ناول شکارن

علی انور احمد

اوہ کوئی ہزاراں وچوں یاں شاید لکھاں وچوں اک لجپال ہوندا اے جہڑا ہتھ پھڑے دی لاج رکھدا اے۔
موجاں لاہور والے تن مہینے اپنی زندگی وچوں کڈھ چھڈے۔ ایہ تن مہینے اپنی زندگی وچوں کڈھن لئی اوہنے داتا صاحب دا آسرالیا۔ تن مہینیاں پچھوں اوہ اک دن اپنی وڈی بھین گھر اپڑی۔اوہدی وڈی بھین بھاویں اوہناں توں بہت دُور رہندی سی فیر وی موجاں دیاں کہانیاں اوتھوں تیکر اپڑیاں ہوئیاں سن۔ چنگی گل کسے کول اپڑے یاں نہ بھیڑی گل بڑی چھیتی اپڑدی اے۔ لوکی وی بھیڑی گل ای دھیان نال سُند ے نیں تے اگے اپڑاون لئی چیتے وی رکھدے نیں۔
موجاں دے بھنویے شیر محمد نے موجاں نوں کھا جاون والیاں نظراں نال ویکھیا تے بھریا پتیا باہر نکل گیا۔ موجاں دی بھین اندروں بھاویں کنب گئی اُتوں قایم رہی۔ موجاں نوں پسند تاں اوہ وی نہیں سی کردی کہ اِک لِبڑی مجھ دُوجیاں مجھاں وی لبیڑ دیندی اے۔ اوہ مجبور ہو گئی موجاں اک تاں اوہدی بھین سی دُوجا چل کے اوہدے بُوہے تے آگئی سی۔ اوہ مصیبت وچ سی تے بھجیاں بانہیں گل نویں ای آندیاں نیں۔
دوواں بھیناں رات اکٹھیاں جاگ کے سوں کے گزاری تے دوواں ماں جائیاں وچکار ساری رات کھِچڑی پکدی رہی۔ اگلے دن دوویں اوہ ‘تیجا موجاں دی وڈی بھین دا پُتر’ فرمایش علی دے گھر اپڑے۔
” موجاں کدھرے نسی بھجی نہیں سی۔ اوہنوں داتا صاحب ولوں بُلاوا آیا سی۔ اوہدے بارے غلط خیال نہ کیتا جاوے۔ اوہ اِک رات سُتی اوہدی اکھ کھُلی تاںاوہ داتا دربار ا پڑی ہوئی سی۔ کوئی ”واء شئیں” سن جہڑیاں راتو رات اوہنوں چُک کے داتا دربار چھڈ گئیاں سن۔ اوہدی اوتھے تِن مہینیاں دی ”حاضری” سی تے اوہ اپنے ہوش حواس وچ اُکا نہیں سی۔ اپنی سُدھ بُدھ کھڑا بیٹھی سی اوہ۔ اوہنوں نہ دن دا پتا سی نہ رات دا۔ جویں ای اوہدی ”حاضری” مُکی اوہنوں ہوش آگیا تے اوہ فورن میرے کول اپڑی۔ ایہدا کوئی گناہ نہیں اے ‘ گل ایہدے وسوں باہر سی۔ جے ایہ کسے نال گئی ہوندی تاں ایہنوں کیہ لوڑ سی واپس پرتن دی”۔
ایہ تے انج دیاں بے شمار گلاں سن جہڑیاں موجاں دی وڈی بھین کیتیاں۔ اوہدی زبان تھِبکدی سی تے صاف لگدا سی کہ اوہنوں اپنے آکھے دا خُد وی سو فیصد یقین نہیںاے۔
موجاں چُپ کرکے بُتھنّیاں وانگوں سر نیواں کے بیٹھی رہی۔
لوکاں یقین کیتا یاں نہیں۔ کھچرے ہاسے ہسے تے اِک دُوجے نوں سینتاں ماریاں۔ اُتوں پکّے مونہ بنائے تے اندروں ”جھوٹھ جھوٹھ” آکھیا پر فرمایش علی فورن ایہ گل من لئی۔
”لوکاں دا کیہ اے۔ لوک تاں چن تے وی تھُکنوں باز نہیں آندے۔ وڈے چودھری دی جوان دِھی جدوں نہا کے گِلے وال کھلار کے چھت اُتے چڑھی سی تے اوہنوں وی جِن چُک کے لے گئے سن۔ اوہ چھے مہینیاں بعد واپس مُڑی سی۔ وڈے چودھری دے گھر والیاں دی ایس گل دا تاں ساریاں اعتبار کر لیا۔” فرمایش علی اپنے دل نوں دلیل دِتی۔
لوکاں وڈے چودھری دے گھر والیاں دی گل دا ادھا پچدھا ای اعتبار کیتا۔ فیر وی مونہوں کوئی نہیں بولیا سی۔ اندر خانے لوکی ہور ای کہانی دسدے سن۔
تے ایویں اِک مہینے بعد ای اوہ کُڑی دُبارا جن چُک کے لے گئے سن۔ اوہناں اج تائیں واپس نہیں موڑی۔ کسے نے وی مُونہ چڑھ کے کوئی گل نہیں کیتی۔ صرف موجاں واری ای لوک بے لحاظے تے بے دید ہو گئے سن۔
موجاں دا سائیں جہڑا اوہدے نس جاون پِچھوں روز کُہاڑی نوں رگڑ رگڑ کے تیز کردا۔ اعلان کردا سی کہ اوہنے جِتھے وی موجاں ویکھی اوہنوں وڈھ دیوے گا۔ جہنے تِن مہینیاں تائیں کُہاڑی موڈھے اُتے رکھی سی۔ ہُن اوہ موجاں بارے غلط گلاں سوچن تے کرن والیاں لئی کُہاڑی رگڑن لگ پیا۔
ہُن اوہدا سائیں اوہدے ول سی تے شاہ حسین فرمایا اے:۔ (جاری اے)