غزل
بیگم شاد چغتائی
ہنجو پلکاں اُتے بہہ کے راہ تکدے نیں تیرا
کدی تے اپنے کم چھڈ کے توں ایدھر وی پا پھیرا
کتھے جا کے دل لایا ای ایہہ تے دس جا مینوں
توں کیہ جانیں غم دیاں کالیاں راتاں کناں ہنھیرا
اک اکلا تے دو گیاراں ساری دنیا جانے
گیاراں ہو کے یار بنے تے فیر کیوں ایڈ وچھوڑا
جنگلاں دے وچ کلا رکھ وی ربا کوئی نہ ہووے
غم دی جدوں ہنیری جھلی کون سہارا تیرا
دل دیاں ہاواں لباں تے آ کے سجرے رُکھ سکاون
راہواں تک تک اکھیاں اگے ہن تے آیا ہنیرا
اک اک پل وی سے ورھیاں دا جی کے دیکھے کوئی
جانے کدوں حیاتی والا مکسی سفر لمیرا
بھید اے موت حیاتی والا رب سچا ای جانے
کلیاں رہ کے شادؔ کیہ رہنا کم جد مُک گیا تیرا
