غزل

اکرم شیخ

پانی تے پرچھاویں تردے رہندے نیں
اکھ دے منظر جیندے مردے رہندے نیں
لکھاں چہرے شکلاں دے شیشے اندر
بے شکلی دا ماتم کردے رہندے نیں
ہن تے سورج وی بے اثر ہو گئے نیں
شکر دپہرے جسے تھردے رہندے نیں
کہنے واء دے ہتھیں تیغ پھڑائی اے
پنچھی اپنے پنجریں ڈردے رہندے نیں
کہڑے خوف دے کالے پرچھاویں بیٹھاں
چن ستارے گلاں کردے رہندے نیں