غزل

عطاء العزیز

جے خاب ویکھاں تے جی نہیں کردا کہ ایس دی کوئی تعبیر ہووے
جے ہوئے تعبیر ایسی ہووے نہ جگ تے جس دی نظیر ہووے
ہزاراں ورھیاں دا فاصلہ اے تے میلاں تیکر خموشیاں نیں
جے لوک ویکھاں میں سجے کھبے تے ایتھے جم غفیر ہووے
عجیب کربل چوں لنگھ رہیا واں کسے لکھاری نوں لبھ رہیا واں
مرے دکھاں دی کرے عکاسی کوئی تے مرزا دبیر ہووے
نظر دوڑاواں جے میں چفیرے تے دسدے مینوں سیاہ ہنیرے
کوئی تے ایہناں نوں آ مکاوے کوئی تے نوری سریر ہووے
عجیب پائیاں نیں لٹاں اس نے خدا نے ایسا ہے حسن دتا
کوئی بوہے آوے جے بادشاہ تے تنی منٹیں فقیر ہووے
مرید قدسی ہوراں دا یارو جو ٹھیک کردے نیں شعر میرے
ہے فخر مینوں میں اوس توں پچھاں جو شعر آکھن دا پیر ہووے
بتاں توں منگن دا کیہ اے فیدا عطاؔ جی چھڈو فضول گلاں
جے خیر منگو تے رب توں منگو کہ اوہ تہاڈا نصیر ہووے