سیوا دا پھَل
بلوِندر کور کھرانا
سارے شہر وچ ہاہاکار مچی ہوئی سی۔ ساہاں لئی تڑپھدے لوک، آکسیجن لئی مارا ماری، ہسپتالاں مریضاں نال بھرے پئے تے لاشاں دے ڈھیر۔ چارے پاسے موت دا تانڈو، کوئی لاشاں نوں شمشان گھاٹ تک لجان نوں تیار نہیں، ایتھوں تک کہ اپنے ہی بچے اپنے ماپیاں دا سنسکار کرن توں منع کر رہے سن اتے بزرگاں نوں ہسپتالاں وچ لاوارث چھڈ کے جا رہے سن، سبھ نوں بس فکر سی تاں اپنی جان دی، سبھ نوں ایہی ڈر سی کہ ایہہ کورونا ورگی بھیانک بیماری دا کِدھرے اوہ شکار نہ ہو جان۔
ایہو جہیاں خبراں ہی سارے ٹی.وی. چینلاں ‘تے آ رہیاں سن۔ نوتیج سنگھ ہتھ وچ رموٹ پھڑی کدی اک چینل لاندا تے کدی دوجا۔ جنیاں خبراں اوہ ویکھدا، اونی ہی اس دی بے چینی ودھدی جاندی۔
سردار جی! بند کرو ایہہ ٹیلیوژن، ویسے تاں آپاں مریئے جاں نہ مریئے، پر آہ ٹی.وی. والیاں تاں سانوں ڈرا ڈرا کے ہی مار چھڈنے۔
نوتیج سنگھ دے کول بیٹھی اس دی پتنی ویرپال نے کیہا۔
ایہہ چینلاں والے وی کیہ کرن ویرو، ایہناں دا تاں کم ہے۔ ویسے وی ایہہ سانوں ڈراندے نہیں، سچائی وکھا کے خبردار کردے آ۔
ہاں جی، ساودھانی تاں ضروری ہے۔ کیس وی تاں بہت ودھ رہے ہن۔
ایہو جیہی نامراد بیماری نہ کدی ویکھی نہ سنی، پتہ نہیں کنیاں نوں نگل گئی۔ دِلی دا تاں برا حال ہے، اپنے کنے رشتے دار تے جانکار چلے گئے۔
ہن تاں ایں لگدا ہے کہ پتہ نہیں آپاں کنے دن رہنا اے۔
جو ہو ویکھیا جا، مرنا تاں سبھ نے ہی ہے، پھر چنتا کاہدی، جا توں جا کے چاہ بنا۔
وِیرپال چاہ بنان رسوئی وچ چلی گئی۔ نوتیج سنگھ اخبار دے پنے پلٹن لگا۔ تھوڑی دیر بعد وِیرپال چاہ بنا کے لے آئی۔ دوہاں نے رل کے چاہ پیتی۔ اینے وچ موبائیل دی گھنٹی وجی۔
نوتیج سنگھ نے ویکھیا جوائی دا فون سی، اوس نے گل کیتی، تاں ادھروں جوائی بولیا، ست سری اکال پاپا جی، کیہ حال ہے تہاڈا؟
ٹھیک ہاں پتر، تسیں سبھ ٹھیک ہو؟
ہاں جی، اسیں سبھ ٹھیک ہاں۔ سانوں تاں بس تہاڈی فکر لگی رہندی اے۔ جسپریت تاں دِلی دیاں خبراں ویکھ ویکھ کے ہی گھبرائی جاندی اے۔ فیر فون جسپریت نے پھڑ لیا تے بولی، پاپا جی، تسیں اپنا تے ممی دا دھیان رکھنا۔ گھروں باہر نہ نکلنا تے کوئی چیز لوڑ پوے تاں آن لائن منگوا لینا۔
تسیں فکر نہ کرو بچیو، واہگورو ساڈے نال ہے۔ نوتیج سنگھ نے دِھی جوائی نوں تسلی دیندے کیہا۔
نہیں پاپا جی، تسیں دوویں پنجاہاں توں ٹپ چکے ہو، ایس عمر وچ انفیکشن ہو جائے تاں رکوری مشکل ہوندی ہے۔ جسپریت سمجھاندی ہوئی کہہ رہی سی۔
تے ہاں گرم پانی پیندے رہنا، رات نوں روز بھاف ضرور لینا۔
او جھلیے، کجھ نہیں ہوندا سانوں، توں اپنا تے چھوٹے کاکے دا دھیان رکھ۔ اینا کہہ کے نوتیج سنگھ نے فون بند کر دتا۔
وِیرپال نے پچھیا، مکھاں کیہ کہندے سی دھی جوائی؟
کہنا کیہ اے، بس اپنی چنتا کردے سی، بس ہدایتاں دیندے سی بئی ایہہ نہ کریو، اوہ نہ کریو۔
کہندے تاں ٹھیک سی، سرکار وی تاں ایہی کہندی اے۔
سرکار تاں کہندی اے پر لوک وی کیہ کرن۔ اِک تاں لاک ڈان کارن کم دھندے بند ہن، غریب لوکاں کول پیسہ دھیلا ہے نہیں۔
