غزل

جان کاشمیری

منہ وچ اُنگلاں پاندے لوکی اِنج وی دیوا پیار دا بل دا
منزل مینوں آ کے مِلدی رستہ چل دا میں نئیں چل دا
وقت دا چکّر وانگ چھلاوے چل دا چلدا، اُلٹا چل دا
آپی دَلیا جاوے بندہ مونگ چھاتی تے دَلدا دَلدا
سبھ توں مہنگا بیج خریدو بھاویں رَج رَج پانی پاؤ
کھان توں پہلاں پتا نہ لگ دا کِھٹے مِٹھے کوڑے پھل دا
تن بھخدا تندور دے وانگوں درد دا میلہ لگ دا لُوں لُوں
دنیا دیندی تاپ دا ناواں اندر کھاتے عشق مچل دا
گھاٹے وادے، ہُندے رہندے لوک سیانے ایہہ گل کہندے
جگ دے اندر اوہو بندہ جیہڑا پکّا اپنی گل دا
اتھرو اتھرو مار دا ہائیں رب دی قسمے دور نہ جائیں
روح دے پنچھی دھونی دھمائی ویلا آیا ہجر دے سَل دا
عشق نے چنگا رنگ جمایا رگ رگ دے وچ یار سمایا
بات سناؤ من موہنے دی پل پل آکھے من پاگل دا
اپنا مطلب کڈدے بندے پا، پا سو سو وَلّ ولیویں
ناں صدیاں دا اُچّا ہُندا اندر کھاتے پل پل، پل دا
گوڈی، پانی، سختی، نرمی، رُت دی بے وس سردی گرمی
ایہہ نیں سارے کچّے رشتے، پکّا رشتہ پیڑ تے پھل دا
کیہڑے حالیں اپنے ویکھے رات نوں کیہ کیہ سپنے ویکھے
شہر خموشاں جانؔ گیا اے اَج فِر اکھاں ملدا مل دا