشان ہو گیا….
سر، تہاڈے مسز
انٹیریئر ڈیکوریٹر اے
بچّے؟
بیٹیاں… دو
کیہڑی کلاس چ نیں؟
سیونتھ… ٹینتھ
دِلّی چ؟
دِلّی ساڈا گھر ہے چھوٹا جیہا کرائے تے۔… پُرانی دِلّی چ اے، ایکچوئلی … مائی ڈیڈ ڈسؤنڈ می سُن کے میں تاں پتھر دی ہو گئی۔ پتہ نہیں دِلّی چ لوگ کیہو جیہے نیں۔ ایڈی بوجھل گلّ اُس نے گھڑچّ کرکے بول دتی۔ مینوں کجھ سمجھ نہ لگے۔ میرے دماغ وچّ، سنجیو بارے گھمدی سی ڈی. مُڑ توں لکھی جان لگ پئی۔ میری ماں تے میرے بھین بھائیاں نے کِنا ہی مانسک سنتاپ بھوگیا۔ پھیر مینوں لگیا کہ اوہی سنتاپ سنجیو نے وی بھوگیا اے۔ تے میں سنجیو دی سی ڈی اُتے اپنی زندگی دی کہانی پوری دی پوری اوور رائٹ کر دتی تے روز کتاب وانگ پیج تھلّ تھلّ پڑھن لگی۔ انج مینوں پڑھن دی عادت بالکل نہیں۔
میرے اندر اس دے لکھے میسیج پھیلن لگ پئے ہن۔
… میں آپ کو ہی یاد کر رہیا تھا
… پلیز کال بیک
جدوں میں فون کیتا تاں چکیا نہ۔
میں آپ کے ساتھ شرارت کر رہا ہوں
مجھے آپ سے بات کرتے ہوئے بہت ڈر لگتا ہے۔
ڈرتا ہوں کہ آپ کہیں میرا دل نہ توڑ دیں۔ میری پیار کی چھوٹی سی دنیا ہے۔ اس کے ٹوٹنے سے میری سانس رُک جائے گی۔ بتاؤ آپ میرے سے پیار کرتی ہو؟
آپ کو بھلے یہ احساس نہ ہو، پر پھر بھی آپ جانتی ہیں کہ میں آپ کے جیون کا حصہ ہوں۔
آپ کیسی ہیں۔ آپ تو کبھی میرا حال نہیں پوچھتی۔ بات نہیں کروگی مجھ سے۔ سینڈل توں نہیں ماروگی۔
سنجیو دے موبائل توں بھیجے وٹس ایپ سنیہیاں دی عبارت دا اثر میرے چہرے تے لکھیا پڑھیا جا سکدا۔ ایہہ سبھ توں پہلا میسج اُس نے مینوں میرا نام لکھ کیگھلیا سی جس نال اُس نے آئی لوَ یو جوڑیا ہویا سی۔ میں میٹرو چ بیٹھی، تیردی گھر نُوں جا رہی ساں۔ مینوں اس میسج دا پتہ ہی نہ لگیا۔ میرا دھیان میرے ساہمنے کھڑی ینگ لڑکی نے کھچیا ہویا سی جو فون اُتے اپنے بوائے فرینڈ نُوں گالھاں کڈھ رہی سی۔ میرے فون اُتے اُس نے رِنگ مار کے کیہا کہ میں اپنے موبائل چوں میسج پڑھ کے ڈیلیٹ کر دیاں:
