غزل

بشیرالدین ہمدم

سوہنے مکھڑے والی توں کیکر بچاواں اپنا دل
چارہ کوئی نہ چلدا اے میں لا چکا ہاں اپنا ٹِل
گن تے بے شک سوہنے ای ہونے نے اوس حور دے
کالا چور لگدا اے پر اوسدے مکھڑے دا تِل
کولوں دی لنگھنا اوہدا کوئی ایناں عجب تے نہیں سی
فٹے منہ میرے دل دا جہڑا اپنی تھاں توں گیا اے ہل
اوہنے خورے میرے جہے نوں منہ وی لانا ایں کہ نہیں
ایہہ مردود دل میرا فیر کہڑی گلے گیا اے پھل
سوچدا ہاں بچ ای جاواں عشق دے جنجال توں
دل نوں ایں میں کہہ دتا اے چل میرے سینے چوں نکل