پنجابی ادب دا سنگھنا رُکھ۔۔۔ طاہر وزیر آبادی

طاہر وزیرآبادی سِر توں لے کے پیراں تک ماں بولی دے گوہڑے رنگ اچ رنگے ہوئے سَن

پروفیسر شیراز ساگر

طاہرحسین وزیرآبادی دا ذ کر جد وی چھڑ دا اے اک ایسے شخص دا جثہ اکھاں دے سامنے گھم جاندا اے جِس دی قلمکاری دیاں کئی سمتاں نے۔ اوہ نا صر ف اک پکے شاعر سن بلکہ سُچے صحافی وی سن۔اوہ شعر کہندے تے شاعری دا حق ادا کردے رہے، کالم لکھدے تے نثر نال انصاف کردے رہے ۔اوہناں دی شخصیت دی سب توں اہم گل ایہ سی کہ انسان بہت چنگے سن۔ انتہائی ملنسار تے خوش اخلاق انسان سن۔ اونھاں دیاں ہسدیاں وسدیا ں اکھاں نوں ویکھ کے رتی برابر نئیں سی لگ دا کہ اونھاں دے دل دے ویہڑے اچ دُکھاں دے آسیب وی وسدے نے ۔ سچی گل تے ایہہ وے کہ اونھاں دے اکھراں وِچ ہجر دیاں کرلاٹاں وی سنائی دیندیاں نے۔ ہون ذرا اپنی سماعت دی بیری تھلے اینہاں شعراں نوں ساہ لین دیو
تیرے باہجوں سُفنیاں دی اک ڈار سوالی رہندی اے
تیرے ناں دے جگراتے دی اکھ وِچ لالی رہندی اے
دل دے زخم چھپا لینا واں ، ہاسے لے معصوماں توں
پر کیہ دساں توں نئیں لبھ دا جھولی خالی رہندی اے
طاہر وزیرآبادی ہوراں اپنی شاعری دے باغ نوں عرفان ، وجدان ، مشاہدے اور مجاہدے دا پانی لایا اے۔اونھوں عشق دی دُھپ تے ہنجواں دے چھڑکاؤ نال ہرا کیتا اے ۔چاندنی راتاں دا نور تے اماوس راتاں دے تاریاں دی ٹمٹماہٹ عطا کیتی اے ۔اونھاں دی آواز دا اُتا ر چڑھاؤ، کھنک دا دبنگ لہجہ ، اکھراں دی ادائیگی تے زبان و بیان دیا ں خوبیاں ویکھ کے یقین نال کہیا جاسکدے کہ اوہ جماندرو شاعر سَن۔ طاہر حسین وزیرآبادی نے اپنے شعراں وِچ ذاتی دکھاں دا پرچار کرن دے نال نال آل دوالے سسک دی انسانیت دی گل وی کیتی اے ۔ جِتھے ناانصافی ، کم ظرفی تے ریا کاری ویکھدے تے خموش نہ رہندے۔

شاعری ہووے یا صحافت ، طاہر وزیرآبادی دا قلم صرف صراطِ مستقیم تے چلیا اے ۔ذرا سماعت دی باریاں وِچ اونھاں دے شعری دیوے بال کے ویکھو
میرے بُلھاں تے پہرہ اے ، میں اکھراں نوں زباںدیناں
زمانہ پھُل دا وَیری اے ، میں کنڈیاں نوں پناں دیناں
جیہڑے طاؔہر سَدا راہواںچہ میری سولھ گڈھدے رہے
میں دل دے تخت اوہناں نوں سدا بیٹھن دی چھاں دیناں
وزیرآباد اِچ پنجابی زبان دی جنہی سیوا طاہر حسین وزیرآبادی نے کیتی اے ، ایہنی نہ پہلاں کسی ہورکیتی تے نہ آؤندے ویلے کسے کولوں ہوسکے گی۔طاہر حسین وزیرآبادی اک اینج دا ای سَچا تے سُچا فنکار سی کہ جس نے اپنے اندر دے شاعر دی تسلی واسطے اپنی ماں بولی نوں چُنیا۔اوہناں نال بیٹھک کرن والے کئی شاعر پنجابی شاعری دی راہ ٹُرے تے پنجابی زبان دی ایسی ایسی محفلاں ہوئیاں کہ آن والے مہمان عَش عَش کراُٹھے ۔اوہ وزیرآباددی زرخیز ادبی زمین اُتے پنجابی ادب دا سنگھنا رُکھ سی ۔ادب دے مسافر ایس رُکھ دی چھاویں بہہ کے سکون محسوس کردے سن ۔اوہدے مِٹھے پھلاں ورگے شعر چکھ کے داد وی دیندے سن تے اونھاں کولوں داد لین دی خواہش وی رکھ دے سن۔ طاہرصاحب نہ صرف باکمال تخلیق کار سن بلکہ بھرپور تنقیدی شعور وی رکھدے سن۔۔ شعر و ادب دے راہی اوہناں نوں اپنے شعر سنائے بغیر قدم اگے نہیں ودھاوندے سن۔ اک وار طاہر صاحب نے کسے شعر اُتے داد دے دتی تے سمجھ لو کہ اوس شعر نوں سند مل گئی ۔اوہ جنم دین والی ماں ، دھرتی ماں تے ماں بولی نال عشق کردے سن تے اوہناں دے شعر ایس گل دی دلیل نیں
سچی گل اے ماں نئیں رُسدی
رب ورگی اے تاں نئیں رُسدی
طاہر وزیرآبادی سِر توں لے کے پیراں تک ماں بولی دے گوہڑے رنگ اچ رنگے ہوئے سَن۔اونہاں ساری حیاتی اپنے وچاراں ، سوچاں ، سدھراں تے جذبیاں نوں پنجاب دی دھرتی توں وَکھ نئیں کیتا۔جد وی او لاچا ، کرتا تے پگ بنھ کے کسے مشاعر ےتے جاندے سن تے اونھاں دی شخصیت وچوں پنجاب دی مٹی دی خشبو آندی سی ۔اوہ بڑے سادہ اکھر تے سدھے سادے انداز نال مشکل تو مشکل گل نوں وی بڑی آسانی تے روانی نال شعراں وچ ڈھالن دا فن چنگی طرح جان دے سن ۔جس شاعر دی تخلیق وچ حیاتی دے سارے رنگ ڈھنگ بولدے ہوئے نظر آون تے سمجھ لینا چاہیدا اے کہ اوس شاعر نے حیاتی دے ہر ویلے نوں نیڑے ہو کے ویکھیا اے ۔اوہ نہ صرف اوہناں ویلیاں نوں چھوندے نیں بلکہ اوہناں نوں محسوس وی کر دے نیں ، ایہناں نوں پکڑ وچ لیا کے غزل دی ڈور وچ پرودیندے نیں۔مینوں پورا یقین اے کہ طاہرحسین وزیرآبادی اپنی تخلیقات دی بدولت سا ڈے وچ مجود رہن گے ۔ اوہناں دی شاعری پنجابی زبان و ادب نوں محبوبہ آکھن والے عاشقاں دی زبان تے ہمیش روے گی۔آخر تے اونھاں دا شعر سنا کے اجازت چاہنا واں ۔
مک جاوے جد ساہ دا بوٹ
اآوے کم کپاہ دا بوٹا