غزل
نصیربلوچ
دھوڑ دھمالاں پابندی رہی اے
غربت بندے کھاندی رہی اے
میرے شکوے ہُندے رہے نیں
اوہنوں گل سماندی رہی اے
اوہندا انج خیال اے جیویں
جٹی ددھ جماندی رہی اے
سوہرے گھر وی سک بابل دی
گُڈیاں نال کھڈاندی رہی اے
راتیں پُتر گھر نہیں آیا
جان نکلدی ماں دی رہی اے