دوجا ایہہ سوارتھی تے لالچی لوک مریض نوں ہسپتال تک چھڈن دا دس دس ہزار روپیہ منگدے نیں۔
ہیں، لوہڑا پے گیا؟
کہندے نے پی.پی.ای. کٹ دا خرچہ تے فیر جان خطرے وچ پا کے لجا رہے نیں، لوکاں دے تاں رشتے دار نال چلن نوں تیار نہیں۔
ہوں، حال تاں بہت ماڑا اے۔
پندراں پندراں ہزار خرچ کے وی آکسیجن سیلنڈر نہیں مل رہے۔
ہاں وارے جائیے اوہناں لوکاں دے جو آکسیجن دے لنگر لا کے بیٹھے ہن۔ کووڈ ہیلتھ سینٹر بنا کے لوکاں دیاں جاناں بچا رہے ہن۔ اپنے پلیوں لنگر پانی چھکا رہے ہن۔ ایمبولینساں وچ لاشاں نوں لجا کے شمشان گھاٹ جا کے سنسکار کرواندے ہن۔
اینا کہہ کے وِیرپال رسوئی وچ چلی گئی۔ وِیرپال دی کہی آخری گل بارے نوتیج سنگھ بڑی دیر سوچدا رہیا۔ فیر پتہ نہیں اوس دے من وچ کیہ آیا، اوہ گھروں باہر نکلیا تے کھڑی وین نوں صاف کر لگ پیا۔
تھوڑی دیر بعد بوہا کھلا ویکھ کے ویرو باہر آئی تے نوتیج سنگھ نوں وین صاف کردے ویکھ کہن لگی، نہ ہن آہ وین کیوں چمکائی جاندے او، ہن کتھے جانے؟
ویرو ویکھ، ہیلتھ سینٹر والے اپنیاں جاناں دی پرواہ نہ کردے ہوئے دن رات لوکاں دی سیوا کر رہے ہن تے آپاں ٹی.وی. اگے بیٹھے ون سونے بھوجن کھا رہے آں۔
جدوں باہر موت سر تے منڈلاندی ہووے تاں گھر نہ بیٹھیے تے کیہ کریئے؟
موت دا کیہ اے وِیرو، اوہ تاں گھر بیٹھے وی آ سکدی اے۔ وِیرو میں سوچ لئی، جے مرنا ہی اے تاں اسیں وی کجھ بھلے دا کم کر لئیے۔ میں وی اپنی وین لوکاں دیاں جاناں بچان لئی لا دیاں گا۔
وِیرپال نوں پتہ سی کہ جے نوتیج سنگھ نے کسے کم نوں کرن دی ٹھان لئی تاں فیر اوہ کسے دے کہن تے وی پچھے نہیں ہٹن والا۔
ویسے وی اس نے سوچیا کہ اوہ کہہ تاں ٹھیک ہی رہیا سی۔ جے سبھ موت دے ڈر توں بہہ جان تاں پھر دنیا دا کیہ بنے، اس لئی اس نے کیہا، جا، واہگورو تہاڈا سہائی ہووے۔
نوتیج سنگھ نے گڈی سدھی ‘انسان بھلائی ہیلتھ سینٹر’ والیاں دے کیمپ اگے جا لائی۔ اوس نے کسے مریض نوں آکسیجن سیلنڈر لگا رہے اک منڈے نوں کیہا، کاکا! میں وی تہاڈے کم وچ ہتھ وٹانا چاہندا ہاں۔ میرا نمبر وی تسیں اپنی ویب سائیٹ تے پا دیو۔ جس مریض نوں وی ہسپتال جان دی لوڑ پوے تاں میری گڈی حاضر ہے۔
منڈے نے نوتیج سنگھ نوں اپر توں ہیٹھاں تک بڑے گوہ نال ویکھیا اتے فیر اپنے نال دے ہور ساتھیاں نوں بلا کے نوتیج سنگھ دی خواہش بارے دسیا۔ اوہناں وچوں اک منڈا بولیا، انکل جی!اسیں تہاڈے جذبے دی قدر کردے ہاں پر تہاڈی عمر نوں ویکھدے ہوئے اسیں تہاڈی بینتی پروان نہیں کر سکدے۔
پتر! تسیں ساڈے بڈھیاں لئی اپنیاں جاناں خطرے وچ پا سکدے ہو، فیر اسیں تاں اپنی عمر ہنڈھا چکے ہاں۔ جین دی عمر تاں تہاڈی ہے۔ کاکا! گھر تاں میں ہن واپس جانا نہیں، ایتھے نہیں تاں کسے ہور تھاں گڈی جا لاں۔ نوتیج سنگھ نے بڑی حلیمی نال کیہا۔
نوتیج سنگھ دے درڑھ ارادے اگے منڈے جھک گئے۔ اوہناں نے اوس لئی پی.پی.ای. کٹ تے ہور میڈیکل سامان دا بندوبست کیتا تے اوس دا موبائیل نمبر وی اپنی ویب سائٹ تے پا دتا۔
ہن نوتیج سنگھ نوں لگاتار فون آن لگے۔ مریض جیہناں دے کول کوئی رشتے دار وی نہیں سی پھٹکدا، اوہ اوہناں نوں بڑے پیار نال اپنی وین وچ بٹھاندا۔ (جاری اے)
