عمارتاں وچ قبرستان

امرجلیل

اک مافوق الفطرت واقعے توں متاثر ہو کے پچھلے ہفتے میں تہانوں اک قصہ سنایا سی۔ ہن تسیں مافوق الفطرت واقعہ سن لوو۔ واقعہ سن کے ہر عقل رکھن والے انسان وانگوں لغو سمجھ کے تسیں ایس مافوق الفطرت واقعے نوں کوئی اہمیت نہیں دیو گے۔ اک اجیہا بندہ جہدا فعل اوہدے قول وانگوں جھوٹھا ہوندا اے۔ تسیں مافوق الفطرت قصے کہانیاں اودوں قبول کردے او جدوں ایہناں قصے کہانیاں دا راوی نیک فطرت‘ نیک خصلت‘ نیک سیرت ہووے۔ اوہ ساڈے وانگوں تپدی دھپ وچ گھنٹوں ووٹ پان والے احمقاں دی قطار وچ کھڑا ہویا ہووے۔ تہاڈی نیک نامی دا ڈھنڈورا دنیا اودوں پٹدی اے جدوں تسیں ببول دی ٹاہنی تے لگے ہوئے بیراں دی گلاں سنا کے لوکاں نوں حیران کرن دا ہنر جان دے ہوو۔ جاننا واں تہاڈیاں نظراں وچ میری ساکھ چنگی نہیں۔ مافوق الفطرت واقعہ سن کے تسیں مینوں جھٹلا دیو گے۔ جھوٹ بولن وچ تے میں انج ای بدنام آں۔ پر فیر وی مافوق الفطرت واقعہ سن لین وچ کوئی حرج نہیں۔ تسیں اللہ سائیں دا ناں لوو تے مافوق الفطرت واقعہ سنو تہاڈا کجھ نہیں وگڑے گا۔
ادھی رات دا ویلا سی میں خیالی پلائو پکان دیاں وکھووکھ ترکیباں سوچ رہیا سی۔ میں بوہے تے دستک سنی۔ اوس ویلے میں انڈا پلائو بنان دی ترکیب نوں حتمی شکل دے چکیا سی۔ میں سمجھ گیا کہ اوہ میرا چرسی گوانڈھی کاجن ہووے گا۔ اوہ جدوں وی رات گئے ٹن ہو کے پرتدا اے اودوں میرے گھر دے بوہے نوں اپنے گھر دا بوہا سمجھ کے کھڑکا دیندا اے۔ اینے وچ تریجی واری میں بوہا کھڑکن دی آواز سنی۔ میں اگے ودھ کے بوہے دے دوویں طاق کھول دتے۔ میرے سامنے آدم کھڑا ہویا سی۔ میرے اوسان خطا ہو گئے۔ گھابر کے میں دو چار قدم پچھے ہٹ گیا۔ کل ای تے آدم دے مر جان دے بعد میں اوہدے جنازے دی نماز پڑھی سی۔ اندر آ کے آدم نے بوہے دے کواڑ بند کر دتے۔ میں ڈر گیا‘ الٹے پیر آدم توں دور ہٹدے ہوئے میں کندھ نال جا لگا۔ مینوں یاد آ رہیا سی کہ نماز پڑھن دے بعد میں دوجے دوستاں دے نال آدم دا جسد خاکی دفن کرن لئی قبرستان نہیں سی گیا۔ مینوں اک اہم کم لئی دفتر جانا سی۔ کم جے معمولی قسم دا ہوندا تے میں کم کاج چھڈ کے آدم دی تدفین لئی قبرستان ضرور جاندا پر کم بہت اہم سی میں شوشا چھڈن والے اک سرکاری ادارے وچ کم کرنا واں۔
میرا کم اے شوشے گھڑنا تے شوشے چھڈنا۔ جدوں وی حکومت ڈانواں ڈول ہون لگ دی اے اودوں لوکاں دا دھیان ہٹان لئی مینوں نت نویں شوشے چھڈنے پیندے نیں۔ نماز پڑھن دے بعد میں آدم دی میت نوں جھک کے چھوہیا‘ تے فیر شوشے بنان لئی میں دفتر ٹر گیا سی۔ شوشے گھڑن وچ میں ایناں رُجھ گیا کہ کسے دوست توں آدم دی تدفین بارے پچھنا بھُل گیا سی۔ ہن آدم نوں اپنے سامنے ویکھ کے میں ڈر گیا۔ جے کدی تہاڈی ملاقات کسے اجہے بندے نال ہو جاوے جو مر چکیا ہووے فیر تسیں کیوں محسوس کرو گے؟ ڈرو گے نہیں؟ حیرت مینوں اودوں ہوئی جدوں میں ویکھیا کہ آدم کفن وچ لپٹیا ہویا نہیں سی۔ اوہنے قمیض تے پتلون پائی ہوئی سی۔ آدم نے پچھیا‘ کیہ سوچ رہیا ایں؟ میں ڈر دے مارے ہکلاندے ہوئے کہیا‘ سوچ رہیا واں کہ توں میرا مرحوم دوست آدم ایں‘ یاں فیر آدم ورگا کوئی ہور‘ آدم نے کہیا‘ میں تیرا دوست آدمی ای آں۔
میں حیرت نال پچھیا‘ توں تے کفن وچ لپٹیا ہویا سی‘ آدم نے کہیا‘ کفن میں ہسپتال دے سردخانے وچ لاہ دتا سی۔
میں حیرت نال پچھیا: تیری تے تدفین ہوئی سی‘ قبرستاناں وچ اک قبر دی تھاں باقی نہیں سی بچی۔ تے جے کسے قبرستان وچ تھاں سی تے اوہدی بولی اک لکھ توں شروع ہوئی سی آدم نے کہیا وارثاں نے مینوں اک ہسپتال دے سردخانے وچ امانت دے طور تے رکھوایا تے آپ شہروں دور قبر لئی تھوڑی جہی جگہ دی تلاش وچ نکل پئے نیں۔ سردخانے وچ مینوں ٹھنڈ لگ رہی سی ایس لئی میں سردخانے چوں نکل آیا واں۔ سٹھ منزلہ عمارت نما قبرستان وچ دس دس فٹ دے چھ ہزار کمرے ہون گے۔ اک اک کمرے وچ دس پکیاں قبراں دی گنجائش ہووے گی۔ ایس طرح مجوزہ اک اک عمارت وچ سٹھ ہزار اللہ سائیں نوں پیارے ہو جان والیاں لئی تدفین دی گنجائش ہووے گی۔ سوچ رہیا واں مینوں ایہ شوشا چھڈنا چاہیدا اے یاں درگزر کراں۔ محب وطن آں‘ ڈرنا واں کہ دیکھا دیکھی کدھرے پاکستانی نژاد کھرب پتی گورکن عمارتاں وچ قبرستان بنان لئی سچی مچی نہ اپڑ جان۔ مرے ہوئے لوک ساڈی سوچ دی آواز سن سکدے نیں۔ آدم نے کہیا‘ میں ایہو چاہنا واں کہ پاکستانی نژاد کھرب پتی گورکن آن تے پاکستان وچ جدید قسم دے قبرستاناں دا رواج پان۔٭٭