فوٹو سیشن
توقیر چغتائی
” لگدا نہیں ہن اوہ اپنے پیراں تے گھار مڑکے آوے گا ۔”
“اپنے پیراں تے تر کے گیا کدوں سی ۔ پرہن تاں اوہدی حالت بہت ماڑی اے ۔
“ویسے وی چھے مہینے ہوئے اوہدا ٹرنا پھرنا تاں ختم ہو گیا سی ۔ منجی تے ای رہندا سی ۔ ہو سکدا اے اِک دو دِن ہور کڈھ جائے ۔ سنیا اوہدے ہتھ پیروی ہن سج گئے نیں !”
“آہو ، مینوں اوہدے گوانڈھی شکیل نے دسیا اے ۔ کہندا سی ڈاکٹراں نے جواب دے چھڈیا اے ۔
نعیم نے موٹر سائیکل چلاندے ہوئے نذیر دے کن لاگے منھ کردیاں آکھیا ۔ دووِیں سوِل اسپتال جا رہے سن ۔ اوہناں دے چاچے دا پتر جلیل گردیاں آلے وارڈ وِچ داخل سی ۔
” گردیاں دا مریض ڈائی لائسز تے چلا جائے تاں اوہدے لئی دعا ای کیتی جا سکدی اے ، پر کیہ کرئیے جانا وی ضروری اے ۔ “نذیر نے موٹر سائیکل چلاندے ہوئے منھ پچھے موڑ کے اوہنوں زور دی آکھیا ۔
” نہیں اِنج نہیں ہوندا بہتے مریض تے ڈائی لائسِز مگروں وی اٹھ دس ورھے ، سگوں ایس توں وی زیادا ویلا کڈھ جاندے نیں ۔ مینوں اِک ڈاکٹر نے دسیا سی ۔” نعیم نے اوہنوں آکھیا ۔
“ہاں، پر سرکاری تے پرائیویٹ اسپتالاں دے علاج وِچ زمین اسمان دا فرق ہوندا اے ۔
بندے چوکھے ہونے نیں اسپتال وِچ۔”
” تِن دِن توں واٹس ایپ گروپ وِچ فوٹواں شیئر ہو رہیاں نیں ۔ سارے اس نوں وِیکھن آ رہے نیں ،جو وی فوٹو کھچدا اے گروپ وِچ شیئر کر دیندا اے ۔ مینوں تاں واٹس ایپ دیاں فوٹواں راہیں ای اوہدی صحت بارے پتا چلدا رہیا، پر رجھیویں پاروں اوہنوں ویکھن نہ جا سکیا۔” نذیر نے اوہدی گل دا جواب دیندے ہوئے آکھیا۔
” یار اج کل ایناں ٹائم کس کول ہوندا اے کہ اوہ بماراں نوں ویکھدا پھرے پراوہ بھراواں ورگا اے ۔ چاچے دا پتر جو ہویا ۔ میں وی ویکھیاں سن اوہدی بماری دیاں ساریاں فوٹواں ، اِک بڑی ودھیا فوٹو آئی سی۔”
“کہڑی؟”
“جہدے وِچ اوہ ہتھ چک کے کسے شے ول اشاراکررہیا سی ۔” نعیم نے آکھیا۔
” “آہو!نِکی دِھی نوں سد رہیا سی ۔ اوہ فوٹو میرے پتر نے بنائی سی ۔
اج میں وی بناواں گا ۔ نعیم اتاولا جہیا ہو کے آکھ رہیا سی ۔
” میں تِن دِن پہلاں آیاساں فوٹواں وی بنایاں سن تے اِک دوسیلفیاں وی لِتیاں سن ۔ بھابی تے اوہدے بچے وی بیٹھے ہوئے سن ،نال سوہنی جہی جوان نرس وی کھلوتی ہوئی سی ۔ ویسے سرکاری اسپتالاں وِچ جوان نرساں گھٹ اِی نظر آوندیاں نیں ، میں پہلی وار اینی جوان تے سوہنی نرس ویکھی اے ۔ پچھلی وار جدوں پھوپھی برکت ایتھے داخل سی میں اوہنوں ویکھن روز ای آوندا ساں اودوں ساریاں ادھکڑ جہیاں نرساں اِی لگیاں پھردیاں سن۔”
