سوشل میڈیا توں روزوار چون

داوُد ظفر ندیم

انی سو تریہہ (1930) وچ پنجابی رسالہ ”سارنگ“ چ علامہ اقبال دا پنجابی زبان و ادب دے حوالے نال انٹرویو چھپیا سی۔ ایہ انٹرویو رسالے دے ایڈیٹر عزیز میسوری نے کیتا۔ علامہ صاحب دا کہنا سی ”پنجابی شاعری بڑی ودھیا شاعری اے تے خاص طور تے جذبات نال بھجی ہوندی اے۔ بولی سدھی سادی نرول تے مِٹھی ہوندی اے۔ عشق دیاں رمزاں پنجابی وچ واہ واہ کہیاں جا سکدیاں نیں۔ پنجابی شاعری تصوف نال بھری ہوئی اے۔ ایس وچ دیس پیارے تے جوش دوان والے گیت نیں۔ بولیاں تے گیتاں دا کوئی انت نہیں۔ اردو وچ تصوف دی شاعری ای نہیں سوائے خواجہ میر درد دے کلام دے، نہ ای اردو وچ وطن دے پیار دی شاعری تے نہ ای ایہدے وچ فوجی گیت نیں۔ اردو دی عشقیہ شاعری وچ بناوٹ زیادہ تے جذبات دا زور گھٹ اے۔ عام لوکاں دے گیت تے بولیاں بالکل نہیں۔ ایہدی وجہ ایہہ وے کہ اردو شاعری درباراں دے امیراں تے مصاحباں دے ہتھ جمی پلی۔ اوہ لوک یاں تے ایرانی یا فارسی مذاق دے پریمی سن۔ اوہناں دا عام لوکاں نال کوئی میل جول نہیں سی۔ ایس کر کے اردو شاعری وچ امیرانہ رنگت آ گئی سی۔ اوہ شعر کہنا اک فیشن سمجھدے سن”