کہانی پراگا گڈی

ثروت سہیل

میں تے بس تینوں ڈران لئی کیتا سی۔ مینوں غصہ لگا سی۔ میں جو کیتا اوہدی معافی منگنی آں ۔ اک گڈی توں لڑنا تے بڑی بے وقوفی اے۔
‘ ہلا، میں مڑ کے نہیں اوناں ، ویکھ، جدوں توں مینوں باہر کڈھیا توں تے میرا بھلا کر دتا۔ ‘
بییٹی دیاں اکھاں وچوں اتھرو ٹپ ٹپ ڈگن لگ پئے۔
‘ پر میں تے تیرے نال پیار کرنی آں ، ہرب۔ جے توں اپنی اوہ بے سری پرانی گڈی چڑھانا چاہنا ایں تے چڑھا لے۔ مینوں کوئی پرواہ نہیں توں جدوں مرضی گھر آ ویں۔’
‘ تیرا بڑا بڑا شکریہ، پر ایہ کوئی چنگی گل نہیں ۔ مینوں پتا ایہ ، کدوں میرا ہتھ سوکھا ہووے دا تے میں ساری حیاتی لئی ویاہ کرلواں دا۔ چل آ ، ابا ، چلئے۔’
اوہ کاہلی کاہلی ٹر پئے تے بییٹی نے اوہناں دا پچھا ناں کیتا۔ اگلے اتوار اوہ گرجے گئے تے رات دی روٹی کھا کے ہربرٹ اک نظر ویکھن لئی ، کولے والے شیڈ تے گیا جتھے اوہ گڈی رکھدے سن، اوہ اوہدے توں دور رہ نہیں سی سکدا۔ اوہ ، اوہدے نال پیار کردا سی۔
اک منٹ وچ اوہ پشانہہ نوں بھجیا ، اوہدا رنگ فک ہو گیا سی، اوہدے ہتھ وچ اک سوٹی سی۔ اوہنے اوہنوں تروڑ مروڑ دتا سی۔ اوہنے ایہدے نال ایہ کم کیتا اے۔’
سنبریز نے بڑی گھبراہٹ نال چیکاں ماریاں تے چھیتی چھیتی کولیاں والے کمرے وچ گئے۔ ہربرٹ نے جو دسیا سی اوہ سچ سی۔ اوہدے تے سوٹی نال وحشیاں آر حملہ کیتا گیا سی، لکڑی دا ٹانچہ تے سارا ٹوٹے ٹوٹے ہو گیا سی، ریل وی تروڑ دتی گئی سی۔
‘ اوہنے ایہ کم اودں کیتا ہونا ایں جدوں اسیں گرجے گئے ساں ۔ ۔ سانوں جاندیاں ویکھ لیا ہونا ایں، اوہنے ایہ ای کم کیتا اے۔’
‘ پر اوہ اندر کنج آئی ؟ ‘ مسٹر سنبری نے پچھیا۔
‘ میرے کول دو چابیاں سن ۔ جدوں میں گھر آیا ، مینوں پتا لگ گیا کہ اک گواچ گئی اے، پر میں اوہدے بارے ناں سوچیا ۔’
‘ تینوں ایہ کنج پک اے کہ اوہنے ای کیتا اے، کوئی ہور کھلے میدان وچ وی لوک ایہدے توں سڑدے سن، میں اوہناں تے وی شک کر سکنا۔ ‘
‘ ہلا، ٹھیک اے، چھیتی پتا لگ جائے دا،’ ہربرٹ نے آکھیا۔ ‘ میں جا کے اوہنوں پچھاں دا، تے جے اوہنے ایہ کم کیتا اے تے میں اوہنوں جانوں مار دینا ایں۔’
اوہدا غصہ ایڈا خوفناک سی تے مسز سنبری ڈر گئی۔
تے توں آپی پھاہے لگ جا ، اوہنوں مار کے؟ نہیں ہربرٹ ۔ میں تینوں نہیں جان دینا۔ اپنے پئیو نوں جان دے، تے جدوں اوہ مڑ کے آوے دا تے فیر ویکھاں گے کیہ کرنا ایں۔’
‘ ایہ ٹھیک اے ہربرٹ ، مینوں جان دے۔’
اوہنوں سمجھانا برا اوکھا کم سی تے بڑا ٹیم لگا ۔ فیر اخیری ، مسٹر سنبرے گیا۔ ادھے گھنٹے مگروں اوہ گھر مڑیا۔ ‘ آہو، اوہنے ہی اے کم کیتا اے۔’ اوہنے صاف صاف مینوں دس دتا اے۔ اوہنوں اس کم تے بڑا غرور اے۔ میں اوہ زبان نہیں دہرانا چاہندا ، جہڑی اوہنے بولی اے، میں تے چنگا بھلا ٹھٹھمبر گیا ساں، قصہ مختصر ایہ کہ اوہ گڈی توں سڑدی اے۔ اوہ آکھدی اے ، ہربرٹ اوہدے نالوں ودھ کے گڈی نال پیار کردا اے تے ایس لئی اوہنے اوہنوں بھن تروڑ چھڈیا اے تے جے اوہنوں اے فیر کرنا پیا تے اوہ فیر دوجی واری وی کرے دی۔ ‘
اوہدی قسمت چنگی اوہنے مینوں نہیں ایہ گل دسی، میں تے اوہدی دھون مروڑ چھڑنی سی بھاویں میں پھاہے لگ جاندا۔ ہلا، ٹھیک اے ۔
(جاری اے)