غزل
اکرم شیخ
خورے کہڑے کہڑے دکھ پئے روندے نیں
میرے آل دوالے رُکھ پئے روندے نیں
اکھاں وچ ڈھلدی ڈیگر دے پرچھاویں
دور گئے منظر دا سُکھ پئے روندے نیں
بیٹھ ہوا تے آئوندے موسم دے چہرے
خاک وی بنجر ہوئی ککھ پئے روندے نیں
نھیریاں راتاں وچ لُکدے پھردے سائے
اپنے آپ گوا کے مُکھ پئے روندے نیں
جیون روپ گلی دی نکر تے اکرمؔ
بچے بال ایانے بھکھ پئے روندے نیں
