آپ بیتی
مشتاق صوفی
پربت چیر آیا ہاں
تیرے تھل وچ رہیا ہاں
توں مٹی ایں، میں پانی ہاں
تیرا وسنا، میرا وگنا
سو میں تیری چُپ جپھی چوں نکل ٹریا
خورے میں بے اوڑک وادی سدھر ساں
میتھوں جو کجھ لے آیا ہاں
بھڑکی اے
تے تینوں جو کجھ دے آیا ہاں
ہریا واہ اے
پر میں اپنی پوری رت ای تینوں دینا چاہناں
تے خبرے میں مرنا چاہناں
بھرے بھرائے دل نوں تھل دی یاد آئی اے
پر ہُن اگے درداں دی اُترائی اے
ہرا سمندر اپنے نیڑے آیا اے
ازلاں دے تل وچ نیندر دی مایا اے
