غزل

نور محمد نور

بھین بھلپن وا دن ہے مویا، رشتے سہکن ساہواں دے
آپس دے وچ لڑ لڑ مردے، پتر سکیاں ماواں دے
آلھنیاں وچ لک کے بہنا، ساڈے وس دا روگ نہیں
جھنڈ دسن اسماناں اتے، اڈدے گرجھاں کاواں دے
نال ایہناں دے ناطہ تاں نہیں، کوئی الھ بلاواں دا
شکّ درختاں اتے کریئے، ہیٹھ کھلو کے چھاواں دے
کر نہ سکیا پھر وی موہت، مینوں نقش نگاراں تے
بھاویں اس نے بہت پھسایا، پا کے جال اداواں دے
ودھدی ودھدی نسل پرستی، پھیل گئی سبھ تھاواں تے
بندے بندے بن گئے جھکھڑ، ٹھنڈیاں ٹھاریاں ہواواں دے
سوچ رہے ساں سکھی ساندی دھرتی اتے بیٹھاں گے
پر لوکی کرن تیاری، جنگ دی وچ خلاواں دے
دل دی تپدی دھرتی اتے، بوند پئی نہ پانی دی
بھاویں اس نے وال کھلارے، وانگوں گھور گھٹاواں دے
آزادی لے کے وی کڈھاں، ویلا وانگ غلاماں دے
بیڑی بن کے پیریں چھنکن دو تن پھیرے لاواں دے
سوچ میری دے دیدے پرکھن، ہر بندے دی حرکت نوں
بیٹھا ساری دنیا دیکھاں، رہ کے وچ سیماواں دے
پیڑاں لبھدے پھریئے، لنگھے وقت دیاں، پر لبھن نہ
آتھن تڑکے دندیاں سن جد، ماواں ڈھیر دعاواں دے
ٹچ سمجھ کے تر جاندے ساں، ہر اک بات نصیحت دی
چیتے آؤندے نے ہن آکھے، بول سچجے ماواں دے
کپڑا لتا سامبھن دی وی، ہن تاں سرت سنبھال نہیں
عمر کواری دے وچ کنے، سفنے دیکھے لاواں دے
نہ چکڑ، نہ ٹبے ٹوئے، ہر تھاں سڑکاں بن گئیاں
ہن تاں آجا، اٹاں وٹیں، مک گئے نے راہواں دے
بہجا کدھرے صبر شکر دے نال بنا کے جھگی نور
تھک جاویں گا تکدا تکدا، نقشے محل سراواں دے