دَنگا

امرجیت سنگھ امنیت

دنگا سوارتھی سوچ نال
دھرم دا وگاڑیا ہویا
سبھ توں بھیانک روپ ہے
اپنے دھرم دی ویاکھیا
ہتھیاراں نال کرن لگ جانا
دنگا ہے
بھیڑ دے نعریاں وچ
اپنی سوچ دا گوڈے ٹیکنا
تے اپنا سریر بھیڑ نوں دے دینا
تے پھر سریر، سریر نہیں
ہتھیار ہو جاندا ہے دنگیاں دا
اِک پاون پستک نوں
دوجی پاون پستک نالوں
مہان دسنا
دنگئی بن جانا ہے
اپنیاں اکھاں، کن
جیبھ تے سنویدنا نوں
اپنے دھرم دے
پرچماں اتے ٹنگ دینا
دنگے دی شروعات ہے
ہتھیاراں دا
کلکاریاں تے ونگاں نال
لڑن تر پینا دنگا ہے،
اگ دا
چلھیاں توں چھتاں ول
تے سویاں توں جیوندیاں ول ترنا
دنگا ہے
بچیاں دے سکدے
بلھاں نالوں
پانی لئی باہر جانا
جدوں مہنگا ہوندا ہے
گلیاں ‘چ پھردی
جنونی دھاڑ نالوں
جدوں دروازیاں پچھے چھپی
دِل دی دھڑکن
تے ساہاں دی اواز
اچی جاپدی ہے
تاں ادوں دنگیاں دا
پل ہی ہوندا ہے
دنگیاں دے دناں ‘چ ہتھیار
اچے ہو-ہو اسمان ول
اچھلدے نیں
تے بندے نیویں ہوندیہوندے
پتال ‘چ وڑنا لوچدے نیں
دنگیاں ‘چ خون دے
رِشتیاں ساہویں
انسانیت دے سارے رشتے
کوہے جاندے نیں
دنگا ہی ہندا ہے جدوں
پھلاں دا، تتلیاں دا، سنگیت دا
پون دا، پانیاں دا
دھرم جانن دی
کوشش کیتی جاندی ہے
ایسے لئی مالی
خد پھل توڑدا ہے
خد تتلیاں دے کھنبھ ساڑدا ہے
سنگیت وین بن جاندا ہے
پون ڈر کے بھجدی
ہنیر گردی ہو جاندی ہے
تے شاید پانی خون ‘چ
رل جاندا ہے
دنگیاں دے موہری دی سیاست
اجڑیاں گھراں
دیاں چھتاں ‘چوں
تھمھیاں کڈھ
کرسیاں تراشن تک
چلی جاندی ہے
دنگیاں ‘چ ڈلھے خون دیاں
لکیراں دا سراپ
کئی وار سرحداں وی
بن جاندا ہے
دنگیاں توں بعد
جدوں اپنے دھرم دے پرچماں توں
اپنیاں اکھاں، کن، جیبھ
تے سنویدنا
اتارے جاندے نیں
اس ویلے
اکھاں نوں صرف
لال رنگ ہی دِسدا ہے
کناں نوں جیبھ نہیں ملدی
جیبھ نوں کن نہیں ملدے
تے سنویدنا کولوں
ہنجو مک چکے ہوندے نیں