غزل

منور شکیل

ویکھیں کدھرے پھٹ نہ جاوے کھسماں کھانی اندر
صدیاں توں جو رڑک رہی اے پیڑ پرانی اندر
جاندی واری دے گئے بیلی مینوں ہجر سوغاتاں
جسے اندر دھو گئے پیڑاں اکھاں پانی اندر
اوہدا ناں ای درد وظیفہ اوہدی یاد عقیدا
اوہدا ناں ای مڑ مڑ آوندا تاں کہانی اندر
ایہ تینوں تے توں ایہناں نوں رج کے رہویں تکدا
اکھاں ای میں دے چکیا واں یار نشانی اندر
جسے نال اے ساہاں دا رشتہ اودوں تیک سلامت
توں شکیلؔ ایں جدوں تیکر جان دی رانی اندر