حاجت ای عطا دا سبب اے
آصف عنایت
حاجت مندی تے حاجت روائی اک تعلق کارن ہویا کردی اے جے انساناں تے جانداراں دے وچکار اے تے فیر روح و قلوب دے وچکار رابطہ و تعلق ہونا لازم ہوئے گا تے جے معاملہ اللہ کریم نال اے تے فیر دل دی اَکھ دل دی زبان بلکہ پورا وجود دل وچ بدلنا پوے گا۔ کسے حاجت دے حصول لئی ساڈے جہے بندیاں نال اہتمام کردے نیں جس توجہ، انہماک تے یکسوئی دا اظہار کردے نیں کہ اک مرحلہ اِنج دا آندا اے کہ استدعا دے اظہار نوں شرک وچ داخل کر دیوے ایہو ای انہماک، توجہ تے یکسوئی جے اللہ نال کیتی جائے تے بندہ ولی بن جائے۔ لوکاں توں نا امیدی آزادی اے۔ بے شک انسان اک دوجے لئی اسباب تے وسیلہ نیں پر یقین ای کر لینا کہ ایس دے سوا میرے لئی کوئی کارگر نہیں ایہہ یقین بندے نوں شرک دی وادی وچ داخل کر دیندا اے۔ بہرحال فرد ہوئے یا خاندان، بستی ہوئے یا ملک، معاشرت ہوئے یا دنیا دا پورا معاشرہ جدوں تیکر اسیں کسے نعمت تے حاجت لئی اللہ رب العزت دے ساہمنے محتاج نہیں ہوندے، منگدے نہیں تے انج منگنا جس دے نال کوشش ہوئے فیر سچے دل نال منگنا یعنی پہلے اپنے دل وچ اوہ محتاجی، اوہ حاجت پیدا کرنا۔ ایس دے بعد کوشش دے نال دل نال منگنا تے چاہت دے نال رغبت دے نال پرامید ہو کے محتاجی دا اظہار کر کے حاجت روائی دی استدعا نہیں کردے اودوںتیکر عطا نہیں ہوندی۔ افسوس کہ اسیں وی ڈرامے دے مکالمیاں وانگوں رَٹے رٹائے، جملیاں وچ اپنی دعا دے الفاظ ادا کر رہے ہوندے آں، توجہ، دھیان، نظر، الفاظ تے فیر جیہڑی کوشش کرنے آں ایس دے نال مطابقت نہیں رکھدے۔ بندہ جدوں دعا منگے ایس دا پورا وجود دعا بن کے اللہ دے حضور پیش ہوئے تے ہو ای نہیں سکدا کہ مالک تقدیر دے فیصلے دعاواں دی قبولیت وچ نہ بدل دیوے۔ مولانا جلال الدین رومی رحمتہ اللہ علیہ فرماندے نیں جس دا ترجمہ حاضر اے ’’جیہڑے لوک اسرار سمجھن دے اہل ہوندے نیں اوہ تفصیل دَسے بغیر معاملات دی اصل حقیقت تیکر اپڑ جاندے نیں اصل شے تے طلب صادق تے حاجت دا اظہار اے۔ جے اوہ موجود اے تے حقائق خودبخود سمجھ وچ آ جاندے نیں۔ حضرت مریم نوں حاجت تے ضرورت ہوئی تے اللہ نے بچے دے ذریعے تشریح کرا دتی۔ حضرت عیسیٰ ؑ جھولی وچ ای اوہناں دی پاک دامنی دے شاہد بن گئے جس طرح حضرت عیسیٰ ؑ مریم دے جزو بدن سن تے گواہ بن گئے ایسے طرح تہاڈا ہر ہر جزو بدن قیامت وچ تہاڈا گواہ بن جائے گا۔ جے تے تشریح دا مستحق نہیں تے وڈے توں وڈا مقرر وی تہانوں نہیں سمجھا سکے گا۔اللہ نے جو کجھ پیدا فرمایا اے، اوہ مخلوق دی ضرورت پوری کرن لئی اے۔ اسماناں دی تخلیق وی مخلوق دی لوڑ تے احتیاج دی وجہ نال اے تے جیہڑا وی محتاج ہوئے گا تے ایس وچ طلب صادق ہوئے گی اوہ ضرور مقصود حاصل کرے گا۔ رحمت دی اصل تے سرمایہ انسان دا اندرونی درد اے جتھے لوڑ ہوندی اے اوتھے لوڑ دی شے اَپڑ جاندی اے ۔ درد ہوئے تے دوا حاصل ہو جاندی اے۔ فقر ہوئے تے سامان مل جاندا اے۔ پانی دی تلاش نہ کر پیاس پیدا کر پانی خودبخود تیرے کول اپڑ جائے گا۔