” بس مینوں ایتھے ای لاہ چھڈ توں موٹرسائیکل پارک کر لے فیردوویں وارڈ وِچ جاندے ہاں ۔” نعیم نے نذیر دے موڈھے تے ہتھ دھردیاں آکھیا ۔
وارڈ وچ وڑدیاں سار ای اوہناں نوں اپنی برادری دے ہور پنج چھے جی نظر آئے، جہناں وِچ زنانیاں تے بچے ودھیک سن ۔
” ڈاکٹر منع وی کردے نیں بہتے بندے تے بچے مریض کول لیان توں ۔ مریض کول تاں اِک بندہ ای رہ سکدا اے ۔ نالے ودھیک بندے ہوون تاں مریض وی تنگ ہوندا اے ۔ ” نذیر نے باہر کھلوتے بندیاں ول ویکھدیاں آکھیا ۔
” بس مینوں ایتھے ای لاہ چھڈ توں موٹرسائیکل پارک کر لے فیردوویں وارڈ وِچ جاندے ہاں ۔” نعیم نے نذیر دے موڈھے تے ہتھ دھردیاں آکھیا ۔
وارڈ وچ وڑدیاں سار ای اوہناں نوں اپنی برادری دے ہور پنج چھے جی نظر آئے، جہناں وِچ زنانیاں تے بچے ودھیک سن ۔
” ڈاکٹر منع وی کردے نیں بہتے بندے تے بچے مریض کول لیان توں ۔ مریض کول تاں اِک بندہ ای رہ سکدا اے ۔ نالے ودھیک بندے ہوون تاں مریض وی تنگ ہوندا اے ۔ ” نذیر نے باہر کھلوتے بندیاں ول ویکھدیاں آکھیا ۔
دوویں اندر وڑے تاں باہر کھلوتے بندیاں توں اڈ چار پنچ ہور بندے وی جلیل دے بیڈ دوالے کھلوتے ہوئے سن ۔ جلیل دے گھر آلی ، اوہدیاں دو دِھیاں تے اِک پنج سال دا پتر وی بیڈ نال جڑے بینچ تے بیٹھا پیا سی ۔
ہن کیہ حال اے ایہناں دا ؟ ڈاکٹراں نے کیہ آکھیا اے بھابی ؟” نذیر نے جلیل دی گھر آلی کولوں پچھیا ۔
” ڈاکٹراں نے تاں جواب دے دِتا اے ۔ کہندے ایہنوں گھار لے جائو ۔ پر سوچدی آں ، گھار جا کے ایہہ ول تھوڑے ہو جان گے ۔ کجہ سمجھ نہیں آوندی ۔ ” جلیل دے گھر آلی نے بھاری جہی اواز نال نذیر دے لاگے آکے اوہنوں ہولی جہی دسیا ۔
جلیل دیاں اکھاں بند سن ۔ نذیر اوہدے سرہانے ٹیڈھا جہیا ہو کے بیٹھا تے موبائل فون آلا ہتھ اتے کر کے اِک سِیلفی لے لِتی ۔ فیر فوٹواں آلا فولڈر کھول کے نویں بنائی سِیلفی نوں ویکھیا ۔ فوٹو بہت ودھیا بنی سی ۔ اوہدے نال جلیل لیٹیا ہویا سی تے نال دے بینچ تے اوہدے گھر آلی اپنے دِھیاں پتراں نال اداس جہیامنھ تھلے کر کے بیٹھی ہوئی سی ۔ نذیر نے نویاں فوٹواں نوں اسے ویلے واٹس ایپ گروپ وِچ شیئر کر دیاں اوہناں تھلے کیپشن دِتی ۔
‘ ہسپتال وِچ جلیل تے اوہدیاں بچیاں نال ۔ ڈاکٹراں نے جلیل نوں جواب دے دِتا ۔ دعا دی اپیل اے۔’
نعیم نے وی تصویراں بنان لئی اپنا موبائل فون ہتھ وِچ پھڑیا ہویا سی نوٹی فکیشن آیا تاں اوہنے فوٹو ویکھدیاں ای نذیر نوں آکھیا ۔
” پئی بہت ودھیا فوٹو آئی اے !”
