سیاہی دُبڈے سورج دی

رضوان حیدر بخاری

روز وانگ اج وی اوہ اپنے لائبریری روم وچ صوفے اتے بیٹھا کمرے دی کھڑکی توں باہر جھانک رہیا سی۔ خالی سڑک، نہ کوئی چہل پہل، سنجے ہوئے کھیڈ دے میدان، گلی دی نکڑ توں موٹر سائیکل کاراں دے مڑدے ہوئیاں نہ ہارن دی اواز تے نہ ای کسے پھیری والے دی چلدے سپیکر دا رولا۔ کھڑکی کولوں لنگھدے ہویاں نہ حوا دی دِھی دا کھڑدا ہاسا تے نہ ای آدم دے پتر دا کوئی قہقا، ایتھے تیک کہ کوئی آوارا کتا وی نہیں سی نظر آوندا کہ شاید جہدے ہوون پاروں ای آل دوال جیون دا کوئی ثبوت لبھدا۔
اوس ویلے اوہنوں رونالڈ سٹورٹ تھامس دی اوہ نظم “غائب ہوندا ہویا پنڈ”چیتے آ گئی کہ جہدے وچ مغربی ملکاں وچ پِنڈ دیاں رونقاں فنا ہو رہیاں سن تے پب سمیت سارے گھر سنجے پئے سن۔ شاعر اپنی نظم وچ کتے دی موت دا دکھ کردا اے جہڑا اک پاسے بیٹھا اپنے آپ نوں کھجاوندا تے گلی وچ اک تھاں توں دوجی تھاں مٹر گشتی کردا رہندا سی کہ جہدے ہوون نال ایس مکدے ہوئے پِنڈ وچ کدے کدائیں جیون دے کوئی انومان لایا جا سکدا سی۔ ایہو جہیا ای نظارا حیدر کھڑکی توں ویکھ رہیا سی پر ایہ حالات شاعر دی نظم نالوں چوکھے تشویش ناک تے سنگین سن۔ حیدر دے کول اجکل کرن نوں کجھ وی نہیں سی، ساری دیہاڑ اوہ یاں تے ستا رہندا سی تے یاں کئی کئی گھنٹے بہ کے گھر دیاں کندھاں نوں ویکھدا رہندا سی۔
حالات ایہو جہے کدی نہیں سن، اوہ اپنی من چاہویں زندگی گزار رہیا سی۔ اوہ سویرے اٹھ وجے دا دفتر گیا سارا دن کم کاج وچ رجھیا رہندا سی کہ جہنوں مکاون مگروں گھر پرتن اتے دل موہ لین والی اک شام اوہدی اڈیک وچ ہوندی سی۔ اوہ انج ای اپنے صوفے تے بیٹھا ہوندا سی جدوں لیلی اوہدے واسطے چاہ دا کپ لے کے کمرے وچ آوندی تے اوہ دوہنے رل کے نالے شام دی چاہ دا سواد لیندے نالے ڈبدے ہوئے سورج دے ون سونے بدلاں اتے رنگ ویکھدے سن۔ حیدر اک سرمایہ دار کمپنی وچ فنانس مینجر سی تے وِدھیا دے دناں وانگ اوہ ایتھے وی کامیاب رہیا سی۔ کجھ ای سالاں وچ اوہدی کمپنی نے اوہدی محنت تے کم کرن نال لگاو نوں ویکھدے ہویاں اوہنوں فنانس مینجر دے عہدے تے بٹھا دتا۔ اوہ چنگا کما رہیا سی تے چنگا کھا رہیا سی۔ اوہدی کمائی اوہدے خواب پورے کرن نوں بتھیری سی۔ اپنی پسند دی کار، اپنی پسند دا گھر تے ایہدے نال اوہنے تِن پلاٹ ہور لے رکھے سن کہ جہڑے لوڑ ویلے اوہنوں چنگا منافع دے دیون گے۔
سبھ کجھ ٹھیک جا رہیا سی پر فیر حالات بدلے تے حیدر دے اتے وی زوال آ گیا۔ ایہ پنج ورھیاں پہلاں دی گل اے جدوں دنیا نوں اک خطرناک بیماری نے گھیر لیا سی۔ گوانڈھی ملک وچ ایس بیماری نے جتھے موت دا فرشتا بن کے کئی لوکاں دی جان لے لئی سی اوتھے ملک دی معشیت نوں تباہ کرن وچ وی کوئی کسر نہ چھڈی۔ ایہ وبا ہولی ہولی حیدر دے ملک ول ودھن لگی۔ پہلاں تاں کیتی گئی بے احتیاطی نے عوام تے حکومت نوں چوکھا دھچکا دتا پر جدوں حالات قابو وچ نہ رہے تاں حکومت نے اگلی رنڑنیتی بدلدے ہویاں پورے ملک وچ لاک ڈاون تے کرفیو نافذ کر دتا کیوں جے روز دیہاڑے مرن والیاں دی شرح ودھ رہی سی تے ایہدا کسے وی طرحاں دا علاج اجہے تیک نہیں سی کڈھیا گیا۔ ایہ اجہی بیماری سی جہڑی ساہ راہیں پھیلدی سی تے متاثرہ بندہ کجھ ای دناں وچ ساہ لین توں وی اوکھا ہو جاندا سی جہدے کارن اوہ ہولے ہولے موت دے مونہ وچ ٹر جاندا۔
کرفیو دے دناں وچ لوکاں نے ایس بیماری نوں چِنتا دا وشیش نہ سمجھیا تے بے احتیاطی دے نال نال عالمی تنظیماں تے حکومت ولوں بنائی گئی حفاظتی پالیسی دی خلاف ورزی کردے رہے۔ (جاری اے)