کرونا دی بیماری تے سُکے ٹُکر

ملک غلام عباس اعوان

اوہ پِیو دادے لاَ تُوں مَلکاں دا قَرضَئی ہا۔اُس دے دادے گامے وَڈے ملک بخش اعوان کولُوں پینٹھ آلی جنگ تُوں پچھے داہ ہزار روپیہ اُدھارا نَپِیا تے بُوہے تے بیٹھی بھَین تے وَڈے دو بالاں دا فرض ادا کِیتا ہا۔ اِس قرضے دے بدلے گامے وَڈے ملک دی چھ ورہیاں خِدمت خاطر کِیتی پر قرضہ اُتھایں رِہیا۔ مَلک بخش اعوان سِیانا تے سوَکھا زمیندار ہا۔گامے دی مجبوری نُوں وی سمجِھیندا ہائی۔اُس کَدِیں رقم موڑن دا نہ آکھیا اُلٹا گامے دی جُتی کپڑے دا خیال حُقہ پانی دا پُچھَن تے ویلے کویلے اَڑ پھَس اِچُوں کَڈھنا اپنی ذِمہ داری سمجھدا ہا۔جِس دیہاڑے اِکہتر دی جنگ مُکی تے مُلک دے سِیاستِیاں تے جَرنیلاں دے کارَن مُلک دو ٹوٹے ہویا اُسے دیہاڑ وڈے ملک تے گامے دے ساہ وی پُورے ہوئے۔اِس عرصے وچ قرضے دی رقم گھَٹن دی بجائے دُگنی ہو گی ۔گامے دے پُتر تے اسلم دے پِیو رحمے دی عُمر وی اُس قرضے دے بدلے نِکے ملکاں دی نوکری اِچ گُزری تے جَدوں اسلم مَلکاں دے لوک اِچوں ڈیرہ دَمَاما پَٹ کے نِکلیا تاں اُس اپنی ٹَبری دے پیکیاں دِتی کَنِیں پائی ہوئی سونے دِیاں چِیلکاں ویچ کے دادے دا اُدھار چُکایا۔ اسلم سانولی رنگت ,چیرویاں اَکھیں ,کالے شاہ وال تے سوہنے قدکاٹھ آلا گبھرو ہر ویکھن آلی اکھ نوں چنگا لگدا ہائی۔اوہ ذات دا کَمی ضرور ہا پَر اللہ نےاُوہدی اَکھ اِچ حیا تے شرم دی رَتی رکھی ہوئی ہائی۔ چِٹا اَن پڑھ ہوون دے با وجود لگھَی نِبھی دے خیال رَکھن دا چَج اُس نُوں آندا ہا۔ اُس نُوں سمجھ لگ گی ہائی جے ملکاں دی کراچیوں پَرنِی کے آئی ہوئی نونہہ اُس کولوں کے چاہندی اے ۔نالے ہر اُچی جھِکی دَسن آلی تے بھُکھ تَس دی ساجھی اوہدی سَنوانڑی وی ہَک دیہاڑے روٹی دیندیاں دَسیا: ” نِکے ملک دا وِچ کارلا چھوہر تیرا پتہ کَرن دے بہانے آیا۔
میں آٹا گُنہَدی بیٹھی ہامُوں۔سِر تے اُتلا کوئی ناہی تے اوہ وڈی پھیٹیاں نظراں نال ویدھا رہیا۔۔“ اُس واقعے تُوں اگلے دیِہاڑے اسلم بالی بچے لے کے ساہی وال آ وَڑیا۔شہر دے اُبھردیوں ہِک نَویں وَستی اِچ سِر لُکاون واسطے کچے پکے دو نِکے نِکے کوٹھے ,ہِک پِراہ , نلکے لیٹرین تے دوچار منجیاں گھَتن جوگے ویہڑے آلی جاہ کرائے تے لئے۔ہُنر تے پیسہ اوہدے کول کوئی ناہ بس ہک تَرُٹی بھَجی ہوئی سیکل باقی ہائی۔ اُس ہمت تُوں کَم لیا۔اللہ تے توکل رَکھدیاں ہویاں مزدوری دی ڈھُوڈھ اِچ نِکلیا۔نال آلے محلے کِسے کھوجے دی کوٹھی تے مستری تے مزدوراں نال اُس نُوں وی کَم لَبھ گیا۔ویلا گزردا رہیا۔ٹبری نال دے ہِک دو گھراں وِچ کَم کریندی تے اوہ دیہاڑی کر کے اپنے تے بچیاں دے ٹُکر پانی دا آہر ڈاڈھا سوہنا کَرن لگ پِیا۔ڈَنگ چنگے ٹپدے پَے ہان ۔
اسلم دی وڈی بالڑی داہویں چنگیاں نمبراں نال پاس کرکے اپنے نمبراں دے سِر تے شہر دے وڈے کالج داخل ہوئی۔نکے دو پُتر وی سرکاری مڈل سکول دے سکولی بابو بَن گئے۔ ہِک دَم حالات بدلے۔مُلک اچ کرونا بیماری ودھی۔ سرکار نے اُس وبا تے قابو پاون واسطے کُجھ اِیہو جیہے حُکم جاری کیتے جے کَم ٹھپ ہوگئے۔ٹبری جنہاں گھَراں وِچ ویندی ہائی اُنہاں اپنے بُوھے بند کر لئے۔ٹُکر دا آہر کرنا بَہوں اوکھا ہویا تے اسلم سیکل دے نال جھولا لڑکایا ۔اَروڑیاں تُوں کاگت گتے ,پلاسٹک دیاں بوتلاں تے لوکاں دی وگائی ہوئی بِکار شَیاں چُنڑنیاں شروع کر دِتیاں۔نال نال لوکاں دے گھراں وچوں بچے کھُچے سُکے ٹُکر وی لے لیندا ہا۔کاگت ,گتے , بوتلاں تے سُکے ٹُکر کباڑیاں نُوں دے کے اوہ کھاون پِیون دا آہَر کردا رِہِیا۔ہک دیہاڑے پِیو دِھی اکٹھے بیٹھے ہائن۔گلاں گلاں وِچ کالج دی پڑھاکو دھی پِیو دے کَن وچ کُجھ کھُسر پھُسر کیتی۔اسلم دے چہرے تے پہلاں پریشانی دا پرچھاواں لَتھا تے نال ای ہَسدیاں دھی نُوں لُوڈ توں ہاں نال لا لِیا۔ دھِیاں ساڈے وَسبے اچ نِمانڑا مال سمجھیاں وَیندیاں تے ما پِیو نی بَہوں پِیاریاں ہوندیاں نیں۔اسلم وی دِھی دی گَل ٹال نہ سگیا۔اگلے دیہاڑے اوہ سیکل نال جھولا لڑکائے نکلیا۔ساری دیہاڑ اُس گھر کوئی رابطہ نہ کیتا ۔چنگے ہنیرے پیاں اوہ گھر مُڑیا تے اُس دے ہتھ اِچ پلاسٹک دے دو شاپر ہان۔ اوہ سِدھا دِھی آلے کوٹھے وڑیا تے ہک شاپر اُس نُوں دیندیاں پھِکے جئے ہاسے نال صرف اتنا پُچھیا جے تُوں خُش ایں تے دوجھا شاپر ٹَبری نُوں پھدھایا۔
ٹبری ویکھ کے تے تَتَے لہجے نال بولی ,ایہہ کے۔اُس نے اَگے وَدھ کے اوہدے منہ تے ہتھ رکھدیاں آکھیا:” مَٹھی بول ,اج اتنے ای پیسے بنے نیں , اُس کل پیزا آکھیا ہا۔اُس دی خُشی دی خاطر تُوں تے میں اج سُکے ٹُکر ای کھا کے گزارا کر لئے۔اے گل بالڑلی وی سن کئی تے اوہدیاں اکھاں وچ ہنجو آگئے۔