خان صاحب! اجے وی ویلا جے!
شکیل امجد صادق
تریخ اجیہا سچ اگلدی اے کہ آن والیاں نسلاں اوس سچ نوں پڑھ کے منہ لکاندیاں پھردیاں نیں۔ فیر انج ہوندا اے کہ کئی نسلاں تے اوہدے حکمران اوس تریخ توں سبق سکھدے نیں تے کئی حکمران اوس تریخ دا منہ کالا کرکے اک ہور بھیانک تریخ لکھ ماردے نیں۔ تریخ گواہ اے کہ ترکستان دا بادشاہ لمی عمر دا خواہش مند سی۔ اوہ بالکل وی نہیں سن مرنا چاہندا اوس وکھووکھ طبیب اکٹھے کیتے۔ جو جان دے بجھدے ہوئے وی کہ موت اک اٹل حقیقت اے جہدے توں انکار ممکن نہیں‘ جہدے توں نسنا دا کوئی راہ نہیں ہوندا آپس وچ سر جوڑ کے بہہ گئے۔ اک سانجھے فیصلے مگروں اوہدے طبیباں نے دسیا کہ ہندوستان دی سرزمین تے کجھ اجیہاں جڑی بوٹیاں پیدا ہوندیاں نیں جہناں وچ آب حیات دی تاثیر اے۔ تسیں جے اوہ جڑی بوٹیاں منگوا لوو تے اسیں تہانوں اک اجہی دوا بنا دیاں گے جہدے کھان دے بعد تسیں جدوں تک چاہو گے زندہ رہوو گے؟ ترکستان دے بادشاہ نے دس لوکاں دا اک وفد تیار کیتا تے ایہ وفد ہندوستان دے راجہ کول گھل دتا۔ اوس وفد وچ ترکستان دے ماہر طبیب وی شامل سن تے بادشاہ دے بڑے قریبی مشیران وچ وی شامل سن۔ جیویں ساڈے وزیراعظم دے مشیراں وچ فواد چوہدری‘ شہباز گل‘ زلفی بخاری‘ فردوس عاشق اعوان‘ فیاض الحسن چوہان تے مراد سعید شامل نیں۔ وفد نے ہندوستان دے راجہ نوں ترکستان دے بادشاہ دا پیغام اپڑا دتا۔ راجہ نے پیغام پڑھ کے زوردار قہقہہ لایا۔ راجہ نے کجھ سپاہی بلوائے تے وفد نوں گرفتار کرا دتا۔ وفد دی گرفتاری دے بعد راجہ اوہناں نوں سلطنت دے اک اچے پہاڑ دے نیڑے لے گیا۔ راجہ نے پہاڑ دے تھلے خیمہ لگوایا تے اوہناں دس لوکاں نوں اوس خیمے وچ بند کرا دتا۔ اوہدے بعد حکم جاری کیتا جدوں تک ایہ پہاڑ نہیں ڈگدا تسیں ایس تھاں توں کدھرے نہیں جا سکدے۔ تہاڈے وچوں جس بندے نے ایتھوں نکلن دی کوشش کیتی اوہدی دھون لاہ دتی جاوے گی۔
راجہ نے اپنا فوجی دستہ اوتھے چھڈیا تے واپس شہر آ گیا۔ ترکستانی وفد نوں اپنی موت صاف نظر آن لگ پئی اوہ پہاڑ نوں اپنی مصیبت سمجھن لگ پئے۔ مشکل دی ایس گھڑی وچ اللہ تعالیٰ توں سوا اوہناں دا کوئی مددگار نہیں سی۔ اوہ زمین تے سجدہ ریز ہو گئے تے اللہ تعالیٰ دے حضور گڑگڑان لگ پئے۔ اوہ صرف کھانا کھان‘ رفع حاجت کرن یاں فیر وضو کرن لئی سجدے توں اٹھدے سن تے فیر اللہ توں مدد منگن لئی سجے وچ ڈگ جاندے سن۔ اللہ تعالیٰ نوں ا وہناں تے رحم آ گیا ایس لئی اک دن زلزلہ آیا زمین سجیوں کھبے ہوئی پہاڑ جڑوں ہلیا تے چٹاناں تے پتھر زمین تے ڈگن لگ پئے۔ اوہناں دس لوکاں تے سپاہیاں نے نس کے جان بچائی۔ راجہ دے سپاہی اوہناں دس لوکاں نوں لے کے دربار وچ حاضر ہو گئے۔ اوہناں نے راجہ نوں سارا ماجرا سنایا۔ راجہ نے گل سن کے فیر زوردار قہقہہ لایا تے اوہدے بعد اوہناں دس ایلچیاں نوں کہیا۔ تسیں لوک اپنے بادشاہ کول جائو‘ اوہنوں ایہ واقعہ سنائو تے اوہدے بعد اوہنوں میرا پیغام دیو اوہنوں کہوو دس لوکاں دی بددعا جس طرح پہاڑ نوں ریزہ ریزہ کر سکدی اے باکل اوسے طرح دس ویہہ لکھ لوکاں دی بددعا ب ادشاہ تے اقتدار دوہاں نوں مٹی وچ ملا سکدی اے۔ تسیں جے لمی زندگی تے اقتدار چاہندے او تے لوکاں دی بددعاواں توں بچو۔ تہانوں کسے دوا‘ کسے بوٹی دی لوڑ نہیں رہوے گی۔
ایہو حال اج بائی کروڑ عوام دا اے۔ ایہ غریب عوام کھان پین والیاں شیواں تے دن بدن دی ودھدی ہوئی مہنگائی ہتھوں تنگ اے۔ ایس عوام دی امید دیاں کرناں اسمان دے پارے کدھرے ڈب گئیاں نیں۔ اوہناں دی آس دا دیوا بجھ چکیا اے۔ اوہناں دیاں خوشیاں دی جھولی وچ سو سو چھید ہو چکے نیں۔ اوہناں دے نال اپریل فول ورگا دن منایا گیا اے۔ ایس عوام نوں قید بالجبر‘ قید بامشقت تے تبدیلی دے نعرے لان‘ عمران خان نوں سرخرو کرن تے اپنے ای پیروکاراں توں مہنگائی‘ لاقانونیت‘ جھوٹ‘ بیروزگاری‘ فراڈ دے کوڑے لائے جا رہے نیں۔ پر ایہ اوہ عوام نیں جو جس سیاستدا ن نوں جنے چاء تے مان نال اپنے موڈھیاں تے چکدے نیں۔ ڈھول وجاندے نیں بھنگڑے پاندے نیں تے جتواندے نیں۔ ایہ عوام اونی ای بے رخی تے بے حسی نال دھڑام نال زمین تے پٹخ دیندے نیں۔ خان صاحب اجے وی ویلا اے جے تسیں لمی زندگی تے لماں اقتدار چاہندے او تے ایس عوام تے رحم کرو۔ اوہناں دے مسئلیاں تے دھیان دیو اوہناں نوں مہنگائی دی دلدل چوں کڈھو۔ اوہناں نوں روزگار دیو۔ اوہناں دے چہریاں دی پژمردگی دور کرو۔ اوہناں دے دلاں دا سکون واپس کرو۔ جے تسیں انج نہ کر سکے تے تریخ تہانوں معاف نہیں کرے گی تے ایس عوام دیاں بددعاواں اپنی تھاں تے ایہ تہاڈے لئی جھولیاں وکھریاں پھیلان گے۔ خان صاحب اجے وی ویلا جے ایہنوں سانبھ لوو تہانوں کسے توں دعا کران تے جڑی بوٹیاں منگوان دی لوڑ نہیں پوے گی۔ بقول اسد رحمن
ہمت نہ تھی کہ دستِ ستم گار کھینچتا
سو چل پڑا تھا خود کو میں ناچار کھینچتا
کہنا پڑا کہ مجھ کو یہ منصب نہیں قبول
اب کیا کسی کے سر سے میں دستار کھینچتا
کچھ ادھ ادھورے دائرے سے ہم رکاب ہیں
میں چل رہا ہوں بیچ میں پرکار کھینچتا
اک مرحلے پہ رک گیا تھا ہاتھ جنگ میں
اب خود پہ کس طرح سے میں تلوار کھینچتا
حق تو یہ تھا کہ جس کو بنایا ہے جانشیں
گھوڑے سے باندھ کر اسے سرِ دار کھینچتا
خانہ بدوش ہوں سو اک آواز پر تری
میں چل پڑوں گا ساتھ میں گھر بار کھینچتا
اب سانس رک رہی ہے تو حیرت نہیں اسد
آخر میں کتنی دیر یہ آزار کھینچتا
