چٹا گلاب
مظہر الاسلام
پتہ نہیں ایہہ پریم دی کہانی ہے-ہنیرے دی… پرکاش، سچائی جاں چٹے گلاب دی… رسی ہوئی پریمکا دی جاں اوہناں لوکاں دی جہڑی پریم دیاں کہانیاں ‘تے وشواس نہیں رکھدے ۔ اوہ سمجھدے ہن، سچا پریم ہن مک چکا ہے ۔ باہرہال، جیکر ایہہ پریم دی کہانی ہے تاں پھر ایہہ پریم دی انتم کہانی ہے تے اوہدا ناں چٹا گلاب دی تھاں پریم دی انتم کہانی وی ہو سکدا ہے ۔
اوہ اک گھپ ہنیری، بہت ٹھنڈھی تے سنسان رات سی، ہنیرے ‘چ بھے-گھلیا ہویا سی ۔ چن رسے ہوئے پریمی وانگ بدلاں دے پچھے لکیا ہویا سی ۔ اجیہے سمیں ‘چ اوہدے قدماں دے چاپ کسے ٹڈی وانگ چپ دی چادر ‘چ وڑ گیا سی تے ہولے-ہولے اوہنوں رتر رہی سی ۔
جدوں اوہ ڈھلوان توں ہیٹھاں اتر رہا سی تاں ہنیرے نے اوہنوں زور نال دھکہ دتا۔ اوہ لڑکھڑا کے مودھے منہ ڈگیا تے پھر رڑھدا ہویا ڈھلوان توں ہیٹھاں ڈگن لگا ۔ کجھ کھناں بعد اوہ کسے چیز نال ٹکرایا تے رک گیا ۔ ایہہ کجھ پل اوہنوں کئی لمبے سال وانگ جاپے۔ اوہنوں انج محسوس ہویا جویں اوہ کئی سالاں توں ڈھلوان توں رڑھدا ہویا ہیٹھاں آ رہا سی ۔ کجھ دیر تک اوہ چپ چاپ لمبا پیا رہا، پر پھر پورے سریر دی پیڑ نوں سمیٹ کے اٹھ بیٹھا تے ہنیرے ‘چ اکھاں پاڑ-پاڑ کے ایہہ ویکھن دا یتن کرن لگا کہ اوہ کس چیز نال ٹکرایا سی ۔ کہڑی چیز نے اوہنوں اتھاہ ڈنوگھائیاں ‘چ ڈبن توں بچا لیا سی ۔ تد کسے عورت دی موجودگی نوں محسوس کرکے اوہنوں حیرانی نال پچھیا، ‘انے ہنیرے ‘چ توں اتھے کی کر رہی ایں؟’
اوہ چپ رہی ۔ اوہ سمبھل کے بیٹھ گیا تے پوریاں اکھاں کھولھ کے اوہنوں پچھانن دا یتن کردے ہوئے بولیا، ‘بڑا ڈونگھا ہنیرا اے ۔ اسیں اک دوجے نوں ویکھ وی نہیں سکدے ۔ اینا ہنیرا تاں انیاں دی اکھاں ‘چ وی نہیں ہندا ہووے گا، ‘کی توں اننھا ایں؟’
اوہ بھکھی جہی آواز ‘چ بولیا، ‘میں اننھا نہیں ۔ میریاں اکھاں کھلیاں نے ۔ میں ویکھ سکدا ہاں، پر ہنیرا انا اے کہ میتھوں کجھ ویکھیا نہیں جاندا، اتھے تک کہ اپنا آپ وی ۔
‘تاں پھر اس ہنیرے ‘چ کی کر رہا ایں؟’ اوہدی آواز ‘چ غصہ سی ۔
‘اوہنوں ڈھونڈ رہا ہاں ۔’
کہنوں؟’
کہنوں؟’
اوہنوں؟’
اوہنوں کہنوں؟’
اپنی زندگی نوں ؟’
اپنی زندگی نوں ؟’
پر توں تاں ساہ لے رہا ایں؟’
کیول ساہ لینا ہی زندگی نہیں ہندی ۔’
تاں پھر زندگی کی اے؟’
پریم اے ۔ دوستی اے ۔ پیار اے ۔’
‘ہولی جہی ہاسے دی آواز ابھری تے ہنیرے ‘چ جم گئی جویں رکھاں دے جھنڈ توں کوئی پنچھی پھڑپھڑا کے اڈدا ہے تاں اوہدے کھنبھاں دی گونج چپ چاپ واتاورن ‘تے ڈونگھا نشان پا دندی ہے ۔
تاں توں اپنے پریم نوں ڈھونڈ رہا ایں؟
‘اوہ میری زندگی اے ۔ میرا جیون اے۔ میں اوہنوں ڈھونڈدا پھر رہا ہاں ۔ میں اوہدے بناں زندہ نہیں رہِ سکدا ۔’
کیہو جہی سی اوہ؟’
اک چمکیلی سویر ورگی ۔ اوہدی اکھاں ‘چ کھلھا نیلا بے داغ آکاش سی ۔ اوہ میرے من چ چٹے گلاب ورگی کھڑی سی ۔ میرے پیار دا ویڑھا اوہدے سنہری والاں دی کرناں نال بھریا سی ۔ اوہدیاں جھانجراں دی آواز میرے دل دیاں دھڑکناں ‘چ سویٹر پا کے پھردی سی۔ اوہدی مسکراہٹ کھلھے واتاورن ‘چ اچائی تے اڈن والے پنچھی دی چپ چاپ اڈان ورگی سی ۔ (جاری اے)