ہم نے کبھی آپ کو پریشان نہیں کرنا ہے۔ آپ سے کبھی کش لینا یا مانگنا نہیں ہے۔ آپ میرے اپنے ہو۔ آپ میرے جیون کا حصہ ہو۔ آپ کو یاد کرکے میرا دل خوش ہو جاتا ہے۔ آپ کتنی سندر ہیں۔ کتنی اچھی ہیں۔ آپ خوش رہیں۔ کبھی کوئی ایسا پیار کرنے والا راستے پر جاتا ہوا ملتا ہے۔ آپ نے کبھی کوئی گفٹ میرے کو نہیں دیا۔ کسی نے کبھی میرے سے پیار نہیں کیا۔ اب تک آپ نے میرے کو پیار کا ایک شبد نہیں بولا ہے۔ آپ میرے اپنے ہو تو مجھے زندگی میں اس سے زیادہ یا کم کچھ نہیں چاہیے۔ آئی لوَ یو یوئر … سنجیو…
اُس نُوں ڈر سی کہ میسج کِتے میرا ہبی نہ پڑھ لوے۔ مینوں لگیا ایہہ موبائل نہیں اک ایٹم بمب میں پرس چ اپنے نال چکی پھر رہی ہاں۔ اگلے دن مینوں دفتر آؤن بھارا لگیا سی۔ سنجیو دا رنگ وی کئی دن بدلیا رہیا سی۔ ڈکٹیشن دیندا اوہ اٹک جاندا۔ کاغذاں دے گھسمان وِچّ اُلجھ جاندا۔ بُھل جاندا تے پھیر مینوں پِچھے توں مڑ کے پڑھ کے سناؤن نُوں کہندا۔

دو دو وار۔ مینوں روز اُس دا رنگ بدلدا لگدا کدے چہرہ کالا لگدا کدے بینگنی کدے بُھوک پیلا اجے وی مینوں اوہ دا اصل رنگ، چہرہ یاد کرکے دسنا ناممکن لگ رہیا ہے۔ پر دُکھ تاں مینوں ایسے گل دا اے کہ ایہہ میں دسنا کس نُوں اے! آہی تاں سنکٹ اے . کس سنکٹ چ پا ل میں اپنے آپ نوں!! اینا بوجھ
اُس دے من چ جدوں وی میرے پرتی کوئی وِنگا ٹیڈھا خیال آؤندا… اوہ مینوں وٹس ایپ سُٹی جاندا۔ جدوں وی سویرے مِلدا تاں مینوں پُچھدا تہاڈا موبائل کتھے اے۔ میں آپ کدے اُس نُوں کوئی وھٹس ایپ نہیں بھیجیا۔ اُس دے وٹس ایپ توں مینوں ڈر لگدا۔ کوئی پڑھ لئے۔ چلو بچّے تاں ہلے چھوٹے ہن۔ پر ایہہ؟ میرا ہبی؟ اِک دن موبائل گھرے بُھل آئی سی۔ میں تاں سارا دن ڈری رہی کہ کِتے ایہہ نہ دیکھ لین۔ واپس جا کے دیکھیا۔ شکر اے اُس وِچّ ایسا کجھ وی نہیں سی۔ کدے کدے تاں موبائل ایہناں دے ہتھ وِچّ ہی ہوندا۔ مینوں بہُت ڈر لگدا۔ فون دے ڈیلیٹ والے بٹن اُتے گھاس جیہی پین لگ پئی اے۔ مینوں موبائل ہتھ چ جاں پرس چ زِپ کھول کے رکھنا پیندا۔ موبائل تاں سنبھالیا ہویا… تاں وی کئی وار میرا کوئی میسج ڈیلیٹ کرن نُوں دِل نہیں کردا۔
جیون میں کبھی کوئی ایسا ملتا ہے جو آپ سے پیار کرے۔
