پنجابی یونین دی چھتر چھاویں پنجاب ہائوس وچ منے پرمنے تے نویکلے لہجے دے شاعر شاہ دل شمس دے ناں شام

ربا تینوں رب میں چھیتی من لیندا، میری بولی وچ مینوں سمجھاندا تے: شاہ دل شمس

رپورٹ:اعظم توقیر

بولی دے ودھاوے لئی مشاعرے وڈی اہمیت رکھدے نیں،کسے وی بولی دی ترقی لئی ضروری ہندا اے جے اوہ زبان بوہت زیادہ بولی جاوے۔پنجابی بولی نوں اچیچے مقام تیکر اپڑان وچ سماجی اداریاں دا وی بڑا وڈا کردار اے جنہاں وچ خانقاہواں،سرکار دربار وی شامل نیں پر مشاعریاں نوں وی زبان دے کھلار لئی کم کرن تے اکھوں اوہلے نہیں کیتا جا سکدا۔مشاعرے توں عام طور تے شعرو شاعری دی محفل دا خیال ابھردا اے جیہڑا کہ بڑی حد تیکر ٹھیک وی اے پرمشاعریاں نے رہتل تے ثقافت دی سنبھال دے نال نال لوکائی نوں آپس وچ ملن ملان تے جوڑن دا وی کم کیتا اے۔

اک ویلا اوہ ہندا سی جدوں لوکائی پدھر تے لوکاں نوں مشاعرے ورگی تفریح دا کوئی موقع نہیں سی ملدا تے مشاعرے صرف درباراں تیکر ای محدود ہندے سن پر ہولی ہولی ایہ درباراں چوں نکل کے پارکاں تے چوپالاں تیکرا پڑ گئے۔ مشاعریاں نا ں صرف ادب تے زبان دے ودھاوے دا کم کیتا سگوں ادب تے لوکائی نوں آپس وچ جوڑیا،مشاعرے لوکاں دی ذہنی تفریح کا ذریعہ بنے،ایسراں زبان تے ادب نے ترقی دیاں منزلاں طے کیتیاں۔ادب دیاں ساریاں شکلاں وچ جیہڑی وڈیائی شاعری نوں ملی اوہ کسے ہور صنف دے حصے نہ آئی۔
پنجاب دی گل کریئے تے ایس دھرتی دے صوفی شاعراں اپنی پنجابی شاعری راہیں لوکائی دے دل وچ گھر بنایا،لوکائی نوں اسلام نال جوڑیا،امن دا سبق دتا تے نالے عمل راہیں کرکے وی وکھایا
وارث شاہ دی ہیر ہووے یاں بابا فرید ؒ دے اشلوک،بلھے شاہؒ دیاں کافیاں ہون یاں سلطان باہوؒدے ابیات نالے میاں محمد بخش دی رمزاں بھری شاعری نوں لوکائی اپنے دلاں نال لا کے بیٹھی ہوئی ہے۔
چیئرمین پنجابی میڈیا گروپ تے پنجابی زبان و ادب دے سیوک مدثر اقبال بٹ ہوریں مشاعرے دی روایت نوں اگے ودھا رہے نیں۔اوہناں ادبی اکٹھاں لئی پنجاب ہائوس بنایا جہدے وچ ہن تیکر کئی وڈیاں تقریباں ہو چکیاں نیں تے ایہ سلسلہ جاری و ساری اے۔میں سمجھدا واں کہ مدثر اقبال بٹ ہوراں دیاں پنجابی زبان تے ادب واسطے ایہ خدمات ڈھیر سلاہن جوگ نیں۔پنجابی یونین نے مشاعرے دی خوبصورت روایت نوں اگے ٹوردیاں ہویاں ضلع حافظ آباد دی زرخیز دھرتی دے سپوت،منے پرمنے تے نویکلے شاعر شاہ دل شمس نال شام منان دا آہر کیتا۔جہدی اگوائی جان کاشمیری ہوراںنے کیتی جد کہ اچیچے پروہنیاں وچ نذیر قیصر،محمد حنیف ساقی،محمد عباس مرزا،آصف جاوید تے شاعرہ فرحانہ عنبر شامل سن۔مشاعرہ دی مجمانی اعظم توقیر نے کیتی۔مشاعرے وچ جہڑے شاعراں اپنا کلام سنا یا اوہناں وچ سید محمود بسمل،مظہر محسن،عرفان خانی،رائے عابد علی،رضوان کامل،اعجاز بھٹی،ملک ارشاد،بشیر کمال،بی اے شاکر،سید فراست بخاری،نوید مغل،رحمت اللہ عامر،ممتاز راشد لاہوری،آسناتھ کنول،زاہد حسن،یاسر رشید تے دُجے رلتی سن۔

