پروٹوکول والے عمرے حج…
صوفیہ بیدار
مدینہ والیاں نوں جدوں پابندیاں دے بعد حج دی اجازت ملی تے خستہ حال ننگے پیریں تپش دید نال اکھاں نوں سجائے آبلہ پا عاشقیں حجاز لبیک اللہ ھم لبیک کہندے ٹر پئے۔ تریخ اسلام دیاں اوکڑاں دا جدوں وی خیال آئے تے سوچنی آں بندے نوں حج دا موقع ملے تے جس طرح عاشق چاک گریباں آبلہ پا صحرا نوردی کردے نیں انج ای ایہناں نقش قدم تے پیر ملاندے ہوئے ٹریا جاوے جتھے کدی صحرائی دھپ پیاس تے گرمی نے عاشقین دے مڑھکے بہائے۔ اقبال نے ایویں ای تابندہ صحرائی تے بندہ کوہستانی دی تعریف نہیں کیتی برصغیر دے لوکاں دا احساس کمتری اوہناں نوں تخت تے وی چین نہیں لین دیندا حد تے ایہ کہ محترم نوازشریف نوں پروٹوکول دے جلو وچ عمرہ کرنا پیا میرے پیش نظر صرف ایہ سی کہ میرے ملک دیاں سڑکاں تے چلدے ہوئے پروٹوکول نوں برداشت کر لینی آں حالاں کہ لہور وچ جدوں آپ ڈرائیو کر رہی ہونی آں ہوٹر وجن یاں بندوقاں لہران میرا دل نہیں کردا کہ میں اپنی گڈی سڑک توں لاہ کے کچے تے لے جاواں حالاں کہ مائیک وچ وی ہدایات دیندے سرکاری نوکر اپنے لوکاں نوں ڈراندے پوری تحریک آزادی دا مذاق اڑا رہے ہوندے نیں۔ جو کدی پونجا جناح دے بیٹے محمدعلی جناح نے دوجے مذہباں دے بیٹیاں تے شہیداں دی قبراں دے نال لڑی۔ ایس پروٹوکول والے ملک لئی اوہ جدوجہد جتھے ہٹو بچو دا رولا پیندا رہندا اے سارے جان دے نیں میں ذاتی طورتے نوازشریف دے خلاف نہیں سگوں اوہناں دے مثبت پہلوئواں تے لکھیا وی پر جو گل غلط اے اوہ ہر اک لئی غلط اے میں کوئی پی ٹی آئی دی پرستار ورکر تے ہے نہیں کہ ایمان لے آواں میرے خیال وچ مدوجزر حالات دے مرہون منت اے۔ مینوں بڑے تکلیف دہ حالات وچ کیتے جان والے حج عمرے ای عبادت دی معراج لگدے نیں بعد وچ ہوندے ہوندے پکے فرش اے سی لفٹ افطاریاں سرکاری حج عمرے شروع ہو گئے تے ہن پروٹوکول والے عمرے۔
گل صرف ایہہ وے کہ وکھا کنہوں رہے او دو جہاناں دے والی و وارث مالک و مختار محبوب خدا رسول کریمؐ ہوراں دے سامنے کہڑا پروٹوکول جچدا اے میں ایس گل توں انکاری نہیں کہ تسیں سچے عاشق رسول او پر عشق دیاں منزلاں تے بڑیاں اوکھیاں ہوندیاں نیں۔
جن کے ہونٹوں پہ ہنسی پائوں میں چھالے ہوں گے
ہاں وہی لوگ تمہیں ڈھونڈنے والے ہوں گے
ایہ تے ابتدائی منزلاں وچ ذات دے گم ہو جان دا ناں اے دیدار تے طواف تے بڑی گل اے ایتھے تے طواف آرزو وچ عمراں گزر جاندیاں نیں تے پتہ وی نہیں چلدا تے اوہ جہان جہاں سارے چھوٹے چھوٹے عشق مل کے سمندر بن جاندے نیں اوتھے کہدی چلدی اے۔ چلو جی جے جان دا خطرہ اے تے فیر پیر دریائے محبت وچ پائے ای کیوں کہ ایہ سودا جان توں گھٹ تے ختم نہیں ہوندا تے جے بے عزتی نعرے بازی تے بدتمیزی دا ڈر اے تے ظاہر اے آیات حجرات دی موجودگی وچ اجہے بدبختاں لئی کیہ سزا ہوندی جو نبیؐ ہوراں دے صحن وچ اچی آواز نال وی گل کرن۔
