غزل
عمران سلیم
جدوں دے موسم خزاں دے ہتھوں خراب ہوئے
جہان بھر دے گلاب چہرے وی خواب ہوئے
سنبھالیا اے تساں نے منصب جے منصفی دا
اساڈی حسرت تے بے بسی دا حساب ہوئے
ایہہ مفلسی تے خزاں دا موسم جنہاں تے آوے
ہرے نہیں رہندے چفیر بھاویں چناب ہوئے
میں ویکھنا واں کجھ ایسے چہرے وی محفلاں وچ
اوہ لوک مینوں جدوں ملے تے عذاب ہوئے
سکون اوہناں نوں مل نہیں سکدا کسے وی صورت
اداسیاں دا جنہاں تے نازل عتاب ہوئے
کوئی تے لمحہ کسے خوشی دا بنے حوالا
اداس دل ایہہ مرا وی کھل کے گلاب ہوئے
زمانے وچ جو ضرورتاں دے غلام ہوون
سلیمؔ اوڑک اوہ لوک غم دا نصاب ہوئے