تقریب دا آغاز تلاوت قرآن کریم تے نعت رسول عربیؐ نال کیتا گیا جہدی سعادت منے پرمنے نعت خواں نبیل نظامی دے حصے آئی۔مشاعرے توں پہلاں اعظم توقیر،سید محمود بسمل تے جان کاشمیری نے صاحب شام شاہ دل شمس دی شاعری نالے شخصیت بارے وچار سانجھے کیتے۔تقریب دے اخیر تے مدثر اقبال بٹ ہوراں سارے متراں دا شکریہ ادا کیتا نالے اعلان کیتا جے پنجاب ہائوس انج ای پنجابی ادب تے بولی دی سیوا کردا رہوے گا۔
مشاعرے وچ پڑھے کلام وچوں کجھ ونگیاں تہاڈے ساریاں لئی حاضر نیں
رات ھنیری گھپ تے میں
چُپ ساں دوویں چُپ تے میں
روز ای سڑدے رہنے آں
تیری چھت تے دھپ تے میں
٭٭٭٭٭
چانن لئی میں لہو دے دِیوے بالے نیں
فیر وی نھیرے میرے آل دوالے نیں
سمجھ کے اک نایاب نشانی سجناں دی
میں تے دُکھ وی پُتراں وانگوں پالے نیں
اعظم توقیر(نقیب محفل)
٭٭٭٭٭
عشق دا سوتر کتدے کتدے مک گئی دل دی پُونی پُونی
ماہل ٹُٹی جد ساہواں والی رُک گئے چرخے چلدے چلدے
جان بس اینے کم لئی رب نے جگ دی ساری کھیڈ بنائی
دھرتی تھلے لُک گئے بندے دھرتی اُتے چلدے چلدے
جان کاشمیری(صدر مشاعرہ)
٭٭٭٭٭
اوہ مینوں اک وار کدی ازماندا تے
تاں کہندا جے دوجا ساہ وی آندا تے
ربا تینوں رب میں چھیتی من لیندا
میری بولی وچ مینوں سمجھاندا تے
شاہ دل شمس(صاحب شام)
٭٭٭٭٭
جے توں بھانڈا بھرنا کڑیے
شاماں توں نہیں ڈرنا کڑیے
٭٭٭٭٭
لمی لاٹ وے دِیویا،تیری
مہندی والے ہتھ سڑ گئے
نذیر قیصر(مہمان خصوصی)
٭٭٭٭٭
مرسیڈیز وی کول کھڑی سی پر اوہنے
تانگے بہہ کے تانگا سوہنا کر دتا
٭٭٭٭٭
طے کیتا سی کوئی وی مڑ کے نہ ویکھے
رُس کے دوویں پُٹھے پیریں ٹردے گئے
محمد عباس مرزا(مہمان خصوصی)
٭٭٭٭٭
سورج، چن ،ستارے کٹھے ہو گئے نیں
اکھراں دے سُنیارے کٹھے ہو گئے نیں
٭٭٭٭٭
یار دی غیرت نوں للکارے
بد وی ایڈا بد نہیں ہندا
تیری قامت کہڑا دسے
خشبوئواں دا قد نہیں ہندا
محمد حنیف ساقی(مہمان خصوصی)
٭٭٭٭٭
مر پِٹ کے بال کے رکھیا سی اک دیوا اساں بنیرے تے
کجھ مولوں تیل وی تھوڑا سی کجھ تیز ہواواں آ گئیاں
کیہ پچھنائیں ڈُبن والیاں توں کیہ بیتی کجھ وی یاد نہیں
کجھ لہراں کنڈھیوں لے گئیاں کجھ لہراں کنڈھے لا گئیاں
آصف جاوید(مہمان خصوصی)
٭٭٭٭٭
اوہدے شہر دے کنڈیاں نوں وی
جان توں ودھ کے پیارا کیتا
٭٭٭٭٭
کہندا اے ہن تیرے نال گزارا نہیں