میرے تے بندشاں ہن۔ کاش کہ مینوں وی من چاہیا کرن… مانن تے کہن دی کُھل ہوندی۔ میں خود اُس نُوں کجھ کہن توں ہچکچاؤندی آں۔ اوہ وی مینوں کوئی سدھی گل کہن توں ہچکچاؤندا اے۔ تاں وی جدوں دا اوہ میرے جیون وِچّ آیا… ہر تھاں میرا ساہ کافی سوکھا ہو گیا۔ اُس نے میرا سبھ کجھ بدل دِتا۔ ایہہ وی مینوں پتہ کہ میں وی اُس دے پُورے وجود اُتے قبضہ کیتا ہوئے۔ پہلاں اوہ ہمیشہ دفتر لیٹ آؤندا ہوندا سی… پر ہُن جدوں وی میرا دھیان اپنے موبائل چ چلدے کلاک تے جاندے تاں اوہ دفتر دِیاں پوڑِیاں چڑھ رہیا ہوندا۔ اپنے والاں نُوں موٹیاں موٹیاں اُنگلاں تے انگوٹھے نال پچھانہہ نُوں ہٹاؤندا کدے مینوں نمستے وی نہ بولن دیندا تے پہلاں ہی مورننگکہہ کے مینوں مسکرا دیندا۔ اُس دے دفتر آؤندے سار ہی ساڈے وچالے چُپ دا پیارا رشتہ کھڑا ہو جاندا۔ تے پھیلن لگدا مینوں اِس موہ دے رشتے دی تار نُوں تُنکا مار کے دیکھنا چنگا لگدا… سر… لنچ… کر لیا
تسیں کر ؤ. سوری … تہاڈا ٹائم ہو گیا
تے اُس دِن 31مارچ نُوں فائینانشل ائیر دی کلوزنگ دے رُجھیویاں کارن کافی چِر اُس نے مینوں یاد ای نہ کیتا… مطلب بُڈھی پھاپھاں نُوں میڈم لئی سنیہا ہی نہ بھیجیا۔ تاں میرا چِت بناں سوچے سمجھے کالھا پے گیا۔ کل دی فیڈ کیتی سٹیٹمنٹ دا پرنٹ کڈھ کے میں آپ ہی اُٹھ کے اُس دے کمرے چ چلی گئی… اوہ آپ ہی ہتھ چ کیلکولیٹر پھڑی اکاؤنٹینٹ ورندر والیئے نُوں انوائسز بناؤن دیاں ہدایتاں، حساب دے انکڑے بول کے دے رہیا سی۔
تھری، ٹرپل ایٹ، ٹرپل ٹو، زیرو زیرو۔ او کے؟ میں کل دی سٹیٹمنٹ اوہناں دے موہرے رکھ دِتی تے اندر زور ماردی کوئی گل اِنج نکلی: سر، اج چُپ جیہے لگدے او… چُپ جیہے نہیں…؟ لگدے…؟ ہے نہ؟تاں اوہ بالکل چُپ ہو گیا سی۔ میں والیئے ول ہاں سُنن لئی ویکھیا۔ پر اوہ پین چک کے سٹیٹمنٹ تے دستخط کرن ڈیہہ پیا۔ مینوں لگیا اِس سمیں دوواں نُوں کجھ وی سجھّ نہیں سی رہیا۔
لؤ، ایہنوں فیکس کرا دیو، سنجیو نے دستخط کیتی سٹیٹمنٹ مینوں پھڑاؤندیاں مینوں ساری دی ساری نُوں اکھّاں نال ہی اندر نِگل لیا۔ ایہی تاں میرا کمال سی۔ تاں ہی تاں مینوں موہ دا کمل چڑھ جاندا تے کدی اوہ ایہو جیہا کمل کُٹدا میرے کیبن چ آ وڑدا:
فری ہو… تاں آؤ، چاہ پیویئے۔
میں کدے اُس نُوں روٹی کھاندا نہیں دیکھیا۔ پر چاہ اوہ سارا دن پیوی جاندا۔ جدوں وی میں اُس کول بیٹھدی تاں بُڈھی پھاپھاں نُوں چاہ لیاؤن لئی کہندا: چاہ؟ میں اُس ول نُوں سوالیا بولدی۔ایہہ اکلی دُدھ پتّی دی چاہ نہیں۔ اِس وچّ کجھ ہور وی پائے!
