شاہ حسین دا علامتی جہان

ڈاکٹر کرامت مغل

پنج سہیلیاں وی علامت نیں انسان دے پنج منفی جذبیاں دی اوہ جذبے نیں نفرت،غصا،لوبھ،،موہ،ہنکارجویں کہ شاہ حسین کہندے نیں:
پنجے سکھیاں اِکو جہیاں،حکم سنجوگ اِکٹھے ہوئیاں / جو پنجے نوں دھاگا پائے ساسبھرائی کنت رجھائے
حواس دے قابو وچ نہ آون والیاں شیواں وکھ وکھ جیون دے مشاہدے تے تجربیاں نوں وی علامت راہیں بیان کیتا جا سکدا اے۔
ایسراں اوہناں دیاں کئی اِک مثالاں ونگی وجھوں پیش کیتیاں جا سکدیاں نیں۔سراں مسافر خانا،دنیا اے جتھے آونا جاونا لگیا رہندا،کوئی وی ہمیشا ایتھے نہیں رہ سکدا۔
پِنہارن پانی بھرن والے نوں آکھدے نیں جو انسان دی علامت اے،کاگ یاں کاں علامت اے جو بھیڑا بندا اے جو ماڑیاں کمزوراں تے لِسیاں نوں دباندا اے۔ایہ کاگ اوہناں جلاہیاں نوں وی دبا رہیا اے جو بِلا وجھا دا ٹیکس لگاندا اے اصل گل ایہ وی سی کہ مغل حکومت وچ اِک ورھے وچ دو وار شاہی ملازماں تے سوانیاں نوں کپڑے سلو کے دتے جاندے سن ایہناں دی کل تعداد لگ بھگ وِیہ ہزار بن جاندی سی جو سارے جولاہیاں واسطے اِک وڈا کاروبار وی لے کے آندا پر ایہناں تے اپنے ای کم اتے ایہناں جولاہیاں نوں چنگا بھلا ٹیکس ادا کرنا پیندا سی انج بھیڑے بندے کمزوراں نوں دباندے رہندے سن۔
جوگن اِک اداس انسان دی علامت اے جوگن ہوواں،دھوواں پاواں،تیرے کارن میں مر جاواں ”۔ہاتھی دیوانگی تے عشق دی مستی دی علامت بن جاندا اے جویں ” ہاتھی عشق مہاوت رانجھا، آنکس دے ہوڑیئے”
ہِیر اک سالک، انسان، فقیر،درویش دی علامت اے جو رانجھے وچ اپنے آپ نوں مکا بیٹھی اے ایسے لئی تاں اوہ کہندی اے سدو نی مینوں دھیدو رانجھا ہیر نہ آکھو کوئی،کھیڑے جو ہیر نوں ویاہ لیجاندے نیں اوہ غیر اللہ دی علامت نیں۔
نی مائے مینوں کھیڑیاں دی گل نہ آکھ / رانجھن میرا میں رانجھے دی،کھیڑیاں نوں کوڑی جھاک/ لوک جانے ہِیر کملی ہوئی،ہِیرے دا ور جھاک / کہے حسین فقیر سائیں دا،مولا جاندا پاک
شاہ حسین دے کلام وچ من بھاونی علامت چرخے دی ای ایہ چرخا بہت وڈی،سوہنی تے کئی پرتاں رکھدی علامت اے جے اسیں ایس علامت نوں ای گوکھیے تاں پورا کلام سمجھن دا جتن کیتا جا سکدا اے۔ چرخا پہیے ہار گھمدااے ایہ پہیا پوری دنیا اے ایہ زمین اے کائنات اے تے انسان دا وجود وی اے۔٭٭