ہتھیں جہنوں چاواں نال کھڈایا سی
فرحانہ عنبر(مہمان خصوصی)
٭٭٭٭٭
تعبیراں توں ڈردے لوکی
بھیت نہیں دسدے خاباں دے
سوچاں وے وچ ڈبے ریہندے
بن کے حرف کتاباں دے
اک دوجے دا، درد ونڈانا
ڈاڈھا اوکھا ہویا اے
کہڑا ڈِھڈ تے پتھر بنھ کے
چکے بھار ثواباں دے
سید محمود بسمل
٭٭٭٭٭
جس دی خاطر جوگ لیا اے
اوہدے ہتھوں روگ لیا اے
مرنے توں ہن کاہدا ڈرنا
ایہہ دُکھڑا تے بھوگ لیا اے
مظہر محسن
٭٭٭٭٭
اک بوجھ تھا کہ جس کو اُتارے چلے گئے
ہم زندگی کو یوں ہی گذارے چلے گئے
پہلے تو ایک شخص نے رستہ بدل لیا
پھر اُس کے بعد چھوڑ کے سارے چلے گئے
عرفان خانی
٭٭٭٭٭
دھرتی نوں گلزار وی کیتا جا سکدا اے
الفت دا پرچار وی کیتا جا سکدا اے
اکو عشق ضروری نہیں جے بندے لئی
ایہ تے اک ہزار وی کیتا جا سکدا اے
بشیر کمال
٭٭٭٭٭
گل اپنی کدی نہ اوتھے کریے
کہ جتھے اوہدا مُل نہ پوے
٭٭٭٭٭
دل کرداے بھن دیاں شیشا
کہ جویں اوہنے سچ بولیائے
ممتاز راشد لاہوری
٭٭٭٭٭
پتھر اکھ دا توڑ وے ماہی
وا نال رشتہ جوڑ وے ماہی
راتاں کالیاں گھیرا پایا
گھر سورج دی لوڑ وے ماہی
نوید مغل
٭٭٭٭٭
سوچاں دے زندان توں ڈریا پھردا اے
دل چُپ دے طوفان توں ڈریا پھردا اے
روگ ہجر دا سہہ نہیں ہونا کامل توں
تاہیوں اوہدے جان توں ڈریا پھردا اے
رضوان کامل
٭٭٭٭٭
تیرے دل وچ گل کیہ اے
اج ای دس دے،کل کیہ اے
میں سمندر توں نہیں ڈریا
ایہ دریا دی چھل کیہ اے
ملک ارشاد
٭٭٭٭٭
عمر کہاں چھپتی ہے یارو
بال اگرچے رنگے ہوں گے
سر پہ ٹوپی رکھنے والے
نوے فیصد گنجے ہوں گے
رحمت اللہ عامر
٭٭٭٭٭
میرے ہر لفظ میں شامل ہے مرا خونِ جگر
میری ہر بات ترے دِل میں اُتر جائے گی
٭٭٭٭٭
ترے رُوپ کا ہی بدل لکھتے لکھتے
یہ دن آ گئے ہیں غزل لکھتے لکھتے
رائے عابد علی
٭٭٭٭٭
سفر میں کیتا اگ دے اُتے
داغ تے نہیں نا پگ دے اُتے
یار مرے سبھ سُچے موتی
مان کراں ہر نگ دے اُتے
بی اے شاکر
٭٭٭٭٭
نبوت مصطفیٰؐ دی ایرسالت مصطفیٰؐ دی اے
نبیاںؑ دی جماعت اے امامت مصطفیٰؐ دی اے
زمیں دے ذرے ذرے تے فلک دے چپے چپے تے
فراست ایہ حقیقت اے شفاعت مصطفیٰؐ دی اے
سید فراست بخاری
٭٭٭٭٭
اک گھڑی کوئی سلامت بھی تو ہوسکتی ہے
اس کے آنے پہ قیامت بھی تو ہوسکتی ہے
تجھ کو لگتا ہے زمانہ ہے تری مٹھی میں
کھول کے دیکھ ندامت بھی تو ہوسکتی ہے
یاسر رشید