ککھ ہلّے چور چلّے

لکھت:وقار احمد وقار

ہوا چل پئی ، بدل وی آگئے تے موسم سارا مستانہ تے محبوبانہ ہوگیا۔میں کسے کم پاروں گارڈن ٹائون لہورگیا ساں تے ہن واپس گھرآرہئیا ساں۔جدوں چوبرجی لاگے اپڑیا تے واصف علی واصف ؒ دے مزار نوں جان والی سڑک نال پرانے تعلّق یکدم بریک لان تے مجبور کیتا تے میں اِک من کچھویں طاقت پاروں ہینڈل مزار ول جان والے راہ نوں موڑ لئیا۔
مزار شریف اپڑن بعد وضو کیتا تے باادب حاضری دین لئی فاتحہ پڑھن کھلو گیا۔دورانِ فاتحہ ذہن وچ قصوردے عظیم بابائے صحافت جناب علیم شکیل ہوراں دا خیال آیا تے واصف علی واصف ؒ دے وسیلے علیم شکیل ہوراں دی تندرستی تے صحتیابی لئی دُعا کیتی دل نوں کجھ سکون ملیا تے فر واصف علی واصف ؒ دی کتاب قطرہ قطرہ قلزم پھڑ کے کندھ نال ٹیک لا کے بیٹھ گیا کہ باہر تیز بارش شروع ہوگئی سی۔
انسان بے بس اے۔بے بسی ایہ کہ اوہ انسا ن اے۔انسان اپنے آپ وچ،اپنی تخلیق وچ،اپنی فطرت وچ،اپنے اعضا تے جسامت وچ،اپنے ظاہرتے اپنے باطن وچ،اپنے حاصل تے اپنی محرومی وچ،اپنی خوشی تے اپنے غم وچ،اپنی تندرستی تے بیماری وچ،اپنے ارادیاں تے تمنّاواں وچ،اپنے مشاغل تے مصروفیّت وچ،اپنے یار تے اغیار وچ الغرض اپنیاں حرکات و سکنات وچ عاجز تے ناتواں تے مجبور اے۔
انسان دا ہونا اوس دے نہ ہون تک اے۔انسان دا حاصل لاحاصل تک اے۔ انسان دی آرزو شکستِ آرزو تک،خونِ آرزو تک۔اُس دی توانائی و صحت بیماری تک۔اُس دی ساری تگ وتاز اپنے مرقد تک۔اُس دی بلند پروازی اُس دی واپسی تک۔اُس دا عظیم تخیّل،عروجِ خیال اُس دے زوال تک اے۔اُس دی اَنا اِک بچّے دے غبارے وانگ پُھلدی اے تے فر غبارہ پھٹ جاندا اے تے اوہ عاجز تے بے بس ہوکے ایس کھیڈ توں محروم ہو جاندا اے۔انسان علم حاصل کردا اے ۔خود نوں دوام بخشن لئی لائبریریاں وچ داخل ہندا اے۔اُس دے کو ل گنتی دے چند دن نیں تے کتاباں اَن گنت۔اُس دا معلوم محدود رہندا اے تے لامعلوم لامحدود۔اوہ تیزی نال علوم چٹدا اے تے زندگی اوہنوں چٹ جاندی اے تے آخرکار اُس دا انجام بس مکمّل بے بسی تے مکمّل عاجزی ۔
انسان عروج چاہندا اے۔بلندی چاہندا اے۔پہاڑ دی چوٹی تے فر اِک ہور پہاڑ تے ایہ سلسلہ چلدا رہندا ے کہ آناََ فاناََ سبھے کجھ دھڑام تھلّے آ ڈِگدا اے۔اُوہ افسوس کردا اے تے اُس دے کول افسوس کرن دا وقت نہیں ہندا۔اُوہ سوچدا اے پَر سوچ سوچ کے عاجز ہو جاندا اے۔اُس دے ہتھ آن والی ہر شے اُس دے ہتھوں نکل جاندی اے تے اُوہ اپنے حاصل توں نکل جان تے مجبور ہو جاندا اے۔