کہانی پراگا ٹاہلی میرے بچڑے

افضل توصیف

اٹھ ودیا کر بالو، ساڈی رات جدائی والی۔”
تائے نے دلگیر نوں گھر چلن لئی آکھیا، روٹی لسی واسطے پر اوہ منیا نہیں ۔ “ہن ایتھے کی اے میرا ؟ اس پنڈ وچ میں جا نہیں سکدا ۔ ایتھے کھیت وچ تاں مٹی نے اجے مینوں نہیں چھڈیا ۔” اوہ دھم دینی بھنجے بہہ گیا ۔ ہتھ وچ اوہو اپنی ٹھیکری دی قلم پھڑ لئی، لکھن لگ پیا
پنڈ میرا سفنیاں دے حوالے
پنڈ میرا سفنیاں دے حوالے
کئی دن ایسے طرحاں لنگھ گئے ۔ اوہدی روٹی لسی تائے نے اوتھے کھیت اتے اپڑائی ۔ سچی مچی اوہ کاما بن گیا سی ۔ سارا دن کھیت وچ کم لگا رہندا ۔ کپاہ دیاں پھٹیاں چگ چگ ڈھیر لا دندا ۔سبزی وچ گوڈی کردا ۔ پانی دیاں نالیاں دے موڑ گھروڑ کردا، پٹھا دتھا بناندا ۔ مجھ واسطے چارہ تاں روز ہی وڈھ کے رکھدا سی ۔ پھیر جدوں ایہناں کماں توں بس کردا، تاں ہتھ وچ اپنی ٹھیکری دی قلم پھڑ لیندا ۔ دھرتی نوں پھٹی بنا لیندا ۔ لکیردا، شبد لکھدا، شعر بناندا، نال نال گاندا-…اٹھ ودیا کر بالو…ساڈی رات جدائی والی ۔ رات نوں اُتھے کھیت دے اک پاسے پے کے سوں جاندا ۔ بھاری جہی اک ٹاہلی تھلے اوہنے تھاں نیویں کرکے پرالی وچھا لئی سی ۔ بس اوہو اوہدا بسترا سی ۔ اپر وی رضائی وانگ پرالی لے لیندا، تے دڑ وٹ جاندا ۔ جویں کتے اوہ جنم جنم توں اسے طرحاں رہندا رہیا ہووے ۔ سدا توں بے گھرا، بے وطنا ہووے ۔
پچھلیاں گلاں اوہ گھٹ کردا ۔ اک دوپہر نوں لسی دا چھنا خالی کرکے اوہنے تائے نوں پچھیا-“سچ دسیں بھائیا، ایہہ کہڑی مجھ دی لسی اے ؟”
“بوری دی،” تائے نے دسیا ۔
“بوری پنج کلیانی اے، اوہدی اک اکھ بلوری ؟”
“آہو، آہو ۔”
“اوہدے متھے چوڑا پھل، تے سجے پاسے دا سنگ چھلے وانگ اے ؟”
“آہوپر توں کاہدے لئی پچھی جاندا ایں ؟”
“ایہہ مجھ اپنی ایں ۔ سونہ رب دی، میری بھابو دے داج وچ آئی سی، چاندی دیاں جھانجراں پا کے ۔ بڑی نروئی لسی ہندی اے ایہدی ۔”
تائے دے ایتھے آن مگروں دلگیر دی جندڑی دا اکھڑیا بوٹا جویں مڑ کے مٹی پھڑن لگ پیا ۔ نیانیاں نوں دیکھدے سار اوہدے وچ جان پے جاندی ۔ دوواں نوں چک کے اپنے موڈھیاں تے بٹھال لیندا، پھیر اوٹھ وانگ سارے کھیت وچ نسیا پھردا ۔ “تسیں مینوں چاچا کہہ کے اچی ساری ہاک مارو، میں تہاڈے لئی ودھیا گنے بھن کے لیاواں گا ۔” اوہ بھرویں کماد وچ وڑ کے چھانٹ کے گنے کڈھدا ۔ آخیری آگ لاہ کے پونیاں دی بھری جہی بنا لیندا ۔
اک دن اوہنے تائے نوں دسیا پئی پٹواری دی نیت چنگی نہیں دسدی ۔ اس دے دل وچ دوہاں ولوں کرودھ پے گیا اے، تے اوہ ایس زمین تے قبضے دی سوچ رہیا اے ۔ کسے سرکاری اہل کار نوں وی اپنے نال لئی پھردا اے ۔ مربعے اتے اوہدی اکھ میلی جاپدی اے۔ جے کتے کسے ہور دے ناں ایہہ زمین پے گئی، تاں پھیر تائے کول چارہ نہیں رہنا ۔ ایس تھیں پچھے جو کجھ ہویا، اوہ ایس طرحاں سی۔ اک دن پٹواری نے دلگیر سنگھ نوں دھمکایا، پئی اوہ مربع چھڈ کے چلا جاوے ۔ کیوں اوہ سکھ اے ۔ ایتھے اس دی تھاں کوئی نہیں ۔ ساری گل دا جواب دلگیر نے ایناں ای دتا
“جے میں جان والا ہندا، تاں اسے دن چلیا جاندا ۔ مینوں تاں ویلے نے سنگل پائے ہوئے نے پٹواریا ۔ تینوں پتہ نہیں میرے نال کی واپری اے ۔ ہن میں تیرے جاں کسے ہور دے ہتھ تاں ڈک نہیں سکدا، پر میرے پیر ایس مٹی وچ گڈے گئے نیں ۔ (جاری اے)