تیل

اقتدار جاوید

ہک پاسے باغ بہار تے دوجے پاسے پڑاں اوہدی ریت پوہلی دی بوٹے، وڈے وڈے اک تے اوہناں تے لگے تمے۔ایہہ کیہ کاریگری سی کیہ جادو سی کیہ تماشا سی۔
نکی اگے اگے سی وڈی پچھے پچھے آندی اوہدے پیراں تے پیر دھردی لگی جاندی سی۔ نکی نکے نکے پیر پٹدی وڈی اس دے پیراں تے پیراں رکھدی اوسے ہار نکے نکے پیر پٹدی۔پیراں تے پیر رکھدی ڈولدی پر وڈی دی رفتار گھٹ ہوندی گئی نکی ہور اگے نکل گئی۔وڈی نکی دے پیراں دے نشان تے پیر رکھدی تے خوش ہوندی۔ نظر زیادہ تر تھلے رکھدی تاں جے پیراں تے پیر صحیح پیندا جاوے۔نکی کوئی گڈی سی اس دے پیر وی نکے نکے سن۔وڈی تے ہڈ پران وی وڈے تے پیر وی چنگے وڈے چیڑے کھلرے ہوئے۔رنگت وی ملوٹی، انگلاں وچ وی فاصلہ سی۔ پیراں دے نونہہ وڈے وڈے، پیر چنگے بھارے جتھے پوندے چنگا سخت نشان بناندے۔اس پچھاں مڑ کے ویکھیا نکی دے پیراں دے نشان ختم اس دے پوڑاں دے نشان انج سن جویں گجھے ہوئے آٹے تے اوہ ہتھاں دا نشان بنا دیندی سی۔اس اگے تکیا نکی دے پیراں دے نشان انج سن جویں پکھنواں دے صبح سویرے ریت دے میدان وچ بن دے نیں۔وڈی ریت دے میدان ول نظر چکی۔پڑاں دی ریت تے کوئی نشان نہیں سی نہ کسے بندے دے پیراں دا نہ پکھنو دے پنجیاں دا۔
خشخشی داڑھی تے منہ بالکل اوپرا لگدا سی کہ خشخشی داڑھی اوپری لگدی سی دوہاں چ ہک گل ضرور سی۔ایہہ دریا چیر کے آیا سی اس دے پچھے وی اوسے ورگے سارے خشخشی داڑھی آلے سن۔اوہناں ساریاں دیاں اکو جہیاں شکلاں ہکو جیہے مہاندرے سن۔ کوئی فرق ہووے دا پر ویکھن آلیاں دی مشکل ایہہ سی کہ ہکو جیہی مخلوق کس طراں ہو سکدی اے۔ ویکھن آلے آکھدے سن جویں باندراں دے ٹولے سارے باندر ہکو جیہے ہوندے نیں انج ای خشخشی داڑھی آلے ہکو جیہے سن۔ہکو جیہے نہیں وی سن پر لگدے ہکو جیہے سن۔ڈھڈ لمے تے کھچے ہوے سینے کسے ہوئے نک بیٹھے ہوئے تے سِریاں لمیاں پورے باندر۔ باندراں ہار ساریاں شیاں چک لیندے ایہہ وی نہ ویکھدے کہڑی شے چکن آلی اے کہڑی نہیں۔جو کجھ لبھدا بھانڈا ٹنڈر، چھابے چنگیراں یاں چکی دے پڑ ہر شے نوں انج پیندے جنج ایہہ شیاں اوہناں پہلی واری ویکھیاں ہون۔ کھاندیاں کھانداں بس ای نہ کردے جو لبھدا کھا جاندے روٹی بھاویں سکی ہووے بھاویں سجری اچار بھانویں سجرا ہووے یاں الی لگا تھلے کھرچن تک کھا جاندے۔ مونہہ چوہی تے ڈھڈ کھوہی۔باندر نہیں ایہہ کوئی بونے چوہے نیں۔ ایدھر اودھر ٹپدے پھرن نہ ہک جا بہندے نہ ہک جای ٹکدے۔ چوہیاں ہار ہر شے چنج ورگے موہاں وچ بھر لیندے جیوں چوہے کھڈ وچ وڑدے انج اوہ پڑاں وچ واپس آ جاندے۔خشخشی داڑھی آلے نال چمبڑیا ہویا اوسے طراں دی داڑھی آلا فٹ اگے ول ودھیا۔ اس اک تے لگے تمے تلوار دی چنج نال وکھرا کیتا۔ سری ہلا ہلا کے کھان واسطے مونہہ چنگا کھولیا جبھ باہر کڈھی تمے جبھ تے رکھے۔ جبھ تھلے کیتی تمے اتلے تھلے دنداں وچکار انج آ گئے جیوں اوہناں دی دھاڑ ویلے ایہہ لوکڑا آیا سی۔دنداں نال دند وجے آواز انج آئی جویں تلوار تے تلوار لگدیاں اوندی اے۔تمے پِھسے اوہناں دا زہر باہر نکلیا اوہدیاں اکھیں باہر آیاں اس کوڑے گھٹ وانگوں تالو نوں اتوں دبایا۔تمے اوہدے سگھ وچ پھس گئے۔ اس سمجھیا دھرتی گھومی اے پر اوہ خود چکر کھاندا دھرتی اتے جھڑ پیا سی۔دکھنوں آئے باغ نوں تکن وی نہ تے پرتوں آئی کوڑے تمے وی کھا ونجا جان۔ ایہ ای اس لوکڑے نال ہوندا آیا سی۔وڈی اپنے دھیان وچ پیراں نال پیر جوڑی جا رہی سی اس نوں خشخشی داڑھی ورگے دے تمے کھا کے چکرا کے ڈگن دا پتہ ای نہ چلیا۔
وڈی لال رومال کڈھیا اس نوں و وچ چھنڈیا تھوڑی ترکھی ٹری تے نکی نال جا رلی۔نکی دے سنہری وال اڈے اس دی دھوتی ہوئی گلابی دھون چمکی وڈی اگے ودھ کے اپنے نال لایا۔ نکی اس دی وکھی نال جڑ گئی وڈی ہسدیاں ہسدیاں اس دے والاں نوں پھڑ کے لال رومال نال گنڈھ ماری۔ نکی دی دھون ہور لال گلابی ہو گئی۔نکی دے وال اڈنے بند ہو گئے۔ وڈی بولی سکے پے کولہو آلا فقیری دھوڈے اوہنوں فقیری ملے نہ ملے اوہ واپس پرتے نہ پرتے میری نکی نوں تیل دی لوڑ ای کوئی نہیں۔٭