غزل
پروفیسر ڈاکٹر عصمت اللہ زاہد
بوہے تے آئے سوالی نوں کدی نہ موڑ دا
تینوں اندازہ جے ہو جاندا کسے دی لوڑ دا
جے انا اوہ چھڈ کے رشتہ میرے سنگ جوڑ دا
فیر لازم سی کہ میں وی بُت انا دا توڑ دا
ایس واری تے یقینا اُگ پینے سے گلاب
جے نہ پانی ایس واری بستیاں نوں روہڑ دا
اک وار جھڑ پوے تے فیر واپس آئوندا
پھُل اپنا نال تتلی نہیں تعلق توڑ دا
اک دا بوٹا اگا کے تے مڑ اُسدی شاخ توں
ویکھیا اج تک کسے نہیں امب کوئی توڑ دا
ہور وی ودھ جاندی عزت میرے دل وچ اوسدی
میریاں ریجھاں دے جے کر نہ کھلونے توڑ دا
دُور تک آیا اوہ میرے سنگ نکھیڑ پان لئی
ایہہ وی ہو سکدا سی اوہ وچھڑے سراں نوں جوڑ دا
ہوندیاں نیں اوہو ہستیاں جگ نوں پیاریاں
چانن جیہناں نے ونڈے تے مہکاں کھلاریاں
جذبے جیہناں دے ہون سلامت جیہناں دے کول
ٹُٹیاں پراں دے نال وی مارن اُڈاریاں
تھاں تھاں تو ہون جیہڑیاں کندھاں تریڑیاں
اوہناں کدے نہ اپنیاں چھتاں سہاریاں
مینوں اوہ اپنی عمر دا حصہ نہیں لگدیاں
سجناں جو تیرے باجھ میں گھڑیاں گزاریاں
ہوندی اے اُنج تے بہت ہی مٹھی منافقت
دیون مزے پر دوستو گلاں کراریاں
چاہندے اوہ ساڈے نال جے کر دوستی ودھے
جذبے جوان رکھو تے سوچاں کواریاں
ملدے نیں زاہد اوہناں نوں جیون دے حوصلے
جیہناں نے اگے موت دے بانہواں الاریاں
اُس قوم دے ادب چوں حرارت نہ ڈھونڈنا
جذبے ادھار ویچ لئے جس دے لکھاریاں
خطرے توں باہر نہیں اے لوکاں دا بھولپن
تھاں تھاں تے مجمے لائے نیں جتھے مداریاں
ایویں تے بال جم کے وڈے نہیں ہوگئے
ماواں نے پیر پیر تے نظراں اتاریاں
