سُر سانول
آشفتہ سلطان محمود
کوئی دور پہاڑی چھیڑ کے بے انت اداسی لاگیا
میرے سینے سُتڑے درد نوں شدھ سارنگ نال جگا گیا
سر بٹ منجری دا مسخرہ میرے روندے پھٹ ہسا گیا
مینوں سوہنی دے شوہ روڑھ کے کچ پک دی کھیڈے پا گیا
درباری شان وکھال کے میری مٹھی پیڑ ودھا گیا
رنگ روپ وکھا باگیشری من وس کے زہر پیا گیا
دم مالکوس دا کھچ کے میری ہک تے تیر چلا گیا
جدوں ونڈیاں بھیروں ہیتباں ہنڈول وی لوتی لا گیا
ڈک دیوو دیپک راگ نوں کہی بھڑکی اگ بھڑکا گیا
ٹھپ دیوو منہ ملہار دا مڑھ میگھ طوفان اُٹھا گیا
بنھ دیو بسنت بہار نوں کنبے رُکھے پُھل کھڑا گیا
اتے دیس بلوندر مار کے کھا جانی سول چُبھا گیا
کتے چھم چھم کردی بھیرویں‘ سری راگ کتے ترسا گیا
مینوں جوگ چھلاوہ چھل کے ادھ راتیں من تڑپا گیا
آ ایمن شام دے ویہڑیاں اک جگدا دیپ بجھا گیا
تیرے مکھ بہاگ دا ہوکر اساہنوں آرے بیٹھ چرا گیا
سُر تیرے بلہیں ٹہکدا ‘ سُر میر کین سہکدا
سُر بھنے تن دا تانبیا جا روحاں اندر مہکدا
سُر شور ان حد سرمدی‘ سُرکن دا کاف تے نون اے
سُر پہلی کوک خدا دی سُر پہلی ہوک دا خون اے
