مجھے یاد ہے ذرا ذرا

امرجلیل

اج دی کہانی پاکستان دے اوس خاموش پر تہلکہ خیز دور دی کہانی اے جدوں سڑکاں‘ چوکاں‘ گلی کوچیاں وچ طے ہو رہیا سی کہ پاکستان کہدے لئی بنیا سی۔ پاکستان وچ رہن دا حق کنہوں اے تے کنہوں پاکستان وچ رہن دا حق نہیں۔ ایہ اوہو دور سی جدوں مخصوص طبقے نال جڑے گنتید ے لوک ایہ طے کر رہے سن کہ پاکستان وچ کس قسم دی شاعری ہونی چاہیدی اے‘ کس قسم دے تے کس کس موضوع تے افسانے تے ناول لکھے جانے چاہیدے نیں۔ مصوری تے پابندی لگنی چاہیدی اے‘ مصوراں تے مجسمہ سازاں نوں ملک بدر ہونا چاہیدا اے۔ پاکستان اک نظریاتی ملک اے‘ نظریاتی ملک وچ ناچ گانے دی کوئی گنجائش نہیں۔ نصاب وچ طالب علماں نوں کیہ پڑھانا چاہیدا اے‘ کیہ پڑھان تے سکھان توں گریز کرنا چاہیدا اے ایہدا فیصلہ وی ہو چکیا سی‘ کس قسم دی سوچ تے پہرے بٹھا دتے جان تے کس قسم دی سوچ نوں لوکاں تے مڑھیا جاوے‘ ایہدا فیصلہ وی ہو چکیا سی۔ مخصوص طبقے دی خواہش سی کہ پاکستان دے لوک صرف اوہناں وانگوں سوچن سگوں سوچن توں ای باز رہن۔ سنیاں سنائیاں گلاں تے اعتبار کرن‘ دنیا نوں اوہناں دی اکھ نال ویکھن‘ اوہناں وانگوں رٹیاں رٹائیاں دیومالائی کہانیاں ورگے قصے دہران‘ سنن تے سنان۔
معاشرے وچ سنیاں سنائیاں گلاں تے سوچن‘ ایہناں گلاں نوں سمجھن دی بالکل وی کوئی گنجائش نہیں ہونی چاہیدی۔ اک نظریاتی ملک وچ کمیونسٹ‘ دہریاں تے ملحداں نے ماحول نوں گندا کر دتا اے۔ ایس گند توں ملک نوں پاک و صاف کرن وچ حکومت سنجیدہ نظر نہیں آندی۔ ایس لئی اوہدا بیڑا اسیں چک لیا اے۔ اسیں ایس ملک نوں گند توں پاک کرکے وکھاواں گے۔ واقعی کوئی وجہ تے ہے کہ ساڈے ایتھے کرشن چندر پیدا نیہں ہوندے۔ اچانک اونگھدے ہوئے قنون نے کروٹ بدلی‘ اوس دور وچ قنون توں مُکرن والیاں دی پکڑ دھکڑ لئی اک ای ادارہ ہوندا سی جہدا ناں سی آئی ڈی سی۔ اوہدے اہل کار خفیہ طریقے نال کم کردے سن۔ اج کل ایس قسم دے اداریاں دی ملک وچ بھرمار اے ہن تے پتہ نہیں لگدا کہ کون کہدا پچھا کر رہیا اے۔ جس رکشا یاں ٹیکسی وچ تسیں سفر کر رہے ہوندے او‘ اوہدا ڈرائیور کسے خفیہ ادارے دا مخبر نکلدا اے۔ حالاں کہ تسیں غسل خانے وچ وی محفوظ نہیں ہوندے۔ تہاڈے بیڈروم وچ خفیہ کیمرے لگے ہوئے ہوندے نیں پر تسیں مردے دم تک بے خبر ہوندے او۔ تہانوں پتہ اودوں لگدا اے جدوں حکومت وقت نال تہاڈی ان بن ہو جاندی اے۔ تہاڈے بیڈروم وچ تہاڈیاں حرکتاں دی ویڈیو سوشل میڈیا تے وائرل ہو جاندی اے۔ میں ادوار دا موازنہ کر سکنا واں کیوں جے ملک دی 75 سالہ تریخ دا ہر دور میں ویکھیا اے۔ میں وثوق نال کہہ سکنا واں کہ زیربحث دور دا سی آئی ڈی والیاں دا محکمہ موجودہ دور دے ظاہر تے مخفی سی آئی ڈی قسم دے نامعلوم اداریاں توں زیادہ موثر سی۔ اک مثال سن لوو‘ میں تے میرا دوست اقبال ملتانی کراچی کنٹونمنٹ ریلوے اسٹیشن دے نیڑے دلربا ہوٹل وچ بیٹھے ہوئے سن تے ناشتہ کرن دے بعد کڑک گولی مار چائے پی رہے سن۔ برصغیر دی ونڈ توں پہلاں کراچی دے ہر اک ڈھابہ قسم دے ہوٹل تے کڑک گولی مار چائے ملدی سی۔ ونڈ نے کراچی دا حلیہ وگاڑ کے رکھ دتا سی۔ کراچی توں غایب ہون والیاں چیزاں وچ کڑک گولی مار چائے سرفہرست سی۔ چائے وچ سنگھنا ددھ پا کے بڑی دیر تک پکائی جاندی سی۔ کھولدی ہوئی چاپے کپ دی تھاں چھوٹے چھوٹے شیشے دے گلاساں وچ پائی جاندی سی۔ چائے تے ملائی دی تہہ لا کے گاہک نوں دتی جاندی سی۔ اسیں دوویں دوست اقبال ملتانی تے میں مزے نال کڑک گولی مار چائے دیاں چسکیاں بھر رہے سی تے ایدھر اودھر دیاں بے مطلب گلاں کردے ہوئے ماحول دا جائزہ لے رہے سی۔ میں ویکھیا کہ ساڈے توں زیادہ فاصلے تے دو مشٹنڈے بیٹھے ہوئے سن تے بڑی دیر توں اقبال تے میرے ول گھور رہے سن۔ اک مشٹنڈا جہڑا دوجے مشٹنڈے توں موٹا سی اوہ صفاچٹ سی۔ صفا چٹ دا مطلب کلین شیو سی یعنی اوہدی داڑھی‘ مچھاں نہیں سن۔ دوجا مشٹنڈا جہڑا گندمی رنگ دا سی تے موٹے مشٹنڈے توں تگڑا سی اوہدے چہرے تے سنگھنی داڑھی تے مچھاں سن۔ اوہدی پھونی نک دے نتھنے ویکھ کے تسیں اندازہ لا سکدے سی کہ غصہ اوہدی نک تے رکھیا ہویا سی۔ میں اقبال ملتانی نوں کہیا اوہ دوویں بندے اپنے ڈیل ڈول توں سی آئی ڈی دے لوک لگدے نیں بڑی دیر توں سانوں گھور رہے نیں۔
اقبال نے پرت کے اوہناں ول ویکھیا‘ اوہ اپنیاں کرسیاں تو ںاٹھے تے ساڈے ول آن لگے۔ نیڑے آ کے دوویں خالی پئیاں کرسیاں تے بہہ گئے۔ میں ڈر دے مارے ہکلاندے ہوئے کہیا اسیں اوہ نہیں‘ جو تسیں سانوں سمجھ رہے او۔ دوہاں مشٹنڈیاں نے غضب ناک نظراں نال میرے ول ویکھیا۔ میں گھبراندے ہوئے کہیا‘ ایہ میرا دوست اقبال اے‘ ملتان دا رہن والا اے‘ کراچی وچ ملتانی حلوہ ویچدا اے‘ دوویں مشٹنڈے ٹس توں مس نہ ہوئے۔ میں حالات بدلدے محسوس کرن لگا‘ میں کہیا میرا ناں لطیف پکوڑائی اے۔ میں کمال دے پکوڑے بنانا واں۔ تیرے خلاف ساڈے کول چنگا بھلا مواد اے۔ صفاچٹ مشٹنڈے نے کہیا‘ اسیں تینوں چنگی طرح جاننے آں لطیف‘ توں ای کہیا سی نا کہ روزے تے نماز چنگے کم نیں پر اوہ آگہی کجھ ہور اے جہدے نال مالک ملے۔ تینوں تے اسیں بلاسفیمی وچ پھڑاں گے۔ اجیہا غضب مت کرنا میں گڑگڑاندے ہوئے کہیا‘ ایہ شعر صوفی شاعر شاہ لطیف بھٹائی دا اے۔ میں لطیف پکوڑائی ہوں‘ میں شعروشاعری نہیں کرتا۔ میں پکوڑے ویچنا واں‘ توں تے سانوں مفت وچ ہتھے چڑھ گیا ایں۔ لطیف موٹے مشٹنڈے نے کہیا‘ اج تے اسیں اقبال نوں پھڑن آئے آں۔ بغاوت دیاں گلاں کردا اے‘ کہندا اے جس کھیت سے دہقاں کو میسر نہیں روزی …اس کھیت کے ہر خوشہ گندم کو جلا دو۔ اگلے ہفتے میں تہانوں دساں گا کہ سی آئی ڈی والیاں نے لطیف پکوڑائی تے اقبال ملتانی دے نال کیہ رویہ اختیار رکھیا۔