جدوں بچہ پیدا ہوندا اے تے ایس دی خوراک صرف دُدھ ہوندی اے تے قدرت ایس دی ماں دے پستان وچ ددھ پیدا فرما دیندی اے تے وی اپنی لوڑ لئی جدوجہد کر۔ ضرورت پیدا کر لے گا تے غیب توں پانی دی اواز آن لگے گی۔غرض مطلوب دی فکر وچ نہ پئے حاجت پیدا کرو مطلوب خود حاصل ہو جائے گا۔ جدوں گھاہ نوں پانی دی لوڑ ہوندی اے انسان خود اوس تیکر اپڑا دیندا اے۔ ایسے طرح تسیں حاجت حقیقی پیدا کر لوئو قدرت خود مطلوب تیکر اپڑا دیوے گی۔ روحواں دی کھیتی لئی ابر رحمت کوثر دا پانی لئے ہوئے موجود اے صرف تسیں ضرورت پیدا کرو۔ اللہ نے قرآن مجید وچ فرمایا سقاھم ربھم شراباً طہوراً یعنی پلائی ایہناں نوں ایہناں دے رب نے پاک شراب۔
اوہ غلام جس اُتے نبی اکرم ﷺ نے مہربانی فرمائی اپنے پنڈ وچ اپڑ کے لوکاں نوں آنحضور ﷺ دے کرم دیاں گلاں دسن لگا۔ اوتھے دی اک عورت آنحضور ﷺ دے کول آئی۔ دو مہینے دا بچہ ایس دی گود وچ سی۔ بچے نے فوراً کہیا، اے اللہ دے رسول آپ ؐ اُتے سلام ہوئے ۔ ایس دی ماں غصے نال بولی چپ رہ۔ ایہہ گل تینوں کس نے سمجھائی۔ بچہ بولیا ایہہ گل مینوں اللہ نے دسی اے تے میں جبرائیل ؑ دا ہم زبان واں۔ ماں نے پچھیا اوہ کتھے اے جس نے تینوں ایہہ طاقت دتی۔ بچہ بولیا اوہ تے تیرے سر اُتے اے پر تو ویکھ نہیں رہی۔اپنی نگاہ اُتے کر جبرائیل ؑ اوتھے موجود نیں تے اوہ ای مینوں ایہہ سب کجھ دس رہے نیں۔ اوہ مینوں رسول ﷺ دی صفات دس رہے نیں۔ فیر رسول اللہ نے بچے توں پچھیا اے بچے تیرا ناں کیہ اے۔ ایس بچے نے جواب دتا اللہ دے نیڑے میرا ناں عبدالعزیز اے۔ پر کجھ نالائقاں دے نیڑے عبدالعزیٰ اے۔ میں عزیٰ توں بیزار واں۔ ایسے ویلے جنت توں اک خوشبو آئی جنہوں ماں تے بچے دونواں نے سونگھیا تے آنحضور ﷺ دے گرویدہ ہو گئے۔ سچ اے جس دی تعریف خدائے پاک کرے ایس دی تصدیق بے جان جاندار سب کردے نیں۔
اک ہور واقعہ سن لوئو۔ اذان ہوئی، سب لوک نماز دے انتظار وچ سن۔ رسول اکرم ﷺ نے وی وضو کیتا۔ دونویں پیر دھوئے تے جراباں پھڑن لئی ہتھ ودھایا۔ اینے وچ اک باز نے جھپٹا ماریا تے آپ ﷺ دے ہتھ توں موزہ کھوہ لیا۔ اوہ موزے نوں ہوا وچ لے گیاتے فیر ایس نے موزے نوں اُلٹ دتا۔ ایس وچ اک سپ تھلے ڈِگیا۔ بازموزہ واپس لیایا تے عرض کیتا کہ میں ایہہ گستاخی خیر خواہی لئی کیتی اے۔ رسول ﷺ نے ایس دا شکریہ ادا کیتا تے کہیا کہ اسیں تے ایہنوں ظلم سمجھیا سی پر حقیقت وچ ایہہ گل وفاداری دی سی۔ اگرچہ اللہ نے سانوں ہر غیب وکھا دتا اے پر ایس ویلے میں تنزل اختیاری دی حالت وچ سی۔ باز بولیا مینوں موزے وچ سپ دے ہون دا انکشاف تہاڈے کشف دا عکس تے پر توای اے۔ ایسے طرح اولیا اللہ دی صحبت توں کشف باطنی حاصل ہو جاندا اے۔ تاریک دل لوکاں دی صحبت دل نوں بے نور بنا دیندی اے۔ اللہ دے نیک بندیاں دا پر تے نورانی ہوندا اے تے خدا توں دور رہن والیاں دا ظلماتی ہوندا اے۔ انسان نوں پریشانیاں توں گھبرانا نہیں چاہیدا بلکہ صبر کرنا چاہیدا اے۔ ہر پریشانی دے بعد راحت ضرور آندی اے۔ کسے وی تکلیف اُتے اللہ دے نال بدگمانی نہیں کرنی چاہیدی ۔ عام لوکاں دے نال تعلقات وچ وی خندہ پیشانی نال کم لینا چاہیدا اے۔ پُھل دی پتیاں جے کھلر وی جان تے ایہناں دی مسکراہٹ ختم نہیں ہوندی۔ اللہ دی راہ وچ حقیقت ایہو اے کہ انسان ایس گل دا عادی ہو جائے کہ ’’ہر چہ از دوست می آید نیکوست‘‘ یعنی جو کجھ دوست ولوں آندا اے بہتر ای اے، اوہ عقل قابل مبارک باد اے جیہڑا قضا اُتے راضی ہوئے تے ایس اُتے شکوک و شبہات دا غبار بالکل نہ ہوئے۔ قرآن وچ فرمایا گیا اے لاتاسو علی مافا تکم یعنی کسے فوت شدہ شے اُتے غم نہ کرو۔انسان دی اک مصیبت بوہت ساری وڈی مصیبتاں توں نجات دا سبب بن دی اے‘‘۔