منہ دھوڑ مٹی سر پائم
سارا ننگ نموذ ونجائم
کوئی پچھن ناویہڑے آیئم
ہتھوں الٹا عالم کھلوا
کوئی محرم راز نہ مل دا
ساڈا صوفی نہیں گھبرایا لوکاں دی طنز‘ جگ ہنسائی دھول دھپے تے عاشق دی کمائی ہوندے نیں۔ ایہدے وچ تے لطف اے بار بار بوہے تے جانا صدا لانا تے مذاق دی نذر ہو جانا دل والیاں دے سودے نیں۔ ڈر کس گل دا چار سجے چار کھبے ویہہ اگے ویہہ پچھے سپاہی لے کے عشق دیاں رسماں نبھائیاں جا رہیاں نیں تسیں ملن آئے دیدار نوں آئے یاں اپنا نکا جیہا پروٹوکول وکھان آئے اوہ جہدے لئی عرش بریں تے میلے سجدے نیں ملاقاتاں دا پربندھ ذات باری کردی اے جتھے براق دے پر جلدے نیں تے ملاقات والے بوہے دی کنڈی ہلدی رہندی اے تے دیدار وچ زمانے لنگھ جاندے نیں جہناں لئی پوری کائنات بنائی جاندی اے۔
دہرجز جلوۂ یکتائی معشق نہیں
ہم کہاں ہوتے اگر حسن نہ ہوتا خودبیں
کنہوں اپنا آپ ویکھن دی چاہ سی ساڈے ورگے لئی دنیا بنائی گئی مقصد تے کجھ ہور سی واقع وکھرا سی تسیں سمجھے نہیں۔ گھوڑے جوڑے دف مراثی چھنکنے بن کے اڈ چکے ہاتھی درباری محل مینارے کدوںدے اڑ چکے سلطنتاں بن کے بکھر چکیاں سازشاں دی تھاں ہتھاں نال تلوار چلا کے براعظم فتح کر لین والے وی جا چکے تہذیباں بنیاں وی تے پوری دی پوری زمین دوز وی ہوئیاں اج وی مورخین سطوت شاہانہ دے ٹٹے ہوئے پر سمیٹ رہے نیں شاہی دسترخواناں وچ سجن والے بھانڈیاں دے ٹُٹے وجود عجایب گھراں وچ سجا رہے نیں حقیقت وچ وقت تے اوقات دسدا رہندا اے پر بندے نوں سمجھ نہیں آندی جے بندے نوں آ وی جاوے تے سیاستدان نوں گھٹو گھٹ نہیں آندی ہاسا آندا اے اُتوں ایہ لوک اپنے وژن دی گل کردے نیں ہور تے ہور نظریاتی وی کہندے نیں کہڑا وژن‘ کہژا نظریہ ایہدے معنی وی آندے نیں ووٹ منگن والیاں نوں برصغیر دے وڈے لیڈر کتھے ووٹ منگن گئے کس تھیوری تے عمل کر کے برصغیر آزاد کروا گئے اجے تے تسیں برصغیر دے لیڈراں تک نہیں اپڑے ولی اولیاء تک کیہ اپڑن گے صوفی دی بے نیازی نوں کیہ سمجھن گے تے جتھے تسیں تے تہاڈے ورگے دنیاوی بادشاہ پروٹوکول دے جلو وچ حاضریاں دیندے تے دلواندے نیں اوتھے ہور حساسیت‘ ذہانت تے عقل دی توقع عبث اے میں اج تک اوتھے نہیں جا سکی سوچنی آں اوہ سفر کیسا ہووے گا اوہ ارادہ کیسا ہووے گا میرا دل روضہ رسولؐ دے سامنے کناں دھڑکے گا اپنے ہون دا کارن جان لوے گا میری اکھاں اپنی بینائی تے ناز کرن گئیاں میرے ساہ زندگی دا مقصد جان لین گے دکھے‘ ملامتاں‘ جھڑکاں میرا کجھ وی نہیں وگاڑ سکن گئیاں میں ایس راہ عشق وچ ٹھوٹھا پھڑے مراداں والی ونجھلی پھڑے ڈگدی ڈھیندی اوتھے کھڑی رہواں گی پل دو پل ذرا سی دیر تے ساری عمر دی مسافت طے ہو جاوے گی۔٭