مینوں پتہ سی کہ اُس دی چاہ، اُس دی ہر حرکت صرف… صرف مینوں مخاطب سی… اوہ عمر بھر میرے نال بیٹھنا چاہندا سی… پر چاہ جاں ڈکٹیشن تاں جھٹ مُک جاندی۔ چاہ پیندے عموماً میرے من وچّ ایہہ خیال تُرے رہندے کہ میرا ہسبینڈ میری حیاتی وِچ آؤن والا پہلا مرد نہیں سی۔ تے نہ ہی ایہہ کڑے کوارے سن۔ اسیں کدے اِس بارے اِک دوجے نال کوئی گل ہی نہیں کیتی… تے نہ ہی آہ سنجیو دُدھ دھوتے… سمجھ سبھ کجھ اے… پر سمجھ نُوں بولاں تے چاڑھیاں دھرتی کمبدی اے… تاں وی مینوں یقین اے کہ سنجیو اجے وی میرا میسج آئی لوَ یو اُڈیکدا پیا ہونے۔ اوہنوں کیہ پتہ کہ میں اُس دا نمبر موبائل وچوں اوسے دن ہی ڈیلیٹ کر دتا سی جس دن اُس دی بدلی ہوئی۔ ایہہ میرے موبائل دی سکیننگ کردے ہر نمبر دی تفتیش کردے رہندے ہن۔ ایہہ پُچھ سکدے ہن کہ جدوں سنجیو ایتھوں بدل گیائے تاں ہُن تک اُس دا نمبر موبائل چوں ڈیلیٹ کیوں نہیں کیتا۔
ایہناں خیالاں چ اُلجھی راتیں گھروالے نال سُتی تاں مینوں آنند آ گیا۔ میرے سریر وِچ عجیب جیہی اکڑاہٹ بھر گئی جیہڑی میرے گھر والے نُوں بے حدّ پسند آؤندی اے۔ پر اوہ آپ ایہہ اُمنگاں… ترنگاں میرے مستک… میرے وجود وچّ کدے وی بھر نہیں سکدا۔ میں سُتی رہی۔ جاگدی سُتی۔ مینوں عجیب ہلاس نے گھیر لیا۔ من وِچّ غباریاں والا بھائی آ گیا۔ ہتھ وچّ دھاگیاں نال بنھے غباریاں دا گچھا ہوا وِچّ اُچھلیا ہویا۔ میرے من وِچّ سبھ توں اُچا غبارہ کسے دی گردن وانگ ہِلدا لگیا۔ ہوا نال ایدھر ادھر لہراؤندا۔ پھیلدا۔ ٹیڈھا ہوندا۔ اُچا… ہور اُچا ہوندا اسمان نُوں چُھوہندا… جَے ہو!
میری جاگ کُھلی تاں ایہہ پئے گھراڑے مارن۔ گردن بالکل سدھی پئی۔ کاش کہ ایہناں دی گردن وی ماڑی جیہی وِنگی ٹیڈھی ہوندی۔ ہُن میں اُس ٹیڈھی گردن والے کول جان توں تاں رہی۔ ڈر لگدا۔ بچیّاں دا۔ ایہناں دا۔ بھنّ توڑ دا تاں وی وِنگا سِر مینوں بہت پیارا لگدا۔ اُس دا نمبر مینوں مُونہہ زبانی یاد اے۔ مینوں اپنے آپ اُتے کِھجھ چڑھدی کہ میں ڈردی نے کیوں اُس دا نمبر ڈیلیٹ کر دِتا۔ ہُن کیوں نہیں اوہدے وٹس ایپ میسجآؤندے؟ ایہہ فون ہور میں کاہدے لئی چُکیا ہویا۔ پر پر ایہہ گل میں کسے ماں دے کھسم نُوں نہیں کہنی نہ سناؤنی۔ نہ کِسے کُتے نُوں دسنی۔ بھاویں اوہ حرامدا سنجیو ملہوترا ہی کیوں نہ ہووے۔٭