غزل

انور اُداس

ویکھیں وِس نہ جاویں اوہدیاں گلّاں تے
گھڑیوں گھُسّے جا پَیندے نیں کوہاں تے
جد توں بالاں ہتھ غلیلاں آئیاں نیں
چِڑیاں بہنا بھُل گئیاں نیں رُکھّاں تے
لگدا اے فِر جھکھّڑ جھُلّن والے نیں
دِیوے میں وی رکھ آیا واں کندّھاں تے
لوک لتاڑ کے لنگھ جاندے نیں اوہناں نوں
جیہڑے بندے بھار نہیں پاندے پَیراں تے
یاد رہوے اِک جیسا ویلا رہندا نہیں
جھَلیا ایناں وی خُوش ہو نہ جِتّاں تے
سارے لوکی بھاجڑ چُکّی پھر دے نیں
کِنجدا ویلا آیا اے ہُن شہراں تے
انورؔ! اُس کملے دے دِن کِیہ پھِرنے نیں
چندرا وس جاوے جے پکیاں فصلاں تے