کہانی پراگا

فرائد دی اکھ

بڑا ہی بھولا بچہ سی اوہ ۔ اوہدیاں موٹیاں تے سرمئی معصوم اکھاں ‘چ بھرپور عشق دی روشنی جگی ہوئی ویکھ کے میں کجھ گھبرا جہی گئی ۔ اوہ بڑے سواد نال کوہنی میز ‘تے ٹکائی دوویں ہتھاں دے پیالے ‘چ ٹھوڈی رکھ کے میرے ول کجھ اجہیاں مٹھیاں-مٹھیاں نظراں نال تک رہا سی کہ میرے متھے ‘تے پسینہ آ گیا ۔ چل پتر ہن سیٹ تے، کہندے ہوئے مینوں انج جاپیا جویں میرا نکاح ٹٹ گیا ہووے تے پتر شبد جویں میری جیبھ تے اٹک گیا ہووے ۔ مینوں انج لجت ویکھ کے اوہ چھ ست سال دا بچہ آپ ہی اپنی سیٹ تے جا بیٹھا۔
اوہ میرے کول آ کے میتھوں سوال سمجھ رہا سی ۔ اس بچے دا رنگ سانولا جیہا سی ۔ اوہ بہت کمزور تے روگی جیہا وکھائی دتا ۔ اوہدے اگلے دو دند ٹٹے ہوئے سن پر کالیاں تے شیشے ورگیاں اکھاں عام بچیاں توں کجھ وکھریاں جاپ رہیاں سن ۔ اس بچے دا ناں منصور سی ۔ اوہدی اس ادا ‘تے عام بچیاں نالوں وکھری سی ۔ اوہدی صحت نے مینوں کجھ سوچن ‘تے مجبور کر دتا ۔ اوہدے اس پرکار نال مینوں کجھ چیتے آیا کہ اوہ کئی دناں مگروں سکول آیا سی ۔ اوہدی بیماری دا پرارتھنا پتر آندا رہا سی ۔ ایہہ وی یاد آیا کہ اوہدے گھروں شکایت آئی سی کہ اوہناں دے بچے نوں سبھ توں اگلی لائن ‘تے بیٹھن دا شوق اے، اس لئی اوہنوں اگے بٹھایا جاوے ۔ عام طورتے ماں پیو دی ایہی اچھا ہندی اے، اس لئی میں اس گل تے کوئی دھیان نہیں سی دتا تے اوہ کدھرے پچھلی کرسی تے ہی بیٹھا رہا، پر ہن مینوں احساس ہویا کہ اوہ نوں پچھے بٹھا کے سچ مچ اوہدے نال ظلم کیتا گیا سی ۔ انے سنویدنشیل تے بھاوک بچے نال عام بچیاں والا ورتاء اوہدے دماغ وچ کجھ الجھناں پا رہیا ہووے گا ۔
میں خیالاں توں ہٹ کے اس ول ویکھیا ۔ اوہ دو لائیناں دور سبھ توں اگلی لائن ‘چ بیٹھی ہوئی نوشابا ول مٹھیاں مٹھیاں نظراں نال ویکھ رہا سی ۔ نوشابا دا رنگ کلاس دیاں ساریاں بچیاں توں گورا سی ۔ بھرے بھرے گلھاں ‘تے دوپہر ہندے ہی اناراں دا کچا رس پھیل جاندا سی ۔ اوہدے ہیٹھلے بلھاں دے کھبے پاسے کالا تل سی، جہدے کارن اوہدے چہرے دی کھچ ہور ودھ گئی سی ۔
