ناول شکارن
علی انور احمد
”بھُلیا بندا جد وی سِدھی راہ تے آ جاوے چنگا اے۔ ایہ رب ولوں ہوندا اے جہنوں اوہ توفیق دیوے۔ موجاں حج تے چلی اے۔ ایس توں چنگی کہڑی گل ہو سکدی اے۔” کُجھ لوکاں دی سوچ ایہ سی تے گھنے آکھدے ”اُونہ نو سو چُوہے کھا کے بِلی ہُن حج نوں چلی اے۔”
میں چھیویں جماعت وچ ساں۔ اوہنیں دِنیں میرے ابے نے اپنے نِکے بھرا’ میرے چاچے دا ویاہ کیتا۔ دادا میرا چروکنا فوت ہو گیا ہویا سی۔
ویاہ توں ایویں تِن چار مہینیاں بعد ای میرا چاچا مکمل طور تے بدل گیا۔ اوہدے بدلن وچ اوہدی بیوی تے اوہدے سوہریاں دا ہتھ وی ہو سکدا اے۔ ایس توں علاوا اصل مسئلا معاشی سی۔ پیسا’ رشتیاں نوں کھا جاندا اے۔ ایہ شروع توں ہوندا آیا اے۔ جدوں لوکاں وچ ایمان دی کنی زیاد ہوندی سی اودوں وی پیسا اوہناں د ایمان ڈاواں ڈول کر دیندا سی۔
چاچے دا ویاہ کیتا سی۔ خرچا تاں ہویا ای سی۔ قرضا وی چُکیا گیا۔ ویاہ تے لوکاں نیوندرا پایا ہُن وہ نیوندرا چاچے ای لاہونا سی۔ جے اوہ اکٹھا رہندا تاں مسئلا ای کوئی نہیں سی۔ فیر ساری سر پِیڑ ابے دی سی۔ پر چاچا وکھرا ہو گیا ہویا سی۔ کسے قریبی رشتا دار نے گنڈھ گھل دِتی جو کُجھ اوہنے دِتا سی اوہ سارا لاہ کے وادھا وی کرنا۔ ایہو رواج ایہو دستور۔ کُجھ واہوا ای پیسے ہونے نیں۔ چاچا انکاری ہو گیا۔ پک نال اوہدے کول پیسے نہیں ہونے۔ ایس گل دی سمجھ نہیں آئی’ پیسے مُکدے نیں تاں مُوہ’ محبت تے پیار وی مُک جاندا اے۔ اِنج کیوں ہوندا اے؟ لازمی موہ’ محبت تے پیسیاں دے وچکار کوئی گُوڑھا سانگا ہونا ایں۔ دوویں بھرا بحثدے رہے’ میری ماں تے چاچی وی بولدیاں رہیاں۔ فیر دوویں بھرا لڑ پئے تے آخر تے چاچے نے چھے فُٹ دا بالا پھڑ لیا۔ اوہ تے اُنج ای میرے پیو توں تگڑا سی۔ سیانے آکھدے نیں چائی تے وجی۔ کوئی چھوٹا چاٹ اُلیردا اے۔ اوہ بھاویں نہ وی مارے۔ اُلیری چاٹ نُوں وجیا ای سمجھیا جاندا اے۔ ایہ دِلاں وچوں ادب تے احترام مُک جاون دا اشارا ہوندا اے تے چاچے چاٹ نہیں اُلیری سی’ چھے فُٹ دا بالا چھِک لیا سی۔ میرے پیو دا دِل ٹُٹ گیا۔ جس نِکے بھرا نوں اوہنے پُتراں وانگوں پالیا سی اج اوہ اوہنوںبالا مارن نوں آیا سی۔ آکھدے نیں سپاں دے پُتر’ مِتر نہیں ہوندے’ بھاویں چُلیاں دُدھ پیائیے۔ ابے دا نِکا بھرا سپ دا پُتر نہیں سی پر کارا اوہنے اوہناں والا ای کیتا۔
میری ماں پہلوں ای میرے ابے نوں آکھدی رہندی سی کہ اپنا ایتھے گزارا نہیں۔ آپاں ایتھوں چلے چلیئے۔ میرا پیو اپنے بھراواں نُوں چھڈن تے راضی نہیں سی۔ ایس لڑائی توں بعد پیو دا دل وی کھٹا ہو گیا تے ایویں کُجھ دِناں بعد ای اسیں اوتھوں اُچل کے میرے نانکے پِنڈ آ گئے۔ میرا نانکا پِنڈ ساڈے پِنڈ توں واہوا دُور سی۔
کہندے نیں کِسے نوں اوہدے گھروں بے گھر کردیون توں وڈا ظلم ہور کوئی نہیں۔ ساڈے تے ایہ ظلم ہویا۔ بھائیاں توں وِچھڑنا وی بڑا اوکھا اے۔ میرا پیو وی بھائیاں نوں چھڈن تے مجبور کر دِتا گیا جد کہ بھراواں دا بڑا سہارا ہوندااے۔
ظلم وی ابے اُتے ہویا سی تے لوکاں بھیڑا وی اوہنوں ای آکھیا۔ اکھے ایہ رَن مُرید اے۔ رَن دے آکھے لگ کے ساہورے پِنڈ چلا گیا اے۔ ایہ کسے نہ آکھیاکہ جِتھے گزارا نہ ہوندا ہووے اوتھوں چار پیر ا گیرے چلے جانا ای چنگا اے۔
ہجرت اک وڈا صدما اے تے ایہدا صِلا وی رب دیندا اے۔
سانوں وی نانکے پِنڈ رب نے بڑے بھاگ لائے۔ میرا اوہ چاچا جہڑا ساڈی ہوا نوں تلواراں مارن لگ پیا سی۔ سانوں واپس لیاون لئی منتاں ترلے کرن لگ پیا۔ اوہ اپنی کیتی تے ڈاڈھا شرمندا سی۔ پر ساڈے اپنے مسئلے سن۔ فیر وی اُنتالی چالھی ورھیاں بعد اوہ سانوں واپس لیاون وچ کامیاب ہو گیا۔ جدی پُشتی پِنڈ وچ بندے دیاں جڑھاں ڈونگھیاں ہوندیاں نیں۔ اوتھے بندے دِیاں نسلاں گزریاں ہوندیاں نیں۔ (جاری)