جلیل دے گھر آلی تے اوہدے بچے بٹ بٹ دوہاں دامنھ ویکھ رہے سن۔
نذیر پچھے ہٹیا تاں نعیم سیلفی لین لئی جلیل دے موڈھے کول ٹیڈھا ہو کے لما پئے گیا ۔ اوہنے آکھیا ۔
” جے میری سیلفی تیرے نالوں وکھ ہوئی تاں ای مزا آوے گا ۔ دووِیں اِکو جہیاں ہوئیاں تاں کیہ فائدا !”
اوہنے جلیل دا ہتھ ( جہڑا بلکل ٹھنڈا سی ) اپنے ہتھ وِچ پھڑ کے ایس ڈھنگ نال اتانہ نوں کیتا جویں اوہ بماری نال لڑن تے اوہنوں شکست دیون لئی تیار بر تیار ہووے ،پہلاں نالوں چنگی حالت وِچ ہووے تے چھیتی ول ہو کے اسپتال توں نکلن دی آس رکھداہووے ۔
اوہنے وی اپنی سیِلفی واٹس ایپ تے شیئر کردیاں فوٹو ہیٹھاں کیپشن لِکھی۔
جلیل دی حالت ہن پہلے نالوں ودھیا ۔
اینے چِر نوں اِک ادھکڑ جہی نرس وارڈ وِچ وڑی تے کہن لگی ۔ ” مریض نوں ملن دا ٹائم اِک گھنٹا ہوندا اے ۔ پنج وج گئے نیں ، ٹائم مک گیا ۔ اِک بندا مریض کول رہ جائے ، دوجے وارڈ توں باہر چلے جان ! “
جلیل دے گھر آلی بیڈ تے اوہدے کول بیٹھ گئی ۔ جلیل دیاں اکھاں بند تے اوہدے ہتھ پیر ٹھڈے سن ۔ سارے رشتہ دار اپنے اپنے گھر چلے گئے سن ۔ اوہدے بچے وی وارڈ توں باہر ویٹنگ روم وچ آگئے سن ۔
دووِیں اِکو جہیاں ہوئیاں تاں کیہ فائدا “
اوہنے جلیل دا ہتھ ( جہڑا بلکل ٹھنڈا سی ) اپنے ہتھ وِچ پھڑ کے ایس ڈھنگ نال اتانہ نوں کیتا جویں اوہ بماری نال لڑن تے اوہنوں شکست دیون لئی تیار بر تیار ہووے ،پہلاں نالوں چنگی حالت وِچ ہووے تے چھیتی ول ہو کے اسپتال توں نکلن دی آس رکھداہووے ۔
اوہنے وی اپنی سیِلفی واٹس ایپ تے شیئر کردیاں فوٹو ہیٹھاں کیپشن لِکھی۔
جلیل دی حالت ہن پہلے نالوں ودھیا ۔
اینے چِر نوں اِک ادھکڑ جہی نرس وارڈ وِچ وڑی تے کہن لگی ۔ ” مریض نوں ملن دا ٹائم اِک گھنٹا ہوندا اے ۔ پنج وج گئے نیں ، ٹائم مک گیا ۔ اِک بندا مریض کول رہ جائے ، دوجے وارڈ توں باہر چلے جان ! “
جلیل دے گھر آلی بیڈ تے اوہدے کول بیٹھ گئی ۔ جلیل دیاں اکھاں بند تے اوہدے ہتھ پیر ٹھڈے سن ۔ سارے رشتہ دار اپنے اپنے گھر چلے گئے سن ۔ اوہدے بچے وی وارڈ توں باہر ویٹنگ روم وچ آگئے سن ۔
نرس نے ڈیوٹی تے آندے ای جلیل دا بلڈ پریشر چیک کیتا، اکھاں کھول کے ویکھیاں ، نبض چیک کیتی تے فیر اوہدی گھر آلی نوں ہولی جہی آکھیا ۔