اُوہ مکان بناندا اے،خوبصورت،سوہنا آسائش وزیبائش والا دیدہ زیب مکان۔اُس دا اپنا مکان ،اپنے حُسنِ خیال دا شاہکار۔اُس دا مکان خوشیاں نال جگمگ کردا اے تے اخیر ایہو عشرت کدہ اِک ماتم کدہ بن جاندا اے تے اُوہ سوچدا اے کہ اوس ایہ کیہ بنایا سی تے بن کیہ گیا۔انسان صحت دی حفاظت کردا اے۔ خوراک دا اہتمام کردا اے۔لمی صحت مند زندگی لئی بڑے جتن کردا اے اوہ لمی عمر چاہندا اے تے لمی عمر نقصِ عمر نال جڑی ہندی اے۔زندگی قائم رہوے وی تے بینائی قائم نہیں رہندی ۔سماعت کمزور ہو جاندی اے تے اخیر یادداشت کسے صدمے دا شکار ہو جاندی اے۔انسان زندہ ضرور رہندا پر زندگی دے لطف توں محروم۔اُوہ نہ وی مرے تے اوس دے قریبی عزیز،رشتے دار تے سجن یار رخصت ہونا شروع ہو جاندے تے اوہدے لئی دنیا اتے کوئی تعلق تے کشش باقی نہیں رہندی اخیر اوہ آپ وی جانا چاہندا کہ اوہدا ہن کلیاں دل نہیں لگدا۔
باہر زور دار بجلی کڑکی تے دھیان منتشر ہو گیاکافی دیر تک بجلی دی کڑک سوچ دھیان اپنے ول کیتی رکھیاتے فیر ساہمنے پئیا موبائل آن کیتا تے فیس بک اُتے علیم شکیل بارے اک بیلی دا لائیو وڈیو پیغام جاری سی کہ بابائے صحافت قصور جناب علیم شکیل سخت بیمار ہون دے باوجود ایس ملک دے بیمار سسٹم دی زد وچ نیں تے ڈسٹرکٹ ہیڈ کوارٹر ہسپتال ،قصور دی انتظامیہ بے قصور علیم شکیل ہوراں نوں تشویشناک حالت وچ ایس خوف تے ڈر پاروں جبری طور ڈسچارج کر دِتا اے کہ اوہناں دی تیمارداری لئی آن والے صحافیاں توں اوہناں نوں خطرہ لاحق ہو گیا اے کہ کدرے ہسپتال وچ ہون والے غیر قنونی تے غیر اخلاقی کم منظر عام تے نہ آجان تے اوہ سارے بے نقاب نہ ہوجان کیوں جے اِک صحافی ہسپتال وچ ہون والیاں بے ایمانیاں تے سرکاری دوائیاں نوں میڈیکل اسٹوراں وچ منتقل کرن دے مکروہ دھندے بارے عوام نوں جانکاری دے بیٹھا اے۔
علیم شکیل ہوریں انج دے بیمار نیں کہ الٹیاں راہئیں اوہناں دے اندرلے اعضا باہر آنا شروع ہوگئے نیں پر انتظامیہ اپنے ہسپتال دے منحوس سسٹم دے اعضا بچان لئی علیم شکیل ہوراں دے اعضاواں دی کوئی پرواہ نہیں کیتی۔
اللہ پاک سوہنے ویر علیم شکیل نوں صحت والی لمی حیاتی دیوے تے اوہ دوبارہ تندرست ہوکے ساڈے نال رل مل ایس ملک دے بیمار سسٹم دا پکا پکا علاج کرن لئی اپنیاں لکھتاں راہیں فر سرگرم نظری آون۔۔۔آمین
ہسپتال دی کرپٹ بے حس انتظامیہ دی صورتحال جان کے خیال پئیا آندا اے کہ
کہاوت سچ اے کہ
٭۔ ککھ ہلّے چور چلّے