سن وے بابل میریا
احمد راہی
سُن وے بابل میریا تیرے ٹٹ گئے سارے مان
تیری پگ پیراں وچ رُل گئی مٹی وچ مل گئی شان
تیری شرماں والی دھی نوں اج دیکھ سب شرمان
جد بھیڑ پوے تے بابلا کون اوندا ای درد ونڈان
جد جھکھڑ چلن فریب دے‘ دیوے سچ دے گل ہوجان
یار وی بھلدے یاریاں جنڈیں ٹنگ دین کمان
سُن وے بابل میریا !
تیرے سجن بن کے ویریاں تیرے دتے لال کُہا
توں لہو جنھاں تے ڈولہیا اوہ پھُل گئے کملا
اج دھی سمجھاوے بابلا ایناں محلیں مول نہ جا
ایہہ پیاسے تیرے خون دے ایناں دا نہ کریں وساہ
ایہہ محلاں والے بڑے برے تینوں زندہ دین چنا
ایہہ ڈنگنوں مول نہ اک دے سپاں دے پیر بھرا
سُن وے بابلا میریا !
تیرے نال ایناں جو کیتیاں اوہ گلاں بھل نہ جا
ایناں اپنے محل اُسار لے‘ تیری جھگی دتی ڈھا
تیری دھی دی چُنی پاڑ کے ایناں گا نیں لئے بنا
تیرے ہنجواں اُتے ہسدے تیرے ہاسے لے چُرا
ہن فیر ایہہ چور جہان دے آ گئے نیں بھیس وٹا
سُن وے بابلا میریا !
میرے نال جو ہوئی ہوگئی ہن کنوں سُناواں وین
پر اک گل سن وے بابلا میری کلیاں ورگی بھین
اوہدے نت دے سُفنے بابلا مینوں لین نہ دیندے چین
ہن اوہو ای تیرے پران وے تے اوہو تیرے نین
ایہہ چور لٹیرے بابلا کتے اوہنوں وی لُٹ نہ لین
ایس درداں ماری دھی نے تینوں مڑ نئیں اونا کیہن
سُن وے بابلا میریا !
