غزل
عطاء العزیز
کنڈھے لان گئیاں ایہہ چھلاں
سُٹ نہ پائیو میریاں گلاں
مٹھے پھل نہ دین کدے وی
تمے دیاں نیں جہڑیاں وَلاں
دل دی گل تاں دل وچ رہ گئی
کرن نوں کیتیاں کنیاں گلاں
دنیا دُکھ دی نگری فر وی
دل نہیں کردا ایتھوں ہلاّں
کنے راہ نے آئون دے تیرے
دس میں کہڑا رستہ ملاں
اک حیاتی پڑھی نہ جاوے
کسراں اگلا ورقہ تھُلاں
تیرے ہجر دا سیک پوے تاں
تیری یاد دی پکھی جھلاں