کالے تے گھنگرالے وال اوہدیاں گلھاں نال چھیڑچھاڑ کر رہے سن ۔ سارے ہی بچے سوال حل کرن ‘چ مگن سن، پر منصور دے ہتھ توں پینسل ہیٹھاں ڈگ گئی سی ۔ اوہ پتھر بنیا اس ول ویکھ رہا سی ۔ مینوں ہاسہ آ گیا ۔ لوک لیلی مجنوں دے قصے نوں کیول حصہ سمجھ کے پڑھدے نے ۔ اوہ اس گل ‘تے ہس دندے نے کہ لیلیٰ دی انگل پھڑن لئی مجنوں نے بچپن ‘چ اپنا سارا ہتھ زخمی کر لیا سی ۔ 14ویں صدی دے بالغ عاشقاں دی نابالگ عاشقی جھوٹھی جاپدی سی پر اپنیاں اکھاں دے ساہمنے ایہہ ویکھ کے مینوں یقین ہو گیا سی کہ مجنوں والی گل سچی سی ۔
مس، دسمبر دے تھرڈ ویک ‘چ جاواں گے۔ چنگا’، میں بے بس ہس پئی ۔ دوجے دن میں منصور نوں نوشابا نال سیٹ ‘تے بٹھا لیا۔ نوشابا نال سیٹ ‘تے بیٹھ کے اوہ خوشی نال پاگلاں ورگیاں حرکتاں کرن لگا ۔ کدے کرسی توں اٹھ کے کھلو جاندا ۔ کدے میز تے کرسی نوں زور نال پھڑ لیندا، جویں اوہنوں اس تھاں ‘تے بہن دا وشواس نہ آیا ہووے ۔ پھر دو-چار دناں مگروں اوہنے نوشابا دے ہر نکے-وڈے کم جویں پینسل گھڑنا، کاپیاں ‘تے لائیناں لانا، ربڑ نال مٹانا، کھیڈدے سمیں سدا اوہدا رومال لکونا، سبھ کجھ اپنے ذمے لے لیا ۔ آخر دل دی گرمی نے رنگ وکھایا تے نوشابا دے حکم بھری آواز ‘چ دلچسپی وی گھلن-ملن لگی ۔ پہلاں تاں اوہ اوہدی کالی رنگت ‘تے باہر نکلیاں اکھاں توں بہت بور ہندی سی تے کلاس توں باہر اس نال گل وی نہیں سی کردی، پر جدوں اوہ اوہدے دوجے گناں توں واقف ہوئی جویں نفاست، صاف-ستھرا لباس تے ہر غلط چیز توں نفرت تاں ایہناں گلاں نے اوہنوں پربھاوت کر لیا ۔ منصور دی ہر کاپی ‘تے رنگین تصویراں والا ٹائٹل ہندا، جہنوں اوہ ہر پندراں دناں مگروں بدل لیندا سی ۔ کتاباں دے کور بے داغ ہندے، انج وی ہن اس ‘چ نکھار آ رہا سی ۔ پڑھن ‘چ وی اوہدی گنتی بدھی مان بچیاں ‘چ ہون لگی سی ۔جتھوں تک میرا سبندھ سی، میں اپنے مشن ‘چ کافی سفل رہی ۔ میں اک جذباتی بچے دی زندگی ‘چ ملے پہلے تحفے توں بہت خوش سی ۔ انج وی اس عمر ‘چ گل اگے نہیں ودھدی، پر ہن مینوں ایہہ ڈر سی کہ ‘دسمبر دا تیجا ہفتہ’ آن والا ہے ۔ منصور دے چہرے ‘تے ایہدا اثر کی ہویا، ایہنوں جانن توں بچن لئی میں اپنا منہ دوجے پاسے پھیر لیا ۔ میں لگبھگ اک گھنٹے تک دوجے پاسے منہ موڑ کے پڑھاندی رہی ۔ اچانک مینوں منصور دے قہقہے دی آواز سنائی دتی ۔ میں منہ موڑ کے اس ول ویکھیا کہ نوشابا والی سیٹ ‘تے کہ ہفتہ پہلاں سکول ‘چ ایڈمشن لین والی نویں کڑی ‘نائلہ’ بیٹھی ہوئی سی تے اوہ دوویں کسے گل ‘تے ہس رہے سن ۔ میں انی چھیتی اس سمسیا دے حل بارے نہیں سی سوچیا ۔٭٭