“ایہناں دا وڈا پتر جاں بھرا؟”
“بھرا تاں کوئی نہیں ، پنج ورھیاں دا پت اپنی بھیناں نال باہر بینچ تے بیٹھا ہونا ۔”
“تے تسیں؟”
“میں ایہناں دے گھر آلی آں۔”
“مینوں ایہہ گل دسدیاں بڑا دکھ ہو رہیا اے کہ تہاڈے بچیاں دا پیو ہن ایس دنیا تے نہیں رہیا ۔ ” نرس نے اوہدے موڈھے تے ہتھ رکھدیاں ہولی جہی آکھیا ۔
جلیل دے گھر آلی دِیاں اکھاں جو جگراتے کٹ کٹ تے رو رو کے پہلاں ای سجیاں ہویاں سن اِک وار فر بھِج گیاں تے اوہنے نرس نوں آکھیا ۔ ” جدوں ڈاکٹراں نے جواب دتا سی میری آس تاں اودوں ای ٹٹ گئی سی پر کیہ کردی بچیاں نوں جھوٹھیاں تسلیاں دیندی رہی ، میتھوں اوہناں دا رونا نہیں ویکھیا جاندا ۔ مینوں پتا اے جدوں کسے دِے گردے فیل ہو جان تاں اوہ بہتا چِرنہیں جی سکدا ۔”
گھر آلے دی میت دا منھ کج کے اوہ وارڈ چوں باہر آئی تاں اوہدیاں دِھیاں اپنے بھرا نوں گودی وِچ لے کے بینچ تے بیٹھیاں ہویاں سن ۔ اوہنے دوہاں دھیاں نوں گل وکڑی پائی تے روندے ہوئے آکھیا ” تہاڈا پیو تہانوں چھڈ گیا اے ۔ “
نِکی کڑی نے ماں نوں روندے ہوئے آکھیا ” امی اسیں یتیم ہو گئے آں ۔”
“آہو تے میں رنڈی ۔” اوہنے وڈی دِھی نوں گل نال لا کے ڈسکورے بھردیاں آکھیا
بھیناں نے ستے ہوئے بھرا نوں گودی وچوں کڈھ کے بینچ تے لمیا ں پایا تے ماں نال وارڈ وِچ وڑدے سار پیو دی میت نال چمڑ کے رون لگ پیاں ۔ نرس نے ہسپتال دا اِک فارم اوہنوں دیندے آکھیا ۔ ” ایس فارم تے دستخط کر کے تسیں ایہناں دی میت گھر لے جا سکدے او ۔ وارڈ دے باہر ایمولینس کھڑوتی ہوئی اے ۔”
چھوٹی کڑی نے اپنے پرس وِچوں موبائل فون کڈھیا ۔ اوہ اپنے پیو دی اخیرلی فوٹو کھچنا چاہندی سی ۔
وڈی بھین نے اگے ودھ کے اوہدے ہتھ چوں موبائل لیندیاں آکھیا ۔
“دو تِن دِناں توں ساڈے پیو دے فوٹو سیشن ہو رہے نیں ، ہن بس کر دے ۔ اساں پیو دے بمار تے پیلے منھ دیاں فوٹواں دا کیہ کرنا ایں ۔ ایہناں دے ہسدے کھِڑدے منھ دیاں فوٹواں تاں نِکے ہندیاں توں ساڈے دِل دے البم وِچ لگیاں ہویاں نیں جو سدا لگیاں رہن گیاں ۔” اوہنے روندی ہوئی بھین نوں کھِچ کے اپنے سینے نال لا لیا ۔
٭٭٭
