غزل
جاوید عارف
وصل تے گڑ کھاوندے‘ کدے تاں پکدی دال
پوجن نوں ہن مالکا! کوئی ہور لون ناں بھال
بھکھن بھانے جا کے جدوں مسجد کرن آباد
کیوں ہون فرشتے خوش ناں‘ جد ویہندے ایہا حال
دھپاں سر تے جر کے‘ جدوں ویلھے گھر نوں جان
کیہ اوہناں تے بیتدی‘ جد بھکھے سوندے بال
اک پل ہور ناں جیوندا‘ میں دنیا دے وچ یار
جے ناں ہندا بیلیا! دل دا ایہہ جنجال
کیہ اوہہناں دی جندڑی، جے سجن ہون ناں کول
لکھاں طعنے سہندیاں، جے کھلے چھڈن وال
کیویں مولا بھیجسی، دوزخ دے ول پھیر
ڈھیر غماں دا ٹوکرا، ہوسی میرے نال
ڈھیر زکوٰتاں دے کے اوہ جنت کنجی جان
جنت تائیں پھیلیا، ایہہ مایا دا جال
بردہ جیس حبیبؐ دا، آپے کرسی خیر
میں تے کجھ نہیں بولنا، جے قبریں ہوئے سوال
عارفؔ زردی مونہہ دی سبھ پردے دیسی کھول
ہن آپ چپیڑاں مار کے، توں مونہہ نوں کر لَے لال
